Dünyanın dört bir yanında kullanan binlerce kelimenin nereden türediğini inceleyen bilim dalına 'etimoloji' deniyor. Twitter'daki Etimoloji sayfası hem günlük hayatımızda hâlâ kullandığımız, hem de unutulmaya yüz tutmuş birbirinden harika kelimeleri ve ardında yatan hikayeleri ile kökenleri insanlarla paylaşıyor.
Kökenleri ile ufkunuzu sonsuzluğa açacak bilgileri alabileceğiniz yeni kelimeler için buyurun! 👇
Kaynak: Etimoloji Twitter sayfası
Örneğin 'etimoloji' kelimesinin kökenine bakarsak, Fransızcada aynı anlama gelen 'étymologie' sözcüğünden Türkçeye geçmiş ve ilk kullanımı bilindiği kadarıyla 1910 yılında olmuştur. Kökeni ise Grekçe asıl, hakiki, gerçek anlamındaki έτυμον (étymon) köküne akıl, bilim, söz anlamlarındaki λόγος (lógos) ekinin eklenmesinden türetilmiştir.
'Sözün Başladığı Yer' isimli kitabındaki etimolojiye dair harika bilgilerini bir yandan da Twitter'da paylaşarak hepimizi aydınlatıyor İdiz.
Sayfayı buradan takip edebilirsiniz.
Haziran Süryanice bir kelime ve sıcak demek. Çoğu yerde de kiraz ayı olarak adlandırılır.
Hoş geldin Haziran!
Bir de müsâmaha var ki görmezlikten gelme, anlayış göstermektir.
İnsan sevdiğine saygı duyar, sevmediğine müsâmaha, yani anlayış gösterir.
Komşu, karşılıklı konanlara denirdi. Modern dünyada hiçbir pencere açılmıyor bir diğerine.
“İnsanın alâmetifârikası nedir?” diye soruyor bir yazar ve ekliyor, “Öleceğini bile bile yaşaması.”
Bu ifade oyuncu Ferhan Şensoy'un 1978 dolayında ürettiği bir espriden yaygınlaşmıştır. Aslı keskelalaka olup, kelalaka bundan kısaltılmıştır.
Bir de 'kalp çıkmak' var. Sanıldığı gibi çıkmayanlar için kullanılır. Bazen kalp sandığınız, kalp 'sahte' çıkabiliyor.
Müptelâ olmak, âşık olmak anlamında da kullanılır. Zîra aşk, büyük sınavdır.
“Müptelâyım bir ümitsiz gizli derdin zehrine.”
Sırra kadem basmak, günümüzde hiçbir iz bırakmadan yok olmak anlamında kullanılıyor.
Mevleviler sır kelimesini 'örtmek' anlamında kullanır. Ölünün gömülmesine de “sırlanmak” derler. Zira üzeri toprakla örtülür.
“Eylül toparlandı gitti işte
#Ekim falan da gider bu gidişle”
Türkçedeki kullanımı, olumsuzluğu direkt ifadeden kaçınan bir hüsnü tabirdir. Eskiler “yok, olmaz” demeyi uygun görmedikleri bunun yerine “hayır” diyerek iyiliği temenni etmişler.