Matt ve Adele Allen, İngiltere'nin Brighton kentinde yaşayan bir aile. Onları diğer ailelerden farklı kılan şey ise doğallığa inanmaları ve çocuklarını da bu şekilde yetiştirmeleri. Doğallık derken, kimsenin aklına gelmeyecek yöntemleri onlar gündelik hayatında uyguluyor. Onlar için öncelikli olan ise yaşama güdüsünü hissederek devam ettirmek. Ne demek istediğimizi anlamadıysanız bu çok normal. Daha açıklayıcı olmamızı isterseniz sizi şöyle alalım...
Adele 32, Matt 33 yaşında. Çocuklara Ulysess 5, Ostara ise 1 yaşında.
'O ne zaman isterse emmeyi o zaman bırakır. Bu doğal bir durum. Üstelik onun bağışıklık sistemi için de oldukça sağlıklı' diyor Adele.
'Çocuklarıma baskı yapmadım ama etin ne şekilde sofraya geldiğinden de bahsettim. Büyük oğlum kendi kendine bu durumu reddetti zaten' diye özgürlükçü bir yaklaşım sergiliyor anneleri.
Şöyle diyor Adele: 'Siz ona 1, 2, 3 diye saymayı öğretirsiniz. Bu onun için sadece bir tekrar, bir ezberden ibarettir ve ne anlama geldiğini anlamaz. İhtiyacı olduğu zaman nasılsa öğrenecek'
Söylemeye gerek var mı bilmiyoruz ama Matt bir yoga hocası. Bu yüzden karısına doğum anında nasıl nefes alıp vermesi gerektiğini an be an söylemiş. Gayet rahat bir doğum da olmuş açıkçası.
Bu bekleyiş tam 6 gün sürmüş. Bu arada anneden ayrılan plasentayı, bir poşete koyup gül yaprakları ve tuz ekleyip bekletmişler. (Sorma neden...)
Tabii bu risk, herkesin yapması imkansız. Ama bu aile kendini doğallığa adadığı için alternatif tedavi ile ilgili yol yordam biliyor.
'Eğer okulu bir sosyalleşme aracı olarak görüyorsak, benim çocuklarım okuldakinden daha sosyal çünkü bütün gün doğa ile iç içeler ve sokakta oynadıkları bir sürü arkadaşları var' diyor Adele.
Disiplinin, çocukların ne zaman ne yapmasına karar vermekle ilgisi olmadığını savunuyorlar. Uyku, yemek gibi şeyleri zaten onların doğası belirliyor diyorlar. Bu yüzden her şeyi oluruna bırakmışlar. (Sülalesi rahatlık...)
Ormanda tek başına sadece hayatta kalmak için yaşayan bireyler olsaydık eğitim, hazır gıda, modern tıp gibi şeylere ihtiyacımız olmayacaktı. Ama toplum içinde yaşamaya bunun için de topluma ayak uydurmaya ihtiyacımız var. İnsanların hayvanlar (burada hayvana hakaret yok, hayvansever bir insanım) gibi yaşamaya özenmesini tuhaf buluyorum yine de doğallık takıntılarına katılmamak elde değil. Bu çocuklar büyüdüklerinde ağaç kabuğu kemirerek yaşamanın mümkün olmadığını, sebze meyve endüstrisinin büyük şirketlerin elinde bulundurduğu tohum üreticileriyle sağlandığını, okuma yazma bilmeyen birinin toplumda yer edinemeyeceğini acı bir şekilde öğrenecek.
bi yere kadar iyi hoşta bazı konularda bokunu çıkarmışlar
Çocukların hayatlarını karartmışlar bence. Öldüklerinde çocuklarının nasıl yaşayacağını düşünüyorlar acaba? Etraflarında anne babası gibi insanlardan hiç olmadığını hatta tam zıttı olduğunu gördüklerinde intihar bile edebilirler. Hayat kimseyi o kadar pohpohlamıyor.