Ergenlik, bir insanın hayatında en karmaşık dönemlerden biridir. Bu dönem, hem anne-babalar hem de gençler için gerçekten zorlayıcı geçer. Peki bu süreçte bambaşka birine dönüşen çocuğunuz sizden ne istiyor, kafasının içinden neler geçiyor? Ergenlik döneminde hissettiklerini ve yaşadıklarını kaleme alan bir gencin, önerilerini ve düşüncelerini sizler için Psychology Today'den derledik.
Öfkeliyim. Neden bilmiyorum. Bazen öfkeli uyanıyorum. İyi hissettirmiyor. Keşke bu kadar öfkeli olmasaydım, ama öyleyim. Kendime hakim olamıyorum.
Her gün bir hapis, bu değişen bedenin için sıkıştım. Her seferinde tekrar tekrar aynı günü yaşıyorum. Bütün hayatım YAPMAK ZORUNDA olduğum şeylerden oluşuyor, YAPMAK İSTEDİĞİM şeylerden değil. Testler, sınavlar, ödevler, projeler...
Bütün hayatım 'İstemiyorum... Okula gitmek istemiyorum, yatağa gitmek istemiyorum, istemiyorum...' üzerine kuruldu. Uyumak dışında hiçbir şey yapmak istemiyorum. Kendimi stresli, endişeli veya üzgün hissetmediğim tek zaman uyuduğum zaman.
Bazen odamda saklanıyorum ve saçma sapan videoları tekrar tekrar izliyorum. Çünkü kendi düşüncelerimle baş başa olmaya katlanamıyorum. Kendimi kendimden uzaklaştırıyorum. Size de çılgınca mı geldi?
Evet, odamın sürekli dağınık olduğunu biliyorum. Bu şekilde olmasından hoşlanıyorum. Nasıl hissediyorsam, öyle görünüyor. Lütfen bana neyin yolunda olmadığını sormayın, çünkü bilmiyorum.
Bana kızgın olduğunuzu biliyorum. Sizi suçlayamam. Sizinle konuşmuyorum artık. Bazen çok kötü şeyler söylüyorum, sizi suçluyorum, sizi uzaklaştırıyorum. Bazen her şeyi kırıyorum, çünkü ben de kırılmış hissediyorum.
Her zaman bu şekilde olmuyor. Eski fotoğraflarıma baktığımda, sürekli mutlu olan küçük bir çocuk görüyorum. Dans etmekten ve şarkı söylemekten hoşlanan, şapşallığı seven, insanların ne düşündüğünü önemsemeyen küçük bir kız.
Benden vazgeçmeyin. Benden nefret etmeyin. Sizin benden daha güçlü olmanıza ihtiyacım var. Ben istemediğim zamanlarda bile benim ailem olmanıza ihtiyacım var. Benden daha sabırlı, daha anlayışlı, daha hoşgörülü olabilmenize ihtiyacım var. Size bağırdığımda veya sizden nefret ettiğimi söylediğimde bile, hala sizin beni sevmenize ihtiyacım var. Çılgınca görünebilir ama, bana nasıl yardım edebileceğinizi söyleyebilecek olsaydım şunları söylerdim:
Odama gelmeyin, sıkıştırmayın veya taleplerde bulunmayın. Hiçbir cevabım yok çünkü. Üstüme geldiğiniz veya bana bağırdığınız zaman daha kötü hissediyorum. Yalnız olmaya ihtiyacım var. Bana biraz kişisel alan bırakın.
Kafamın içindeki ses bazen o kadar yoğun ki, kendi düşüncelerimi bile zar zor duyuyorum. Buna katlanamıyorum. Siz bana bağırdığınız zaman, kendimi çok daha kötü hissediyorum. Sevilmediğimi düşünüyorum. En büyük hayal kırıklığınız benmişim gibi hissediyorum. Bana gerçekten öfkelendiğiniz zaman, doğmasaydım daha mı iyi olurdu diye düşünüyorum.
