Birçok arkadaşım filtre kullanıyor sosyal medyaya fotoğraf koymadan önce. Ben daha ziyade iyi göründüğüm fotoğrafları yüklemeyi tercih ediyorum. Bu fotoğraflar başkaları tarafından beğenilince kendimi onaylanmış hissediyorum. Filtreli bir fotoğrafta bunun hazzını doyasıya yaşayamıyorum. Vicdanım el vermiyor. Bence kendi yaşıma göre -kilomu saymazsak- hiç de fena sayılmam.
Filtre koymayınca süzgeçten geçmemiş çay gibi görünüyorum. Yani filtre derken, ufak rötuşlardan bahsediyorum. Yoksa insanı Japon papatyasına benzetenlerden değil. O ne acayip şey öyle? Bir de kendine kullandığı filtre, aynı fotoğraftaysan senin de yüzüne vuruyor. Ben istemiyorum belki öyle görünmek? Şimdi “bu fotoğrafı kaldır” desem, “amma da kaprisli” olacağım ama benimle o bir manga karakteri arasında bir benzerlik de yok, o ben değilim zaten. O artık kendi düzenini kurmuş, hayatına yeni bir yön vermiş olan aksim benim. Evet, içten içe ona özenmiyor değilim. Belki de benden daha iyi bir yaşam sürüyordur. “Hayır” demeyi bile bilse yeter. Neşelidir belki benim aksime, bazen benim de olduğum gibi. Sinirlenince içine atmaz belki, hakkını yedirmez asla hiç kimseye. Doğru dürüst bir işi vardır, yalnız değildir her an yanında eşi dostuyla geziyordur. Gitarı güzel çalıyor, güzel yemek yapıyor, yazı yazıyordur. İşte bu benim sinirime dokunuyor belki de…