Sanırım yalnızca köpeğini kaybedenler anlayabilir onların acılarını...
Sanırım yalnızca köpeğini kaybedenler anlayabilir onların acılarını...
“Benim haddinden fazla uslu kızım. Günlerdir, hatta aylardır yaşam mücadelesi verdin. Uyumadık, beraber her anı değerli kıldık, her ‘gitme’ dediğimde ayağa kalktın. Fısıldadım kulağına... Biliyorum, hepsini anladın. Öyle derin, öyle başkaydın ki yerin doldurulamaz. Çocukluğumdan beri bir sürü cana dokundum. Baktım. Ama senin gibi bir ruha denk gelmemiştim. Sana sarılmanın, seni öpmenin tarifi yok. İçimi ferahlatacak kelime de yok.
Bu duyguyu aklı yarım, vicdanı yarım insanlar anlamaz. Ağzı dili olmayan ama gözleriyle konuşan tüm evlat sahibi hayvanseverler anlar. Sana olan aşkım hiç bitmeyecek. Son nefesime kadar seni unutmayacağım. Nasip olursa çocuğuma seni anlatacağım. Güzel kızım... Sana söz, sokaktaki canlara elimden geleni yapmaya devam edeceğim! Cennet olsun toprağın yavrum. Bisküvi kokan kızım. Seni çok seviyorum.”
'Hiçbir zaman kişisel sıkıntılarımı, üzüntülerimi buradan sizlerle paylaşmadım ama salı sabahına tarifsiz bir acı ile uyandık. Biliyoruz ki bize yaşatılan bu acının benzeri ülkemizin her köşesinde sıkça yaşatılıyor ve maalesef ki her geçen gün gerekli cezalarla hak yerini bulmadıkça bu acılar normalleştirilmeye çalışılıyor… Canımızı derinden acıtanın, katilin ve onun gibilerin hak ettiği cezaları bulması amacıyla sizinle üzüntümüzü paylaşmaya karar verdik. Canımız gerçekten çok yanıyor, içimiz acıyor…
Hikayenin başına dönecek olursak; ben Edhem’den önce o zaman minicik bir yavru olan ve kucağından hiç indirmediği Django’ya aşık olmuştum. Eşim Edhem ile Django’ nun tarifi imkansız bir bağı vardı, ona sonsuz sevgi verdi, gözünden sakindi. Django adeta onun ilk oğluydu. Dört yıldır evimizin neşesi, canımızın içi, her çocuğun sevgilisi, her tanıyanın aşık olduğu ve hayattan tek beklentisi sevgi olan özel bir ruhtu Django. Tüm hamileliğim boyunca beni bir saniye yalnız bırakmadı, her gün benimle yüzdü, yürüdü, uyudu. Django koruyucu melekti. Zaten dünyaya sadece sevgi vermeye çalışan bir melek olarak doğmuştu. Oğlumuz Süleyman doğduğundan beri 2,5 aydır her gün istisnasız kapısında yattı.
Ya Pamuk…. Canım Pamuk. Ailemizin ağırbaşlı, sakin, yorgun Pamuk'u ... Rahmetli kayınpederim Süleyman Bey'in bize yadigarı, yaş almış ama mağrur Pamuk….Salı sabahı ikisi de kimin yaptığını bildiğimiz vahşi bir katliama uğradı. Bu insan diyemeyeceğim yaratığın bize, Djanyo’ya, Pamuk’a bunu yapmaya ne hakkı vardı?
Ama sadece 'o' katilin değil, sokaklarda ve aramızda yasayan sayısız katilin yaptıklarının artık bir cezası olmalı. Türkiye'nin en güzel noktalarından birinde, doğanın içinde yaşayan bir insanin içinde bile bu canilik nasıl olur? Yaptığı katliamın karşılığının komik bir para cezası olduğunu bilmek elbette ona ve onun gibilere bu cesareti veriyor. Aile olarak biz hayatımızı hep hayvanlarla güzelleştirdik. Her zaman her yerde hayvan hakları için savunucu olduk ve bugün son nefesimize kadar bu adam başta olmak üzere tüm hayvan dostlarımızın hakki için mücadele edeceğimize söz veriyoruz.
Artık yeter!!!'
''Denize girenleri kurtarmaya çalışırdın. Açken değil belki ama tokken yemeğini paylaşırdın. İnsan değildin belki ama insanım diyen pek çok kişiden daha iyiydin. Ve insan olduğumu bana öğreten vesilelerden biriydin. Arkadaştın, şahittin. Elveda sevgili dostum.”
'Ailemizin bir parçası, güzel kızımız Toffee, bugün bizi bıraktı... Her şey 15 yıl önce benim yap-boz yapmamla başladı. Büyük bir kanepe üstüne sıra sıra dizilmiş minik golden retriever yavrularının olduğu yap-bozun parçalarını bulmaya çalışıyordum. Sonra babama 'Biz de bir tane sahiplenelim mi?' dedim. Olur mu olmaz mı derken, biraz araştırdık, Toffee’yi bulduk. Gerçi o zaman adı başkaydı, 3 buçuk aylıktı ve bir aile sahiplenmişti ama ona bakamayacaklarına karar vermişlerdi, evlerindeki yardımcıları da hep elektrik süpürgesiyle korkutmuştu. Aldık evimize, aslında kurtarmış olduk onu. Toffee ismini verdik rengi karamel diye..Çok sevdik ama çok. O da bizi sevdi. Öyle güzel yaşadı ki, içim rahat çünkü mutluydu bizimle. Biz de onunla. Çok güzel günler yaşattın bize bu 15 yılda... Ufacıktın, simsiyah zeytin gibi kara burnun vardı. Zamanla yaşlandıkça pespembe oldu o burun.
