Her şey lise yıllarında bir sınıf arkadaşınızı kendi dünyasına çekilmiş, depresif ve mağrur müzik dinlerken fark etmeniz ve 'Acaba ne dinliyor bu böyle?' diye düşünüp Dream Theater- Space Dye Vest ile karşılaşmanızla başladı değil mi? Tam da o ondan itibaren gönül vermiştiniz rock ve metal müziğe... İşte sizin ve bizim gibilerin çok iyi bildiği, o yıllara dair bazı nostaljik durumlar....
Kendi kendinize 'O neydi gız?!' irkilmesi ile bir aydınlanma yaşarsınız. Sonunda ergenliğin etkisiyle artmış isyan dozunuza karşılık gelen bir şey bulduğunuz için kendinizi dünyanın en şanslı insanı sayarsınız...
Metallica, Black Sabbath, Megadeth, Motörhead, Opeth, System of a Down, AC/DC gibi gruplar hassas ergen bünyenizde büyük bir etki yapar; onlarla yatar onlarla kalkar olursunuz...
Güzide rock gruplarından Katatonia'nın efsane şarkısından bir alıntı... Sebebi ziyareti ise dinlediğimiz şarkıların etkisiyle zamanında birer alıntı perisine dönüşmüş olmamızı vurgulamak. Sevgiline laf mı sokacaksın, ailene baş mı kaldıracaksın, her derde deva rock ve metal şarkı sözleri emrimizdeydi.
Okul sıralarımız, tuvalet kapıları, ellerimiz avuç içlerimiz, sınav kağıtları, yani neresi olursa... Tam olarak hangi duygularımıza tercüman olduğunu düşünüyorduk bilmiyorum ama yapıyorduk işte...
O dönem fırtınalar estiren Duman, Kurban, Pentagram, Volvox, Mavi Sakal gibi grupların kasetlerini heyecanla takip ederdik. O zamanlarda henüz çok ünlü olmadıkları için barlarda konser veren bu gruplar bir neslin idölüydü. Hele hele aslında hepsinin bir şekilde arkadaş olduğunu öğrendiğimiz anlardaki heyecan ve mutluluk! Baya baya büyüyüp onlar gibi olmak isterdik bunun özeti bu.
Yerli gruplar arasında hayat okulu fonksiyonu vardı Bulutsuzluk Özlemi'nin... Her rockçı ve metalci itiraf etsin etmesin onlarca Bulutsuzluk şarkısını ezbere bilir. Neden, çünkü insanın en güzel hislerine dokunan en güzel şarkılardır onlar. Kendilerine buradan selam olsun!
Müzik dağarcığımız git gide genişleyip bizi eskilerin rock gruplarına katar götürürdü. Genelde mevzu bahis grupların 'best of' albümlerini edinip, şarkı sözlerini okuyarak ders çalışır gibi hatim ederdik o albümleri.
The Wall'un albümü farklı filmi ayrı yerle bir etti dünyamızı. Var sandığımız değerleri, değerlerimizi... Dark Side of The Moon her şeyi yerle bir etti ama yeniden de var etti. Peki ya Syd Barret, ya Shine On You Crazy Diamond... Aaah ah, bahsedince bile içim bir şey oldu.
Yerli grupları barlarda ve festivallerde yakalamak kolaydı ama peki ya dünyaca ünlü rock ve metal dünyasının ilahları? Ünlü bir grup Türkiye'ye gelecekse aylar öncesinden haberi bomba gibi düşerdi. O zamanlar online bilet filan da yok tabii, tamamı siyah tişörtlü yüzlerce kişilik kuyruklar olurdu, konser günü desen ayrı heyecan. Ertesi gün kafa sallamaktan tutulmuş boyun ve böğürmekten kısılmış ses.
O konserlere de öyle nargile cafeye gider gibi gitmek olmazdı tabii! Ne giysem, ne taksam, ne sürsem, ohooo baya iş... O güne özel en korkunç makyajlar yapılır, en kalın zincirler takılır ve ekseriyetle kimin konserine gidiliyorsa donuna kadar o grubun baskılı kıyafetleri giyilirdi.
Rockçılık ve metalcilik dediniz mi şu görüntüyü yakalamanız gerekiyor! Şaka şaka bu biraz abartı tabii ama en az bir piersing, bembeyaz pudralı yüze siyah panda makyajı ve siyah oje mecbur. Hakikaten mecbur ama...
