Genç yaşta evlilik tartışmaya açık bir konu. Bazı insanlar kariyeri ön plana alırken, bazı insanlar erkenden ailesini kurmak istiyor. Seçim kişinin özgür hür iradesine kalmış, fakat genç yaşta evlendiklerine pişman olan bu insanlar hikayeleri ile sizi biraz düşündürebilir!
(şu an 31 yaşımdayım) sinyalleri görmem gerekirmiş diye düşünüyorum. Beni 'Seni seviyorum, o yüzden şöyle yapmalısın' şeklinde kontrol ederdi. Alkol problemi vardı ve bu yüzden beni suçlardı. Kendimi hep bakıcı gibi hissettim, utanç verici bir şey söylemediğinden veya aileme/arkadaşlarıma hakaret etmediğinden hep emin olmak zorundaydım. Yüküm büyüktü ve anksiyetem kötüleşiyordu. Geçmiş yıllarda aldığım terapi yardımcı oldu ve şimdi bu zamana kadarki yaşadığım en iyi ilişkinin içindeyim.'
İkimiz de işler kötüleşinceye ve içinden çıkılmaz bir hal alana dek konuşmazdık. Evlenmeden önce 6 yıl kadar birlikteliğimiz oldu ve dört yıl sonra boşandık. Ayrıldığımızda 27 yaşındaydık. Kesinlikle yapmamış olmayı dilediğim bir sürü hata yaptım. Sağlıklı bir ilişkinin gerektirdiği hiçbir şeyi yapmadık. Bir gün halının altına süpüremeyecek kadar birikene dek halının altına süpürdük her şeyi.'
Erkeklerle geçmişte ilişkilerim olsa da, hiçbir zaman ciddi ve uzun süreli bir tane olmadı. Kocamla tanıştığımda, sanırım ikimiz de 'yeterli' bir insan tipi üzerinde takılı kaldık. Ortak hiçbir özelliğimiz yok gibiydi, ve sürekli olarak kötü kavgalar ederdik. Yedi yıl birlikteliğin ardından ona ayrılmak istediğimi söyledim. Hiçbir mal mülk veya çocuğumuz olmadığından oldukça dostane ve hızlıydı. İkimiz de farklı (ve daha iyi) ilişkiler yaşıyoruz ve konuşmuyoruz. Ama yine de onun için en iyisini diliyorum.'
ve ilk yılın ne kadar zor geçeceğini duymaktı. Ne kadar zor olması gerektiğini bilmek için çok gençtim. Bu kadar mı zor olmalıydı? Bu öğüt yüzünden kendimden şüphe edip durdum. Çoğu geceyi ağlayarak ve keşke evlenmemiş olmayı dileyerek geçirdim; böylece kapıdan çıkıp gidebilirdim. İlişkimizin başından beri anksiyetem adeta tavan olmuştu. Yine de iyi olacağı ümidine kapıldım, ta ki iyi olmayacağını anlayana dek. Bu deneyimden pişman olduğumu söylemezdim, çünkü gerekliydi. Bunu başarısız bir evlilik veya bir hata olarak görmüyorum; Bunu bana çokça şey öğreten bir büyüme deneyimi olarak görüyorum. Diğerlerine tavsiyem kendilerine güvenmeleri. Eğer bu kadar zor mu olmalı diye merak ediyorsanız, öyle olmamalı. Bu süreçten çıkana dek de kendinize karşı sabırlı olun.'
Bunu, geleceğimiz hakkında konuşurken erkek arkadaşıma dedim ve bu sebepten dolayı 25 yaşına dek evlenmek istemediğimi de söyledim. Sadece bir kez evlenmek istedim. Ama beraber geçirdiğimiz dört yılın ardından 22 yaşımda bana evlenme teklifi etti. Hayır demek istedim, ama zaten eninde sonunda onunla evleneceğim için onu reddetmek istemedim. Babam bana müstakbel kocamın sağlık sigortasından yararlanabileceğimi söyleyerek bunun iyi bir fikir olduğunu söyledi. Annem de mutlu olduğumu düşünerek sevindi. Evlilik dört sene sürdü ve kötü sonlandı. Hikayenin vermeye çalıştığı mesaj: Bekle, bekle, bekle. İç güdüne güven ve size doğruları söyleyecek bir çevre edin.'
Annemin verdiği en kötü tavsiye ise 'Yüzüksüz hiçbir yere gitme' oldu. Ben de öyle yaptım. Biz nişanlanana dek taşınmak istemediğimi söyledim ve o da teklif etti ve taşındık. Ondan gitgide koptuğumu fark ederken düğün için verdiğimiz onca sözden sonra kendimi kapana düşmüş gibi hissettim. Onun değişeceğine inanarak düğünü yapmaya karar verdim. İki yıl sonra ayrıldık. Uzun lafın kısası; yüzük olmadan da hareket edin. Dışarı beklentilerin sizi hazır olmadığınız bir şeye itmesine izin vermeyin.'
