Sevgili Günlük,
Vakti zamanında herkes sana yazıp kendini ifade etme, kendisiyle yüzleşme ve çevresinde olup biteni yorumlama kabiliyetini geliştirmiş olsaydı, bugün değişime kapalı, eleştiriye düşman, saygısız, hoyrat ve iletişim kuramayan bunca insanla muhatap olmak zorunda kalmazdık. Çünkü sabır dediğin de bir yere kadar.
İnsanları, kendi koşulları içinde değerlendirmeye çalıştım ve yanlışlarına gerekçeler aradım; çoğu zaman buna gerek bile yoktu belki. Kötüleri salt kötü, iyileri salt iyi görenlerden değilim. Geldiğimiz ailenin, içinde yetiştiğimiz koşulların bizi nasıl başka başka insanlar yapabildiğini biliyorum. Ama neden her şeyi ben ve benim gibiler bilmek ve anlamak zorunda diye da isyan ediyorum yer yer. Çünkü yoruldum. Yalnızca doktor olduğum için bekleniyorsa bunlar benden, doktorum. Ama başka bir şeylerim de bir yandan. Anayım, evladım, eşim, kardeşim, arkadaşım, insanım.
Herhangi bir zamanda dahi, insan üstü bir çabayla çalışan bunca insanın hele de son 2 yılda resmi bir mağduriyetin içinde yaşadığını görmüyor, duymuyor olamazsınız. Çalışma koşullarının iyileştirilmesi şöyle dursun, saldırıya açık hale getirilmeleri de yetmiyormuş gibi caydırıcı cezalarla ve gerçek önlemlerle korunmuyor olmaları ne olur herkesin canını sıksın! Ne olur canınızı emanet ettiğiniz insanların yaşadıklarına bakarken kafanızı başka yere çevirmeyin artık. Biliyorum, oradasınız. Farkındasınız.
Dövüldüler, sövüldüler, bıçaklandılar, aşağılandılar, sakat bırakıldılar, öldürüldüler. Görevleri başında ve görevleri uğruna. Toplumsal yaşama ayak uydurmayı beceremeyen magandalar, acılarının arkasına sığınan vandallar ve yaşamı, yalnızca kendi hakkı sanan canavarlar tarafından. Artık iyimser olamayacağım, hoş görülü de keza. Fazlaca hoş gördük bugüne kadar. Sağlık çalışanlarının yanında olun. Çünkü onlara ihtiyacımız var. Politik dengelerin altında yeterince eziliyorlar. Siz yanlarında olun. Bence ne dediğim çok açık. İnsan kendi yaşam şansına kasteder mi?