Telefonumu bir kenara bırakamıyorum. Deniyorum ama yapamıyorum. Bütün zamanımı öldürdüğünü biliyorum ama kendime engel olamıyorum. Sosyal medya benim için uyuşturucu gibi. Kontrol etmeden duramıyorum. Yardımınıza ihtiyacım var. Teknoloji konusunda sınırlamalara ihtiyacım var. Lütfen. Sizinle bu konuda tartışacağım ama buna ihtiyacım var. Benimle anlaşmaya çalışmayın, yalnızca yapın.
Sizinle bir şey yapmak istemediğimi söylüyorum. Ama eğer beni yürüyebileceğimiz, tartışmayacağımız, güneşi hissedebileceğim, rüzgarı ve ağaçları dinleyebileceğim, nefes alabileceğim, beni rahatsız eden her şeyi unutabileceğim sessiz ve sakin bir yerlere götürebilirseniz, bence bundan keyif alabilirim. Konuşmasak bile rahat hissederim.
İstediğim her şeyi vermeyin bana. Bana ne kadar verirseniz, sizi o kadar kızdırırım. Ben bir şeyleri kendim kazanmak istiyorum. Bu benim büyümeme yardım edecek. Para biriktirmeyi, para kazanmayı, paramı paylaşmayı öğrenmek istiyorum. Eğer bütün bunları bana verirseniz, ben asla kendim öğrenemeyeceğim. Bağımlı olmaktan nefret ediyorum. Lütfen benim bağımsız bir birey olmama yardım edin.
Sizin dışınızda saygı duyabileceğim birine ihtiyacım var. Hayranlık duyacağım ve örnek alacağım bir yetişkine ihtiyacım var. Bana inanan, beni destekleyen ve anlayan birine ihtiyacım var. Bir akıl hocası, bir terapist, bir danışman... Kendime yetemediğim zamanlarda bana umut verebilecek birilerine ihtiyacım var.
Umurumda değilmiş gibi davranıyorum. Ama beni sevdiğinizi duymaya ihtiyacım var. Çünkü şu an ben kendimi sevmiyorum. Hayatınızı cehenneme çevirsem de, sevildiğimi hissetmeye ihtiyacım var. Özellikle de sizin tarafınızdan.
Anne-baba olmanın gerçekten zor olduğunu biliyorum. Bazen bunu neden yaptığınızı düşünüyor bile olabilirsiniz. Ama daha iyi olacağım. Söz veriyorum. Yaşım ilerledikçe yeniden güzel zamanlar geçirebileceğiz. O zamana kadar sizi hep takdir ettiğimi bilin.
Çok sık söylemiyor olabilirim, ama sizi hala çok seviyorum.
aslinda ergenlik bitmiyor biz sadece ergenlikte hayatin ne kadar boktan ve monoton oldugunun farkina variyoruz ve yetiskin oldugumuz vakit artik hayatin siradanliginin kabullenmisligi ile yasamaya calisiyoruz.
aah ah..hepimiz böyle değilmiyiz?ana baba olup ta ana baba olmaya layık olmayan kişiler tarafından yetiştiriliyoruz..yani anne babamızı seviyoruz tabiki ama bizim onlardan daha akıllı olmamamız gerekiyor,çocuğun dediği gibi davranmaları gerekiyor ve biz bu durumda olduğumuzda bile kendimiz söylüyoruz ne yapmaları gerektiğini..ne acı😔hem hasta hem doktor olmak..çocuk gibi değil hep büyük gibi davranmak..eğitim,bilgi,ilgi çok önemli..insanlar kendini yetiştiremezse çocuk yapmasın lütfen.para konusuna değinmiyorum bile..
Ergenlik gerçekten zor ve sıkıntılı bir dönem. Birçok çocuk bu dönemde ne istediğini bilmez bile. Çok güzel yazmış isteklerini,hepsi mantıklı ve ihtiyaç duyduğu,onun bu dönemi atlatmasını kolaylaştıracak türden istekler. Umarım bilinçli ebeveynlere sahiptir,aksi takdirde pek işlemiyor bu tarz şeyler,ben de denemiştim zamanında.