İnsanlar sizden uzaklaşıyor mu? Acaba ne yapıyorsunuz da böyle oluyor? Oysa siz gayet normal davranıyorsunuz ama sorun onlarda... Gerçekten öyle mi?
İnsanlar sizden uzaklaşıyor mu? Acaba ne yapıyorsunuz da böyle oluyor? Oysa siz gayet normal davranıyorsunuz ama sorun onlarda... Gerçekten öyle mi?
Arkadaşlarla toplandığınızda, bir grup içerisinde bulunduğunuzda bir köşede sessizce konuşulanları dinliyor, muhabbete iştirak etmiyorsunuz. İnsanlar sizin ağzınızdan cımbızla laf alıyor. Çekingen misiniz, muhabbet mi sarmadı yoksa fikirlerinizi açıklamayı gereksiz mi buluyorsunuz bilinmez ama bu davranışınızın insanları sizden uzaklaştırdığı kesin.
Birisi konuşurken, hemen bitirse de ben konuşsam diye sabırsızlanıyor, çoğu zaman 'O değil de...' diyerek insanların lafını ağzınıza tıkıyorsunuz. İnsanlarda 'Senin söyleyeceğinden çok daha önemli şeylerim var.' hissiyatı yarattığınız sürece sizden uzaklaşmalarını durdurmanız pek mümkün görünmüyor. İnsanların söylediklerini dinleyin, kimsenin sözü sizinkinden daha az değerli değil.
Sohbet dönüp dolaşıp bir şekilde size geliyor. Her şeyin sonu size bağlanıyor. Birisi bir derdinden bahsederken nedense aynısının daha beteri sizin başınıza gelmiş oluyor. Birisi sevincini paylaşırken aynısının daha güzelini siz yaşamış oluyorsunuz. Her şeyin ucunun size dokunması insanların ilgisini size çekmiyor, aksine insanlar sizden uzaklaşıyor.
İnsanlarla sohbet ederken her şeyden, herkesten çok fazla yakınıyor, şikayet ediyorsunuz. Olaylara bu kadar olumsuz yaklaşmanız, negatif tutumlarınız zamanla insanların sizden uzaklaşmasına yol açıyor.
Sizinle görüşmek isteyen arkadaşlarınızın, buluşma tekliflerini gerekli gereksiz çok sık geri çeviriyorsunuz. İnsanlar artık 'Nasıl olsa hayır diyecek.' diye size dışarı çıkmayı teklif etmekten vazgeçmeye başlıyor. Arkadaşlarınıza, dostlarınıza biraz daha zaman ayırmaya gayret edin.
Sizden akıl almak isteyen, size derdini anlatan arkadaşlarınıza karşı suçlayıcı bir yaklaşım içindesiniz, artık insanlar size bir sorununu anlatmaya çekiniyor çünkü biliyorlar ki onları suçlu çıkaracaksınız. İnsanlar sizden ne kadar suçlu olduklarını duymak istemiyor!
Doğrunuz doğru, dediğiniz dedik! İnsanlarla sohbetlerinizde hiç esnek değilsiniz. Arkadaşlarınız sizinle bir konu hakkında rahatça sohbet edemiyor çünkü öyle sınırlarınız var ki, konu kilit!
'Aa o hiç öyle değil!', 'Yanlış biliyorsun.', 'Doğrusu şu ki...', vs. tanıdık geldi mi? Her şeyin doğrusunu, en iyisini siz biliyorsunuz. Arkadaşlarınız hep eksik, hep kulaktan dolma bilgilerle geliyorlar size ve sizde onları düzeltiyorsunuz... Ama öyle değil işte.
İnsanlar konuşurken, telefonunuzla, başka şeylerle ilgilenip, onlara sen anlat demeniz inanın etkili olmuyor. İnsanların söylediklerine değer verdiğiniz bu yolla göstermeye çalışıyorsanız yanlış yoldasınız biz söyleyelim.
'Yaa ben demiştim sana.', bu cümleyi kullanmak için o kadar heveslisiniz ki insanları kendinizden nasıl büyük bir hızla uzaklaştırdığınızın farkında değilsiniz. İnsanlar size sıkıntılarını, siz onların başına kakasınız diye anlatmıyor, bir kere bu noktada anlaşalım.
Arkadaşlarınız elbette ki sizden dürüst olmanızı bekliyor. Onlara doğruları söyleyeceğinize inanıyor ama dürüstlük ile patavatsızlık arasındaki dengeyi kaçırmanız onların da sizden kaçmasına sebep oluyor.
Herkes beni sevsin isteğiniz sizi gerçekten sevenleri de sizden uzaklaştırıyor. Defalarca dile getirdik herkesi memnun etmeniz mümkün değil, eğer buna inanıyorsanız da sonuçlarına katlanmaya hazır olun.
Dozunda küfür diye bir şey yok ama diyelim ki var siz bu dozu hiç iyi ayarlayamıyorsunuz. Gerekli gereksiz küfür kullanmanız, insanların bundan rahatsız olduğunu görmemeniz, küfrü cümlenin bir öğesi haline getirmeniz ziyadesiyle rahatsızlık verici.
Burnunun dibine girmek deyimi tam olarak sizi anlatıyor. Konuşurken, ilgili görünmek için insanların çok içine giriyorsunuz. Bu durum insanları sizden haliyle uzaklaştırıyor.
Dediğimizi yapın, yaptığımızı yapmayın!