Bir çocuğu sevgisiz büyütmek ne kadar doğru?
Bir çocuğu sevgisiz büyütmek ne kadar doğru?
5 ve 8 yaşlarındaki 2 kız annesiyim. İkisini de seviyorum çünkü onlar benim çocuklarım, sevmek kolay. Ama büyük olanı ile aramda bir anne bağı yokmuş gibi hissediyorum. Onun için her şeyi yaparım, gerekirse ölebilirim ama onu bir birey olarak sevdiğimi düşünmüyorum. Kız kardeşi ile ruh ikizi gibiyiz. Onunla ilgili her şey beni mutlu ediyor, hayal kırıklığına uğradığım zamanlarda bile. Kızıma sürekli sevgimi gösterip, sarılmak istiyorum ama 8 yaşındaki hakkında aynı duyguları paylaşamıyorum. 8 yaşında olan kızım beni rahatsız ediyor. Sürekli depresyonda gibi davranıyor, etrafta bunalımda gibi geziyor, ve çok hassas. Onunla konuşacağım ya da bir şeyini düzelteceğim zaman sanki ince bir buzun üzerinde yürüyor gibi hissediyorum. Aşırı dramatik, üzgün biri. Onunla olmaktan keyif almıyorum. Günlük bir konuşma yapmak bile hoşuma gitmiyor. Denedim ama aramızdaki anne kız ilişkisi çoktan bitti. Tabii ki temel ihtiyaçlarını karşılıyorum. Karnını doyuyorum, temizliyorum, ödevlerinde yardım ediyorum, giydiriyorum, hediyeler alıyorum, güzel bir odası da var. Kötü davranmıyorum. Sadece çok sevmiyorum. Bazen geleceğimizi düşünüyorum ve muhtemelen büyüdüğü zaman iki yabancı iki yabancı gibi olacağız.
Bebekliğimden,14 yaşıma kadar ağır şiddet ve işgence gördüm annem'den.hakaretleri saymıyorum bile.beni öldürmeye kalktığında dokuz canlı Allah'ın belası gebermiyor da derdi.bütün vücudum mor değil,siyah kesilirdi.her tarafıma kan otururdu.saçlarım topluca koparılır başımda yaralar açılırdı.elektrik süpürgesinin çelik borusu en sevdiği şeydi.baygın düşene kadar yemek vermez,çok aç kalan midem yemeği almaz olur kusardım.kusmuğumu yedirirdi.yastıkla boğmaya kalktı,bayılmışım.yüzüme oturan mor lekelenmeler 2 gün kaldı yüzümde.hep ölümden döndüm.biliyor musun anne,ben gerçekten 9 canlıyım.:) hayatımda bir kez olsun anne diye ağlamadım.hep baba diye ağladım.çünki,beni asıl babam büyüttü.aslında şöyle bir psikoloji oluştu ben de,annesi yavrusunu sevmiyorsa,başkası niye,niçin sevsin.kimseye kızgın ya da öfkeli değilim.tam tersi,sabırlı,merhametli,vicdanlı bir insan oldum.sadece,çok incindim.çok..
kim ne derse desin, dışarıdan ölsün bitsin, bazı anneler çocuklarını sev-mi-yor! ve bu sayı hiç azımsanacak kadar değil. özellikle bizim ülkemizde hırslı, kaba, yargılayıcı, hadsiz birini görürseniz emin olun ki özellikle annesi tarafından sevilmemiştir. sadece temel ihtiyaçları karşılanmıştır. anne bile itiraf edemez kendine bunu. bu kadın hiç değilse dürüstce söylemiş ve farkında. doğru mu değil mi hiç tartışmıyorum. ama var bu gerçek.
Sürekli depresyonda gibi gezmesinin sebebi senin onu sevmediğini yüreğinde hissetmesi olabilir mi acaba? Çocuklar kendi istekleriyle doğmuyorlar eğer sevgi veremeyeceksen doğurmayacaksın bu nasıl bir bencillik!