Özgür bir dünya hayal ediyorum.
Ama olmuyor.
Her adımım kayıt altındayken, her kurduğum cümle, beğendiklerim, beğenmediklerim, dostlarım, ailem, hastalıklarım, fikirlerim, merak ettiklerim, ilgilenmediklerim, fantezilerim, hayallerim, planlarım, sahip olduklarım, sahip olmak istediklerim, satın aldıklarım, iade ettiklerim, fikirlerim…
Kayıt altındayken…
Olmuyor.
Sonra hep geçmişe dönmek istiyorum. Daha ileri gitmesek. Burada dursak.
Diyorum.
Olmuyor.
Geleceğin bana vaat ettiği tek şey:
Endişe.
Doktorlar buna anksiyete diyor.
Herkesten uzak, tek başına, hep ekran başında, evden çıkmadan, kimseye dokunmadan…
Yaşıyorum.
Dokunma duyum ipotek altında. Arkadaşlarım uzakta yaşıyor. Sokağa çıkmak yasak. Temizlik, maske, mesafe…
Şart.
Sözlüğe ekliyorum.
Ağzıma, burun deliklerime çöp soktular geçen; ince uzun bir çöp.
Ses çıkarmadım. Halbuki ne kadar nahoş bir şey, insanın burnuna çöp sokulması. Hem de ta genzine kadar. “Aaaa de” demiyor galiba doktorlar artık. Ağzınızı açın, diyorlar. Ağzımı açıyorum ama ne bir hayret, ne bir sevinç…
Doktorlar PCR testi dediler, adı buymuş işlemin. İki saat de kapıda sıra bekledim. PCR’mış. Kısaltma deniyor böyle şeylere.
Korkuyorum. Köpekten korkuyorum. Hele bazıları çok tehlikeli, çok. Köpek insanın dostuymuş; öyle diyorlar.
O senin dostun, insanların değil. İnsanın dostu diyecek olursan o insan sensin, ben değil. Benim dostum bir kuzuydu, ertesi gün kestiler. Kuzuların dostluğu çok kısa sürüyor. Ama etleri yumuşacık. Keçiler inatçı olur, o yüzden etleri serttir.
