Umudun tükendiği yerde yeniden başlayan bir hayatın örneğini göreceksiniz birazdan. O Türkiye'nin ilk trans kamu çalışanı. Fuhuşa mecbur bırakılan hayatından sıyrılıp belediyeye şoför olarak giren bir insan. Armağan Çağlayan'ın Niler Albayrak ile yaptığı program oldukça etkileyici. Bakın o röportajdan dikkat çekici detaylar neler?
Hayat kadınıydım. Ben transeksüel bir kadın olduğum için zaten Türkiye Cumhuriyeti'nde bizlere bahşedilen iş, zorunlu seks işçiliği. Çünkü iş verilmiyor, iş verilmediği zaman aş olmuyor, iş olmayınca ev olmuyor. Ben bunun mücadelesini çok verdim. Birçok genelevde de çalıştım. Ondan önce otoban dediğimiz E5 kenarları dediğimiz yerlerde de çalıştım. Ama hep hayatımda istediğim şey siyasete atılmaktı, aktivist olmaktı. Zor olan, dünyaya geldiğimizde 1-0 geriden başladığımız hayatımızı en azından 0-0'a getirme derdindeydim.
Zannediyorum 18-19. Ve şu an ben resmi olarak 56 yaşındayım. Yani 32 sene önce.
Büyük bir karar değil mi?
Tabii. Ben cinsel geçiş sürecimi çok geç yaptım. Bana bunu sorduklarında ben çok araştırmıştım. Bana bunun getirisinin, götürüsünün ne olacağını çok düşünüyordum. Evet kadınsınız, evet görüntünüz kadın, duygularınız kadın ama bedeninizi de ruhunuzla birleştirmeniz gerekiyor. Bu kararı aldıktan sonra hiçbir şekilde bu kararın geri dönüşü yoktu. Transeksüelden önce travestiyken e tabii ki cinsel organınız duruyor. normal bir pantolon giyip işinize gücünüze gidebiliyorsunuz ama transeksüelken bunu yapamıyorsunuz. Ben 40 yaşımda ameliyat oldum. 40 yaşına kadar çok araştırdım. Üreme yeteneğinden tamamen yok olacaksınız. 2002 yılında AK Parti iktidara geldiğinde yasal olarak geçiş sürecini mahkeme kararına, yani yasal statüye sokmuştu. O zaman da mahkeme kararıyla cinsel geçiş ameliyatı yapan kişiydim.
Çok zor. Şöyle bir şey var, mecbursunuz. Ben bugün kamuda çalışmasaydım, 1,5 yıl öncesine kadar ben hala hayat kadınıydım. Çünkü iş verilmiyordu. Mesela heteroseksüel bir kadına, erkeğe ya da evli bir çifte, sevgiliye bir ev tutmak istediklerinde 500 TL'te tutacağınız bir ev, bir trans kadın ya da LGBT birey tutmaya kalktığında bu kira hemen 1000 TL ya da 1500 TL olur. Direkt sebep 'siz eve müşteri alacaksınız'. Belki almayacağım? Belki kendime yaşam konutu arıyorum? Bu sefer siz 1500 TL'lik evi tuttuğunuzda mecburen fuhuş yapmak zorunda kalıyorsunuz. Çünkü o esnada iş de bulamıyorsunuz. Her şey evle de bitmiyor. Kirayı, elektriği, suyu 1 ay öteleyebilirsiniz ama boğazınızı öteleyemiyorsunuz. Çünkü bir şekilde doymak ya da nispeten midenizi susturmanız gerekiyor.
Ona da mahkeme kararıyla gittim. Çünkü şöyle bir şey vardı: Bazı genelevlere girebilmek için çok büyük paralar vermeniz gerekiyor.
Nasıl?
Çok tuhaf aslında değil mi? Şimdi şöyle: Bir patronla anlaşıyorsunuz. Patron diyor ki ben seni bir şekilde geneleve sokarım ama 50 bin TL masraf ederim. Siz de çalışarak bu 50 bin TL'yi ona ödersiniz. Sizin ödediğiniz 50 bin değil aslında. Bunu karşılıklı ödüyorsunuz, yani 100 bin TL
Nasıl karşılıklı?
