Günümüz dünya haberlerinin acı bir tadı var. Bu durmak bilmeyen bilgi akışı çağında, bizler sadece kendi ülkemizin vatandaşları değil, özünde dünyanın sakinleriyiz. Dünyanın en uzak köşelerinde olup bitenleri takip etme, binlerce kilometre uzaktakilerle empati kurma ve onlarla birlikte yas tutma gibi eşsiz bir yeteneğe sahibiz. Ancak burada, dünyanın ağırlığı altında bir soru ortaya çıkıyor: Her trajedinin yasını tutmak sağlıklı mı?
Ancak haberler uzak bölgelerden, kişisel olarak hiç etkileşimde bulunmadığımız topluluklardan ve kültürlerden geldiğinde, o zaman rolümüz nedir?
Psikoterapistler sıklıkla bu tür dolaylı travmaların etkisi konusunda uyarıda bulunmakta ve bunu anksiyete, depresyon ve hatta travma sonrası stres bozukluğu semptomlarını tetikleyebilecek bir tür 'duygusal bulaşma' olarak tanımlamaktadır.
Yine de, bu küresel yastan doğan yadsınamaz bir ortak insanlık duygusu vardır.
Bu ortak keder, coğrafi uzaklıklara ve kültürel farklılıklara rağmen hepimizin insanlık ailesinin bir parçası olduğumuzu hatırlatarak birbirimize olan bağlılığımızın altını çiziyor.
Bununla birlikte, sınırlar koymanın sorun olmadığını hatırlamak hayati önem taşır. Dünyanın yükü dayanılamayacak kadar ağırlaştığında geri adım atmakta bir sakınca yoktur. Zihinsel sağlığınıza öncelik vermenizde bir sakınca yoktur.
Bunun yerine, kendi refahımız pahasına değil, derinden ilgilenmemize olanak tanıyan dengeli bir yaklaşım geliştirmemiz gerekir.