Nedense Türkiye'ye en çok gelen gruplardan biri de Anathema'ydı. Hatta Anathema'nın ilginç bir özelliği de şuydu; kendileri Eskişehir aşığıydı. Kimi zaman İstanbul ve Ankara'yı es geçer, sadece Eskişehir'de konser verirlerdi. Sevmişlerse demek...
Her şehrin böyle bir pasajı vardır; kitap kaset afiş vs satan... Bu pasajlar okul gibi yerlerdi esasen, alaylı olarak oradaki abilerin ablaların tavsiyeleriyle gelişirdi müzik kültürümüz. Onların bizler için dinleyip derledikleri karma kasetlerle keşfederdik müzik gruplarını. Envai çeşit rockçı aksesuvarını, duvarlarımızı süsleyen korkunç posterleri sadece buralardan edinebilirdik!
Hayatlarımızın bir döneminde bu da oldu; Opeth, Amorphis, Sentenced gibi kuzeyli gruplarla tanışıp, onların depresif ve karanlık müziklerinde kendimizden geçerdik. Bir gün oralara gidip, onlar kadar karanlık ve bunalım bir hayat yaşamanın hayalini kurardık. Gençlik ne acayip ya.
Müzikle haşır neşir olma oranımız arttıkça enstrüman çalma merakı peyda olurdu. Bir gitar nedir ki, biraz para biriktirilip alınır, önce biraz ders alarak sonra da hali hazırda çalmayı bilen arkadaşları orada burada sıkıştırıp birkaç akort öğrenerek giriş yaparsınız müzisyenliğe...
Ha daha da cool görünmek istiyorsanız daha alternatif müzik aleti seçimleri yapmanız gerekirdi. 'Yeaa herkes gitar çalıyor' deyip bir yan flüt olur, cümbüş olur, ney olur; değişik enstrümanlar işte. Ne kadar egzotik, o kadar iyi olur hatta.
Karanlık, kirli ve tozlu, mümkünse örümcek ağlı mekanlardır rock barlar. Öğlen iki ile gece iki arasında hiçbir fark olmayan bu mekanlarda bangır bangır müzik çalar, insanlar birbirlerini yere ve duvarlara atardı (bkz: pogo) He bir de bu mekanlar karanlık ve buğulu olduğu için öpüşmek koklaşmak isteyen evsiz ergenler için birebirdi, zamanında hangimiz yollarını aşındırmadik ki, aaah ah!
O devirde rockçı birine 'Saçların yağlanmış' dediğinizde kendisi övünerek 'Evet yaaa, 2 haftadır yıkanmadım' cevabını verebilirdi. Saç yağı metalcinin onuru şerefi gibiydi adeta. Umarım hala öyle değildir yoksa yazık günah yani metalci arkadaşlara...
Veee o festival! Sene 2004... Kendimizden geçerek dinlediğimiz Sentenced, Katatonia, Pain of Salvation, Dio, Opeth ne daha nice grupları bir araya toplamıştı Rock The Nations. Bilenler bilir, metalcinin gerçek olan en büyük rüyasıydı. Hey gidi...
Rock ve metal müzik piyasasının en canlı olduğu şehirdir belki de Ankara. Barlarında ayrı rockçılık döner, pasajlarında kafelerinde ayrı. Yani bir zamanlar öyleydi. Ankara metalcisi dediğin bilinçli olur, okur, yazar, albümleri en sıcak o takip eder, fanzinlerin hiçbir sayısını kaçırmaz. Velhasıl Ankara'nın metalcisi fena olur.
Özentinin öne gideniymişsin. Zaten başlıktan da anlaşılıyor ki metal müzik ''moda'' iken ''gençliğinde dinlediğin'' bir gösteriş nesnesi olmuş senin için. Hiç bir gerçek metalcinin pisliğiyle övüneceğini de sanmıyorum. saydığın grupların çoğu metal grubu da değil zaten.
gençken yapılan ve dinlenen derken?? 14 yaşımdan beri rock dinlerim ölene kadar da en sevdiğim tür olarak kalacak. rockçılar farklı geldiği için bu galeriyi özenti gereksizin biri hazırlamış. yüzeysel sığ. siz rockcı metalci olmayın siz gelmeyin
10 yaşımdan beri Maiden vardır hayatımda. ve bu süreçte hiçbi zaman bi embesil gibi biyerlere acdc falan kazımadım.