Menemeni bile soğanlı mı soğansız mı yapılır diye tartışan toplumumuzun mütabık olduğu nadir şeylerden biri de Yeşilçam klasikleri. Televizyonda rastladığımızda sevdiğimiz dizinin yeni bölümünden, tüm hafta beklediğimiz maçlardan fedakarlık yaparak izlediğimiz, canımız sıkılınca izlemek için internete sarıldığımız müthiş yapımlar Yeşilçam klasikleri. Peki neden bu kadar çok seviyoruz? Dilimiz döndüğünce anlatmaya çalışalım.
30. yılını aşalı çok olmuş filmlerden cümleleri hala günlük hayatımızda kullanmamız bunun en iyi göstergesi.
Öyle bir uyum ki zannedersiniz birbirlerinin aldıkları nefesi biliyorlar.
Sadece izlersiniz. Senaryodaki, çekimlerdeki hatalar gözünüze batmaz. Çünkü sizin el emeğiniz yemek gibidir. Biraz tuzlu da olsa altı da yansa birlikte yiyince keyif verir.
Plazalarına lüks arabasıyla gelenler yerine halkın içinden karakterler...
Günümüzdeki eserlere bakınca karakterlerin uzay boşluğunda, zamansız bir düzlemde yaşadıklarını fark edeceksiniz.
Özellikle günümüzdeki dizilere bakınca ne demek istediğimizi anlayabilirsiniz.
Canım Kardeşim'de duygulanmayan, Hababam'da kendi okul yılları aklına gelmeyen, Tosun Paşa'da kahkahalara boğulmayan birisine rastladınız mı? Bu yüzden Yeşilçam klasikleri toplumumuzun tutkalıdır.
dayatmaya çalışılan, özendirilen toplum düzeni yerine gerçek hayat kurgusu ve bunun kaliteli oyuncularla harmanlanması.
Hababam sınıfı, süt kardeşler, neşeli günler, gülen gözler hepsi aslında huzur dolu filmler eninde sonunda insanın içini ısıtıyorlar
Birkaç senedir hiçbir türk kanalını izlemiyorum, haberleri türk tv lerinden takip etmiyorum. Size de öneririm. Evde türk dizisi izleyen varsa müdahale edin. İzletmeyin. Bu çöpü evinize sokmayın.