Her mesleğin kendine göre zorlukları var fakat suçla uğraşanların anlatacak daha çok hikayesi olduğuna şüphe yok!
Ranker'ın düzenlediği bu içerikte, diğer ülkelerde suçla başa çıkmakla görevli insanlar, karşılaştıkları ilginç davaları anlatıyorlar:
Her mesleğin kendine göre zorlukları var fakat suçla uğraşanların anlatacak daha çok hikayesi olduğuna şüphe yok!
Ranker'ın düzenlediği bu içerikte, diğer ülkelerde suçla başa çıkmakla görevli insanlar, karşılaştıkları ilginç davaları anlatıyorlar:
'Tanıdığım bir yerel hayırseverin ölüm haberi geldi. Bu doktor kontrolündeki ötanazilerin dünya çoğunluğunda yasal olmadığı günlerdeydi.
Soruşturmadaki adamı çok iyi tanıyordum ve ölümcül bir hastalığı olduğunu biliyordum. 40 yaşına girmeden ölecek ve iki küçük çocuğu başta olmak üzere ailesini parçalayacaktı.
Sürekli yerel derneklere bağışta bulunurdu ve zorluk çeken bekar bir anneye Noel zamanı borçlarını ödeyebilsin, arabasını tamir ettirebilsin ve çocuklarına yemek ve hediyeler alabilsin diye 25,000 dolar vermişti.
Otopsiye göre öldürülmüştü. Kasıtlı olarak fazla doz morfin verilmişti. Sağlık ve Adalet Bakanlığı araştırmamızı ve onu öldüren kişiyi adalete teslim etmemizi istedi.
Onu öldüreni asla bulamayacağımız kararına vardık.
Yıllar sonra, gönderdiği mektupta eşi acısına son vermek için fazla doz verdiğini söyledi.
Keşke hiç bilmeseydim.
İfadesi alınmak ve itirafını yazmak üzere getirildi.
Onun yaptığını kanıtlayacak hiçbir kanıtımız yoktu fakat adamın 'son isteğinin' acısını dindirmek olduğunu söyledi.
Kraliyet savcısı hüküm ihtimalinin düşük olmasından dolayı araştırmayı devam ettirmedi.'
'Doksanlı yıllarda amcam Florida'da polis olarak çalışıyordu. Eyaletler arası yolda belki dört beş yıl boyunca amcam emekli olana kadar ölü çocuklar bulup durdular. Şüpheli yoktu, çocukların hepsi 160 kilometrelik çevreden kaçırılmışlardı. En üst noktada, her iki ayda bir ceset buluyorlardı. Fakat genellikle yılda iki tane bulunuyordu. Asla çözülmedi.
Amcam emekli olduktan sonra bazı kanıt fotoğrafları bir selde yok oldu. Emekliliğinden sonra 10 yıl kadar amcam benzer davalar olduğunda departmanı tarafından detayları anlatması için çağrılırdı. Bir noktadan sonra bu istekleri cevaplamayı bıraktı ve artık hayatına ölü çocuk görmeden devam etmek istediğini söyledi.'
'Annem yıllarca küçük bir kasabada gazeteci olarak çalıştı ve her zaman 'Öldürüleceği Belli Tipler' olduğunu söylerdi. Polislerin defalarca taciz, şiddet, çocuk tacizi gibi nedenlerle uğraştığı insanlar. Daha önce işledikleri aynı suçu 20 kere daha işlerlerse ölecekleri 'belliydi.'
Mesela, bir adamın kız arkadaşını silahla tehdit ettiği domestik sorunlardan dolayı defalarca polisler aranmış ve daha sonra silahı temizlerken silah patlamış. O zaman açıklamaları bu oluyordu. Neden daha derine insinler ki?'
'18 aylık bir bebek annesinin erkek arkadaşı tarafından öldürülmüştü. Kasten miydi, kaza mıydı bilmiyorum.
Anne işten çıktıktan sonra çocuğu bulmuş, Beşikte uyuyor numarası verilmiş fakat birkaç saattir ölüymüş. Şüpheli kendi bileklerini kesmiş, banyo duvarına kendi kanıyla bir özür notu yazmış: 'Özür dilerim Tammy.' Şüpheli yatakta iki bileği de kesik şekilde kan kaybından ölmeyi beklemiş. Yataktaki kan havuzundan bunu anlayabiliyorduk.
