Liderlik kitabında şöyle yazar: 'Kazanmak için büyük oyunculara sahip olmalısınız. Eğer elinizde iyi oyuncular yoksa kazanmanız tesadüflere kalır. Eğer elinizdeki yıldız oyuncuları doğru kullanmazsanız onları da kaybedebilirsiniz. Antrenörün fark yarattığı nokta burasıdır.' G.Saray son yıllarda F.Bahçe'ye karşı TT Arena'da elde ettiği üstünlüğü, büyük yıldızı Sneijder'in attığı müthiş gollerle sürdürdü. Bu zaferde, Prandelli'nin hiç katkısı yok.
Galatasaray, dün Arena'da ilk yarıya çok kötü başladı. Bu, Cesare Prandelli'nin yanlışıydı. Rakibine kendi saha avantajını hissettirmeyi başaramadı. İkinci yarıda ise İtalyan hocanın daha farklı bir düşünce ile sahaya çıkması ve Fenerbahçeli Alves'in anlamsız bir faul ile atılarak takımını 10 kişi bırakması Prandelli'nin işini kolaylaştırdı. Aslında Fenerbahçe 10 kişi kalmasına rağmen dün gece kötü oynamadı ama bazen maçlarda ne yaparsanız yapın sahadaki tek bir oyuncu sonucu belirler.
Arena’daki maçı ilk 54 ve son 36 dakika olarak ikiye ayırmak lazım sanırım: İlk 54 dakika, bir Prandelli fiyaskosu idi. Takımın yaratıcılık anlamında iş yapabilecek 3 adamından (Olcan dışında) ikisi Tarık ve Sneijder, alışık olmadıkları çizgilere konmuş, etkinlikleri kısıtlanmıştı. Nitekim geçen hafta Erciyes karşısında sağ kanatta olağanüstü etkili oynayan, sürekli o çizgiye deplase olan Selçuk’la iyi bir pas trafiği yakalayan Tarık yoktu sahada ilk yarıda.
Londra’da Emirates’te İngilizler Wesley Snijder için ‘onun bu takımda ne işi var’a kadar varan yorumlar yapıyorlardı. İç acıtsa da tarafsız bir gözle bakıldığında performans, plan ve kalite açısından söylenecek bir şey yoktu. Dün de durum farklı değildi. Ama her iki taraf için de. Maçın seviyesinin çok üzerinde iki gol attı 10 numara. Çölde vaha gibi bir kaliteydi. İki köşeye iki inanılmaz şutla Volkan’ı darmadağın etti. Herkesten farklıydı. Takımını üç seviye yukarı taşıdı...
Dün gece Sneijder ortadan sola çekilerek başlatılınca ilk yarıda Galatasaray topla oynayamadığı gibi daha önceki lig maçlarındakine benzer şekilde “fazla oyalanacak” fırsat da bulamadı. Galatasaray ilk 45’te kendi mabedinde rakibinden daha az isabetli pas yaptı, % 8 oranda daha az topa sahip olabildi. Az sahip olduğu topu da hiç efektif kullanamadı ve ilk yarıyı tek bir isabetli şut çekmeden tamamlamak zorunda kaldı. Bunun başlıca sebebi Sneijder’ın kaleden çok uzaklarda solda topla buluşmasıydı.
Süper Kupa’nın bir kopyasını izledik ilk 45 dakika. Bu bölümde sahanın mutlak hakimiydi Fenerbahçe. Artık klasikleşen alışkanlığıyla Galatasaray’a oranla topa daha çok sahip oluyor ama pozisyon üretmede kısır kalıyordu.. Yorgun ve yalnız adam rolü oynayan Emenike’nin birbuçuk pozisyonu, bir de ilk yarının etkisiz elemanı Alper’in kafa vuruşu hepsi oydu.
Düşünün ki izlediğimiz, eskiden kullanılan 'resmi dil'le söylenirse, 'dünya derbisi'ydi! Böylesi maçlar eskiden bir hafta boyunca memleketteki ruh halinin genel belirleyicisi olurdu... Peki bu maç öyle miydi? Sizce gerçekten bir 'dünya derbisi' mi izledik? Ve yanıtınız benim gibi 'hayır'sa esas soru şuydu; 'Peki neden?'
İlk yarı bittiğinde Fenerbahçe'nin Seyrantepe'deki en iyi performansını yorumladık. Hem teknik direktör becerisi, hem oyuncu karakteri ile meydan okudular. 21 atak girişimi ile 'endişeleri' Galatasaray'ın kalbinde serbest bıraktılar. Sürekli tehdit ediyor, sürekli olarak 'acaba' sorusunu sorduruyorlardı.
Bir kelime oyunuyla başlayacağım, maçın özeti GalatAlves... Yani Galatasaray ile Alves isminin karışımı çünkü G.Saray'a en büyük hizmeti o verdi. Kendi kalene üç gol bile atabilirsin, oyun içinde atılırsın, saygı duyarım... Zaman zaman Alves'ten böyle şeyler görüyoruz ama maç bu kadar iyi giderken böyle bir şey yapmak saygısızlık.
Maç öncesi Prandelli’nin dediği gibiydi takımlar; Galatasaray yüksek konsantrasyonlu, Fenerbahçe organize. Başlama düdüğü ile birlikte topun hakimiyetini ele alan Fenerbahçeli futbolcular, hareketli ve hızlı oynayarak Galatasaray ceza sahasını zorladılar. Bu durum maçın daha otuzuncu dakikasında istatistiklere yansımıştı.