Çocukluğumuzun o güzel yıllarında belki de her çocuğun futbola dair en değerli varlığı futbolcu kartlarıydı. Tabi o zamanlar öyle herkes tuttuğu takımın formasını alamaz, bilgisayar ya da konsol olmadığı için oyunlar oynayamazdı.
Gelin beraber o yılları yad edelim!
Çok basit bir kutu olmasına rağmen sanki sihirli bir kutu almışız gibi hissederdik. Bu kutuyu satın alan her çocuğun içini saran o heyecanı hatırladınız, değil mi?
Bir kutudan 6 tane futbolcu kartı elde ederdiniz. Her biri farklı futbolcular olurdu. Kutunun sadece 2 yüzü göründüğü için diğer 4 futbolcunun hangi futbolcular olacağı hepimizi heyecanlandıran bir gizemdi.
Her kutudan 1 tane futbolcu çıkartması çıkardı. Bu çıkartmalarla seriyi tamamlayabilirsen ödül senin olurdu. Her seferinde son kalan çıkartmayı bulma umuduyla aldığın kutudan eksik olan çıkartmanın çıkması için etmediğimiz dua kalmazdı. Sonuç mu? O çıkartma çok nadir olduğu için genelde çıkmazdı. :)
Bir çıkartmadan birden fazla varsa elinde onu arkadaşlarınla takas etmeye çalışırdın. Sende olmayan bir futbolcunun çıkartmasını alabilmek için çok sıkı pazarlıklar dönerdi. Bütün mahalleyi hatta başka mahalleleri bile dolaşırdın, çıkartma uğruna.
Her kutudan bir tane küçük sakız çıkardı ve aslında öyle güzel bir sakız da değildi. Sakıza bir karton kokusu sinmiş olurdu. Ama bize o zamanlar garip bir şekilde çok güzel gelirdi tadı. Bir yandan kutudan çıkan futbolcu kartlarını sökerken keyifle çiğnerdik.
Her futbolcu kartının üzerinde bir sayı olurdu ve o sayıları kullanarak pişti benzeri bir oyun oynardık. Ama saatlerce... İşte biz ütmeyi de ütülmeyi de böyle öğrendik.
İki kişi avuçlarının içine kartları koyup ellerini havada çarpıştırırdı. Bir kart ön yüz diğeri arka yüz geldiyse ön yüz gelen o kartı ütmüş olurdu. İki kartın da ön yüzü ya da arka yüzü gelirse beraberlik durumu olur, o el tekrarlanırdı.
Bu kartlarla oynamış her çocuğun mutlaka edindiği bir deneyimdir bu. O gün hiç şansın yoktur ve bütün kartlarını arkadaşın ütmüştür. Kaybettiğin kartları geri kazanmak istersin. Tek çaren de arkadaşından borç kart almaktır. Aldığın o bir iki kart ile inanılmaz bir geri dönüş yapar ve karşındakini ütersin. Cebin kartlarla dolu ve gururlu bir şekilde eve gider, kartlarını sayarsın.
Bu çok ağır bir darbeydi bir çocuk için. Bazen eldeki bütün sermaye gitmiş olurdu. Hele bir de o kartlar arasında Uche gibi çok nadir futbolcular da varsa, arkadaşlar arasında yas ilan edilirdi. :)
Çocukken biriktirdiğin kartlar evin bir köşesinde bir poşetin içinde dururdu. Artık kimse oynamadığı için birer hatıradan öte olmazdı. Annelerimiz de hiç acımadan bu kartları soba yakmak için kullanırdı. Sobada yanan sadece o kartlar değil, belki de çocukluğumuzun o güzel yıllarıydı.
İlk görsele bakınca ağzıma o sakızın tadı geldi.