Çok uzun sürünce şüpheli evi terk etmiş ve onu bulup intihar teşebbüsünden kurtarmak umurumda değildi. Mahkemeye çıksın diye onu kurtarmaya çalışırdım ama ölümü daha kolaydı ve adaletli göründü. Ama iş gereği bakmamız gerekiyordu.
Arabası hakkında arama çıkardık ve anında kaza haberi geldi. Şüpheli komşu bir ilde kırsalda yol alıyormuş. Tahmini 128 kilometre hızla giderken beton bariyerlere sürmüş ve kemerini takmadığı için ön camdan dışarı atılmış. Takla atan araba ise onun üzerine düşmüş. Sorgu yargıcı hangi temasın onu öldürdüğünü anlayamadı.
Fakat ben çocuğun tam adını hala hatırlıyorum. Annesinin adını da. Komserimin ben elektroşok, partnerim de kalp masajı yaparken '[kurban] öleli çok olmamış, karnı hala tok' dediğini hatırlıyorum. Çocuğu kurtarmaya çalışırken 'Karnı tok değil, şişmiş. Öleli çok olmuş' diye düşündüğümü hatırlıyorum.
Üzerinden birkaç yıl geçti. Davadaki herkes ödül aldı. Ben de ödülü takıyorum. Çok bir şey yapmadık gerçi ama ne kadar berbat şeyler olabildiğini hatırlatıyor.
Şüpheliyi hiç bulmak istemediğim bir zamandı.'
'...Bilinci kapalı ve kusan bir çocukla ilgili ihbar geldi. Çok detaya girmeden söyleyeyim ki oraya vardıktan sonra çok sürmeden başka bir olayın üstünü kapamaya çalıştıklarını anladım. Partnerimle olayın nereye gittiğini biliyorduk ama duygusallaşmadan işinizi halletmeye çalışıyorsunuz.
Anne ve baba inatçı bir şekilde çocuğun biraz abur cubur yediği ve kusmaya başlamadan önce yatmaya gittiği yalanını söylüyorlardu. Daha sonra incelemeler sonucu babanın abur cubur yediği için sinirlendiği ve bu yüzden çocuğu bileklerinden tutup oraya buraya sallayarak neredeyse öldürdüğü ortaya çıktı.
Bu araştırmak istemediğiniz türden davalardan biriydi. Çünkü zamanla ortaya çıkacakların ne kadar kötüleşeceğini bilirsiniz.'
'1983'te 6 yaşındaki bir çocuğu döven bir adamı durdurdum. Adamı fena şekilde dövdüm ve polisler gelince de tutuklandım. Birkaç tanık geldi, ifade verdiler ve polisler kontrol yapıp adamın 'çocuklara karşı işlenmiş suçları' (hala ne olduğunu bilmiyorum) ve uzaklaştırma kararı olduğunu öğrendiler. Komiser orada benimle bir anlaşma yaptı. Eğer gider ve beni gözetim altında tuttuklarını unutursam hakkımda ağır ceza gerektiren bir suçtan dava açmayacaklardı.'
'Adamın biri kaçırıldığı ve isteği dışında uyuşturucu verildiğine dair ihbarda bulundu. Şehrin içinden kaçarak onu tutan insanlardan yakayı kurtarmayı başarmış. Ben de onunla buluşup merkeze getirmeyi başarabildim.
Ailesi gördüğü insanlar tarafından kırsal alan boyunca kaçırılma hikayesini anlattı ve adlarını ve nerede tutulduğunu sorduğumda birden kuzuya döndü ve düşman edinmek istemediğini, sadece eve gitmek istediğini söyledi.
Evine doğru sürmeye başladım ve onu yargımın bittiği sınırda bir benzinlikte bıraktım. Üzgünüm komşu şehir, artık o senin sorunun.'
Çeviri çok karışık. İlginç olabilecek bir içerik, anlaşılmaz olmuş.