Çift başlı çalışıyorsunuz iş yerinde yani diğer adıyla yarıcı. Günlük kazancınız atıyorum 5 bin TL'dir. Bunu ortadan böldüğünüzde 2500 TL zaten patrona gider. Kalan 2500'den sizin masrafınız 300 ya da 500 TL'dir. Patron sizin borcunuza karşılık o 2000 TL'ye de el koyar.
Size ne kaldı?
Hiçbir şey
Yorgun muyum? Çok yorgundum... Ama şu an değilim, şöyle değilim. Ben ilk olmak da istemiyorum ama Türkiye Cumhuriyeti kuruldu kurulalı, CHP kuruldu kurulalı, ilk defa bir siyasi partide cinsel kimliğini hiçbi şeyini gizlemeden, siyasi mücadele verebilen, bir mahalle delegesi olabilen, üstüne Avcılar ilçe yöneticisi olan (ki 400 bin nüfuslu bir ilçedir), onun üzerine İstanbul İl kadın kolları delegesi olabilen, bunun üzerine Türkiye'de ilk defa açık kimlikli transeksüel bir kamu görevlisiyim. Ve hiç bunları gizlemeden, bütün mücadelemi bunun üzerine yaptım. Şunu istiyordum: İnsanlar beni kadın görünümümle kabul edecek. Evet kadınım ama ben transeksüel bir kadınım. Ben kendimi bu şekilde kabul ettirdim herkese.
İş başvurusunda bulunduğumda ilçe örgütümüzle konuşurken hep haykırırdım. ben fuhuş yapmak istemiyorum. Benim kaderim illa da fuhuş olmamalı ya da trans kadınların kaderi illa da fuhuş olmamalı. İlla da otoban kenarlarında ölmemeliler. Bizlere imkan sunulduğunda aslında çok da şey başarabileceğimizin tam da örneği var karşınızda.
Ben sürekli söylüyordum iş istiyorum diye. En son yeni seçilen başkanımız Turan Hançerli, kendisi de Türkiye'nin ilk engelli belediye başkanı bu arada. Bir gün kendisine gittim. 'Başkanım' dedim. 'İlla belediyede olmasına gerek yok ama ben artık fuhuş yapmak istemiyorum. Normal yaşamak istiyorum. Aynı sizin gibi, aynı eşiniz gibi' dediğimde 'Tamam Niler ben bir araştıracağım' dedi. O araştırma yapılırken ben belediyeye sürekli gidip geliyordum. O arada şoför ihtiyacı olduğunu öğrendim ve müracaat ettim. Ben 45 gün güvenlik aşamasını bekledim. 45 gün sonunda ümitlerim tamamen bittiğinde insan kaynaklarından bir telefon aldım. Niler Hanım nerdesiniz dediler, Bursa'dayım dedim. İstanbul'a gelmeniz gerekiyor dediler. Okey dedim ama işe alındığımı bilmiyorum. Ertesi gün insan kaynaklarına gittiğimde hayırlı olsun dediklerini duydum. Sadece buz kestim, gözlerim doldu ağladım. Neden ağlıyorsunuz dediler bana, 'hiç olmayacak bir şeydi bu' dedim. Çünkü burası bir kamu kurumu. Ben tanınan, bilnen ve seks işçiliği yaptığını hiç gizlemeyen bir kadınım dedim ve siz beni işe alıyorsunuz dedim. Evet çünkü hem bizim hem de sizin ihtiyacınız var dediler. Ve ben 2019'un 6 Ocak tarihinde iş başı yaptım.
her zamanki gibi ahlak bekcileri insanlarin hayatlarina karisarak daha buyuk ahlaksizliga daha buyuk bir bataga neden oluyor. sirf birileri kendi istedigi tercihleri yapmiyor diye hayatlarini mahvedip fuhus yuvasina hapsetmekde sakinca gormuyorlar. halbuki firsatini verildiginde bu insanlarda toplumun tum bireyleri kadar uyumlu ve uretken olabiliyorlar.