Kaçımız gizemli bir adaya ulaşma ve saklı bir hazine bulma umuduyla denizlere açılmanın hayalinin kurmamıştır ki? Filmler sayesinde hayatlarını gemide geçiren kabadayı haydutların yaşadıkları heyecanı bizler de yaşadık... Ancak açık denizlerde aylarca süren bu yaşam biçimi macera ve adrenalin dolu görünse de gerçek hayattaki korsanlar ve yaşadıkları hayal ettiğimizden çok daha farklıydı! Gelin, bu farklılıklara beraber bakalım.
Bazı korsanlar yaralı gözlerini gizlemek için göz bandı takarken birçoğu savaş sırasında karanlıkta daha iyi görmek için takardı. Bir korsan gün ışığında dövüşürken kendini bir anda güvertenin altında yani karanlıkta bulabilirdi. İnsan gözünün aydınlıktan karanlığa alışması ortalama yirmi beş dakika sürdüğü için bir gözü karanlığa alıştırmak ve karanlıkta görmeye hazırlamak için gerektiğinde göz bandını değiştirmek korsanların bir stratejisiydi.
Korsanlar, yaptıkları yolculukları temsil ettikleri için küpeleri gururla takarlardı fakat bu küpelerin takılmasının tek sebebi değildi. Diğer sebep size bir tık tuhaf ve komik gelebilir. Küpelerdeki değerli metallerin kötü görüşü iyileştireceğine ve delinmiş kulaklarının da deniz tutmasını engelleyeceğine dair inançları vardı. Ayrıca altın küpe takan birinin boğulmayacağını düşünürlerdi çünkü onlara göre altın küpe koruyucu bir tılsımdı.
O zamanlar giyim kuşam oldukça pahalıydı. Çoğu korsan iyice eskiyene kadar tek bir kıyafeti giyerdi. Bazılarının pijamaya verecek paraları olsa da uyuyacakları zaman bile gündelik kıyafetlerini çıkarmazlardı çünkü gemi tayfası gemide öngörülemeyen herhangi bir olaya karşı her zaman hazırlıklı olmalıydı. Kirli kıyafetleri giymelerinin bir diğer sebebi de, denizde onları yıkamanın olanaksız olmasıydı. Ayrıca kıyafetlerini temizlemek için kaptanın iznine ihtiyaçları vardı. Bunun için de kıyafetlerin iyice kuruyacağı sıcak bir havayı beklemeleri gerekti.
Bir korsanı düşündüğümüzde tahta çubuk çiğneyen kaba bir adam imgeleyebiliriz. Gerçek şu ki, bu onların korkutucu görünmek için değil, dişlerini temiz tutmak adına yaptıkları bir şeydi. Bu çubuklar ağız sağlığına dikkat etmenin yaygın bir yöntemi de olsa ellerinde her zaman bulunmuyordu. Korsanların neden kötü kokan nefesleriyle ünlü olduklarını anlayabiliyoruz...
Korsanlar pek çok batıl inanca sahipti. Filmlerde korsanları hep beraber ıslık çalarken görmüş olsak da aslında gemide ıslık çalmaktan kaçınırlardı. Gemide ıslık çalmak onları için kötü havayı çağırmaktı. Ayrıca köpek balığı görmelerinin mürettebattan birinin öleceğine dair alamet olarak görür ve geminin yanında yüzen yunusların iyi şans getireceklerine inanırlardı.
Meşhur Karasakal kendisine ürkütücü bir görüntü veren bu unvana gür sakalı sayesinde kavuştu. İstediğini elde etmek için de imajına güvendi. Hatta sakalına kenevir örerek ve ateşe vererek mahkumları korkuttuğu bile söylenir.
Kaptan Barbossa ve sulu yeşil elmasını nasıl unutabiliriz ki? Filmlerde korsanların çeşit çeşit yiyecekler olan depoları olduğu görülebilir fakat gerçekte gemilerindeki yiyecekler uzun yolculuklarda bozulmayacak besinlerle sınırlıydı. Örneğin, ekmek bayatlar ve kısa bir süre sonra da bitler üşüşürdü. Sığır eti ise o şartlar altında o kadar kururdu ki denizciler tarafından düğme ve kemer tokası olarak kullanılırdı. 1670'te karaya oturan Henry Morgan ve ekibi parçalanmış ve kızarmış etlerden yapılan deri çantalardan yemek zorunda kaldı.
Bazı korsanlar hazineden paylarını bir an önce almak için hazineleri gömmezlerdi. Ve sanıldığının aksine hazineleri her zaman altın veya gümüş içermezdi. Çoğu zaman içlerinde kereste, yiyecek, hayvan postu ve kumaş olurdu.
Evet, Davy Jones'un dolabı çizgi filmlerin uydurduğu bir icat değil. Korsanlar boğulmuş denizcilerin ruhlarının kötü ruhla beraber yaşadığı Bu yere inanırlardı. Korsanlar için Davy Jones'un dolabına gönderileceksin lafı denizde ölümü güzelleştirmek amacıyla söylenen bir şeydi. Bu inanışa göre, Davy Jones farklı şekiller alırdı ve bir fırtına veya başka bir felaketten hemen önce denizcilere sudan mezarlarına eşlik etmek için ortaya çıkardı.
Korsanlar küpeler hakkında birçok kez yanılmış olsalar da haklı oldukları bir nokta vardı: Küpeler, duyma kaybına karşı kulaklarını koruyordu. Gemi toplarını ateşleyen korsanlar, kulak tıkacı olarak kullanmak amacıyla küpelere balmumuyla bir işlem uygularlardı.
Şüphesiz ki, denizin ortasında tuvalet ihtiyaçlarını karşılamak kolay değildi. Geminin ön kısmında yer alan ortak tuvaletleri kullanırlardı. Sadece kaptan kabinin yakınında ayrı bir tuvalet vardı. Bu ihtiyaçlarını gidermenin bir diğer yolu ise kova kullanıp atıklarını denize dökmekti.
Şimdiye kadar çok duymasak da o dönem kadın korsanlar da vardı. Bu kadın korsanlar geminin ayak işlerini yapan kişiler değildi. Ünlü kadın korsanlar arasında Mary Read, Anne Bonny, Grace O'Malley, Ching Shih gibi isimler vardı.
Seyir defterlerini okuyabilmek için mürettebatın bir kısmı okuma yazma bilirdi. Hatta bazen kitaplar diğer gemilerden çalınan ganimetlerin bir parçası olurdu.
Korsanlar içerisinde rom, limon suyu, su ve şeker bulunan grog adlı bir içkiyi tercih eder ve sıklıkla tüketirlerdi.
Smithsonian Enstitüsü'nün incelemesine göre gemi kaptanı seçimle belirlenirdi ve performansı düştüğü zaman görevden alınırdı.