Bebeklerin de oldu güzel kızım ve sen çok iyi bir anne oldun. Tek tek besledin, büyüttün onları.. Ne kadar iyi huyluydun, güzel bakardın hep. Ve hiçbir zaman sevmedin elektrik süpürgesini. Ne zaman temizlik olsa, oflaya puflaya oda oda gezerdin. Yazı da, kışı da severdin benim gibi. Denizde yüzmeye, kara kafanı daldırıp yürümeye bayılırdın ve dahası..
Hep bizimleydin, her anımızda. Hepimiz seni çok sevdik ama babamın senin üstündeki emeği çok büyük. Ancak bu kadar ilgilenebilir, böyle özenle bakabilirdi sana. Babam sayesinde bu yaşına olabilen en sağlıklı şekilde gelmiştin. İyi ki hayatımıza girdin. Teşekkür ederiz yaşattığın her an için..
Ama bugün kahrolduk. Bağıra bağıra ağladık. İçim acıyor. Canım çok yanıyor. Biliyorum zamanla küllenecek bu alev ama biz seni hiç unutmayacağız. En azından çok acı çekmedin diye avunacağız ve en güzel anılarımızın başrollerinden olacaksın.. Dedim ya dostum, çok şükür bizimle hep mutluydun, şimdi de olduğun yerde mutlu ol.. Özleyeceğiz seni hem de çok...'
'Bazen hayatımızda her şeyi sonsuza dek yaşayacağımızı zannediyoruz. O giderken içimde açılan boşluğu tarif edemem. Her saniye kalbimde yaşayacak canım kızım.'
- Lale Cangal
'Beraber binlerce kilometre yol yaptığım güzel kurdum benim, arkamdaki gözüm kulağım... Seni çok özleyeceğim...'
- Cemal Hünal
'Babamı kaybettiğimde, evlendiğimde, tatillerde Tiny hep yanımdaydı. O benim çocuğum gibiydi. Şimdi bu evde nasıl o olmadan kalacağım... Onu gömmek ne büyük acı...'
'Daisy aşkım, bebeğim, neşem, 13 yıllık dostum dün sabaha karşı melek olmayı seçti. Miami tatilim için bavulumu hazırladım, ki kendisi seyahatleri çok sever, uyudum ve sabah 05.30'da kalktığımda gitmişti. 12 yıldır engelliydi ama asla pes etmedi. Tanıdığım kişilerden daha büyük bir yüreği vardı. Sınırsız sevgiyi öğretti ve beni olduğum kişi yaptı. Kalbim binlerce parçaya ayrıldı ve nasıl düzelirim bilmiyorum. Annen seni çok seviyordu. Umarım koşma ve oynama eksikliklerin ortadan kalkmıştır Daisy. Asla unutulmayacaksın.'
'Bu iki hafta zor geçti. Tatlı kızımız, şimdi kız kardeşi Sid ile birlikte uyuyor.'
'Hayatımın en kötü ikinci günü. Gerçek olmasını istemediğim için bunu söylemek çok zor... Bebeğim Floyd hayatını kaybetti ve ben yıkıldım. Bunu söylemek istemesem de keşke beni de götürseydi diye düşünüyorum, bu dayanılmaz. Ben onsuz ne yapacağım?'
'Kalbim kırık, çok üzgünüm. Bebeğim Tinkerbell, yaşlılık sebebiyle öldü. Ailemden birini kaybetmiş gibiyim. Gittiğine inanamıyorum, onu çok özleyeceğim...'
“Hayat sensiz, çok sessiz. Sen bir evcil hayvandan daha fazlasıydın. Bir aile üyesiydin, bir arkadaştın. Seni asla unutmayacağım.
Benimle birlikte birçok sette bulundu. Onu tanıyan herkes çok sevmişti. İçinde hiçbir kötülük yoktu. Tek bildiği şey, sevgiydi. Birçok kişiyi etkilediğini düşünüyorum. Bizi bulduğun için teşekkürler Woody, seni unutmayacağız.'
yaşamayanlar anlamaz böyle şeyleri..gözlerim doldu :(
Yumak.. 21 ekim salı günü 2008 yılında vefat etti.Dudaktan kalbe izliyorduk ailecek.Köpeğimiz hastaydı annem ona bakmak için gittiğinde çığlık ata ata yanımıza geldi ve 'yumak ölüyo '' dedi.Yanına gittiğimizde abim onu kucağına aldı.Hepimiz ağlıyorduk.O da...son nefesini aldııııı ve bi gözyaşı döküldü.(( çarşamba günü de onu evimizden 2 dakka uzaktaki bahçeye gömdük..Çok özlüyorum onu./(((
bazı insanlara komik geliyor, ancak yaşamayan anlamaz karşılıksız sevgi sadece hayvanlarda var. bir zaman sonra çocuğun, arkadaşın oluyor onlar.