Ama ikimiz de baştan beri görmemiz gereken sinyalleri kaçırmışız. Hep kavga ederdik; her gün kavga etmesek de en azından haftada üç dört defa. Hayatta tamamen farklı hedeflerimiz vardı ve ikimiz de bir sıkıntı yaşamamak adına önceden bu konuda anlaşmıştık. O benim çok cimri olduğumu düşünürdü, ben ise paramızla neler yapabileceğimiz konusunda abartılı davrandığını. O sessiz bir aile hayatı istedi, ben ise arkadaşlarımızla iletişimde olmak. Ayrılmamıza tek bir konu değil, üst üste biriken küçük konular sebep oldu.'
Beş yıllık evliliğimizde anne - baba da olduk, ki bu benim istemediğim bir şeydi. O büyümeyi ve aile için çalışmayı reddetti ve tüm yükü bana bıraktı. Beni daha genç bir kadınla aldatması çok uzun sürmedi. Benim için bu kadarı yeterdi. Ondan boşandım ve çocuğumun tüm velayetini aldım. Benim için özgürlük demekti. Tüm stres ve duygularımı atlattıktan sonra çocuğum ve kendim için yapabileceğim en iyi şeyi yaptığımı fark ettim. Kimse bakacak başka bir çocuk istemez, bir eş ister. Hayatımı seviyorum ve hiçbir şeyi değişmezdim, ama size erken evlenmemenizi tavsiye ediyorum. İnsanlar değişir, siz de öyle.'
ama o çoktan büyümüştü. Sanırım onun istek ve hırslarının benimkiyle uyuşacağını düşündüm, ama olmadı. Olmadığında dünyam küçükmüş gibi hissettirdi. Ayrıldık ve 30 yaşıma basmadan 6 ay önce taşındım. Bu yılın başlarında boşandık ve buna pişman olmadığımı söyleyemem. Kötü bir seçim gibi gelse de, eğer ayrılmasaydım bugün olduğum insan olmazdım. Aramız hala iyi, ve daha iyi bir hayat için yoluma devam ettim. Hiç olduğum kişi konusunda bu kadar mutlu olmamıştım.'
O yüzden evlenmek mantıklı gelmişti. İkimiz de çok gençtik ve birbirimiz için doğru insanlar değildik. Ama onunla beraber üç kez taşındım. Üçüncü taşınmamızın ardından bana mutlu hissetmediğini söyledi. Evli olan en yakın arkadaşımla ilişkisi olduğu ortaya çıktı. Yine de onu tamamen suçlamıyorum, bana bir iyilik yaptı. O kadar gençtik ki ne istediğimizi bilmiyorduk. İkimiz de tekrardan evlendik ve çok mutluyuz.'
Hepsi 18 - 19 yaşında çıkmaya başlıyor ve sonra toplum onlara 'Birkaç yıldır çıkıyorsunuz, evlenme vakti geldi!' diyor ve onlar da evleniyor. Ancak bu sırada, bu zamana kadar hiç para, gelecek, çocuklar ve hayaller gibi ilişkide zorlayıcı olabilen şeyler hakkında tek kelime etmemiş oluyorlar. Bu tartışmalar ya hiç yaşanmıyor ya da 22 - 24 yaşlarında bu soruların cevapları değişiyor. Sırf aşık oldukları için evleniyorlar ve bunun her şey için yeterli olacağını düşünüyorlar. Birini çok sevebilirsiniz, ama eğer anlaşamazsanız en sonunda birbirinizin kalbini kırarsınız.'
İyi sürdürdük ve ayrılığımız da dostçaydı. Bazı basit anlaşmazlıklar, çoğu tartışmanın ve mutsuz uyuşmazlıkların temelini attı. Ta ki ayrılma kararı alana dek: Böyle yaşamaya devam edemezdik. Yine de bir pişmanlığım yok. Bir evliliğe, partneriniz için uğraşacağınızı bilerek girin, verdiğiniz bir söz için gönülsüzce davranarak değil. İlişkiler değişir ve bazen de biter. Ayrıldığım için çok suçlu hissettim; evliliğin hayat boyu süren bir bağlılık olduğunu bilerek başarısız olduğum için. Ama ayrıca daha az anksiyeteli hissettim. Daha az gergin. Ve daha mutlu. Verdiğim karardan memnunum.'
Geçen komsunun biri 23 yıllık evligini bırakıp dul bir kadinla kaçmış o yuzden kimseyi tanıdığınız sanmayın üzülürsünüz ve torun var
Bence yaşlarda hiçbir anormallik yok çokta erken evlenmiş gibi gözükmüyorlar