En tanınmışlar arasında yer alan bir meslektaşımın, ekibinde çalışan kadınların özlük haklarından çaldığını ve haklarının çok altında bir maaşa ek olarak “kendisiyle çalışmanın büyük şans olduğu” bilgisini ikramiye olarak verdiğini öğrendiğimden beri içim içimi yiyor. Meslek etiğine ters düşmekten daima kaçınmışımdır ancak insani olarak bazı şeyleri dillendirmek konusunda da hassasım.
Bizim mesleğimizde ve bence diğer mesleklerde de asla tek başınıza para kazanamazsınız ve asla tek başınıza yükselemezsiniz. Bütün işlerin kademeleri, bütün işlerin “bir sonraki halleden”leri vardır. En iyi yaptığınız şey için en iyi yaptığınız şeyin ucundan tutan birilerine gereksinim duyarsınız. Bunun adı ekiptir.
Ben istikrara ve yenilikçi yapıma rağmen geleneksel sevgilere ve bağlara inanan biriyim. Bu nedenle kişisel tercihim, ekip arkadaşlarımın yanımda yıllanmasıdır. Herkesin profesyonellik anlayışı başkadır elbet ancak ben iş dışında da görüşmeyi, paylaşmayı, aileleri kaynaştırmayı severim. Çünkü karşılıklı sevgi, saygı, güven yakalandıktan sonra iş ilişkimizi sonlandırmamızı gerektirmeyen bir aile ruhu da yakalamayı severim. Ekibimle ilişkim de böyledir. Kimileri bu denli sıcak ve yakın ilişkilerden hoşlanmayabilir.
Kazancınız arttığında ekibinizin kazancı daima aynı kalamaz. Motivasyon düşüklüğünde yalnızca karşı tarafı suçlayamazsınız. Çalışanlarınızın şartlarının iyi olduğundan emin olduğunuz sürece performans anlamında bir beklentiniz olabilir. Çünkü maaşlı çalışanlarınız da duyguları, düşünceleri olan insanlardır. Elbette işinde iyi birinin ekibinde olmak onlar için de şanstır ancak işinde iyi biri olmanızdaki rollerini idrak etmiş olmanız da bir o kadar mühimdir.
Öğrenciye ev, tecrübesize iş, ağlamayana aş verilmeyen bir düzeni, bağışlayın kabul edemiyorum.
Ekibindeki birinin ailesindeki cenazeyi, yeni doğmuş bebeğini, şüpheye dayalı sağlık tetkikini, yorulunca kafa iznini, yüzünü asan kalp kırığını değerli bulan ve alnının teri kurumadan emeğinin karşılığını veren tüm iş verenlere kendi adıma teşekkür ederim.