Ben de herkes gibi, büyümeyi bir halt sandım. Bütün olmazları olur edeceğim, özgürlük denen şeyin adeta vahiyle bir gecede ineceği yaş. “Ohooo, ben 18 olmuşum; siz ne konuşuyorsunuz yaa?” yaşı. Hayatta hoşlanmadığım ne varsa bıçak gibi kesileceğini düşündüğüm yaş. Uzaya çıkarım falan ne bileyim, değişiklik olsun diye kendi kulağımı kesmek istesem kesebileceğim yaş.
Belli ki bu 18 yaşın sihirli değneği var. Kulaklarıma birkaç delik daha deldirip şu çıldırdığım grubu dinlemeye giderim belki, sabaha karşı dönerim kime ne? İnşallah boyum uzar. Sevdiğim oğlanla öpüşe öpüşe dolaşabileceğim yaş. Mahalle baskısına bile kafa atar bu 18, öyle tılsımlı, öyle bereketli. 18 yaşında birilerini gördüm bundan önce defalarca ama sormak gelmedi hiç aklıma; “Öyle çok değişik görünmüyorsunuz ama mutlaka saklamak istediğiniz bir cevheriniz var. 18 yani bu, dile kolay.” Evet tahmin edebileceğiniz ve belki de tecrübeyle sabitlediğiniz gibi 18 yaşıma girince bir şey olmadı. Birileri oyuma talip oldu, o kadar. Ki bu ülkede verdiği oyla değil vermediği oyla kadere etki edenler her zaman daha fazla olmuştur, neye yarar...
Büyümenin sayısız tatsız yanı oldu. Bir kere durduk yere görmeye başladığım “kadın” muamelesinin, zaten benim cinsiyetim olduğunu anlatmakla uğraştım. “Ben bir kadınım” dediğim an soruverdiler cinsel özgeçmişimi. Çalışmadığım bir işin patronları sardı etrafımı. Ve sordular “5 yıl sonra kendinizi nerde görmek istersiniz?”
“Aaa lütfen ama, siz beni nerede görmek istersiniz?” Geleceğimle ilgili fikir yürütme işini anne ve babama dahi bırakmayan ve bunca yakınlığı nerede, nasıl edindiğimizi asla anlamadığım bir takım “tanıdık”lar ve “birbirimizi hiç tanımadık”lar. El âlem hapishanesinin kapısında dolaşıyordum da 18’imde hüküm giydim diyelim. Geldiğimle, giydiğimle, gittiğimle, kaldığımla, dediğimle, sustuğumla bu kadar candan ilgilenen bu el âlem, sahi neyim olur benim?
18 yaşım bütün potansiyel tehlikelerin alarmlarını bünyemde topladığım yaş oldu. Büyüklerimce lanetli bulunan bu yaşa girer girmez bütün zararlı alışkanlıklarla kol kola gireceğimden herkes çok emindi. Beni görenin gözünde 155, beni duyanın aklında 112; Amatem ve Yeşilay, yanı başımda bilumum zararlılar. “Özgürlüğü bu mu sanıyorsunuz, e benim özgürlüğüm bambaşka” diyemedim. Zaten hiç sormadılar.
Kendi bedenimle barışacak ve kendimi özgür hissettiğim giysiler içinde salınacaktım. Bütün organlarımın ayıplı yasaklı birer ünlem işaretine dönüşeceğini aklıma getirmemiştim hiç. “O orda giyilmez, bu burada durmaz, şununla oturulmaz, bununla koşulmaz. Bununla mı geleceksin, üstüne bir şey almayacak mısın?” ve final cümlesi “Artık çocuk değilsin.” Artık çocuk olmadığıma boşuna sevindiğim yaş. 18, ben hariç herkesin benden sorumlu olduğu yaşların başladığı yaş.
Nerede bir çocuk görsem, boyundan büyük işlere kalkışmış, büyümeye çalışan; koşup sarılasım ve “bu günleri geri getiremezsin. Büyümek başka türde bir tutsaklık, ne olur böyle kal” diyesim geliyor. Şort giyebildikleri, sokakta erkek çocuklarla oynayabildikleri, dört saatlik sınavların geleceklerinin müteahhidi olmadığı, yüksek sesle kahkaha atabildikleri ve hala masal dinleyip anlatabildikleri yaşları sarıp sarmalamalarını istiyor bir yanım. Yalnızca kendi sorumluluklarını, o da hafifçe şımartılarak aldıkları bu yaşların tadını çıkarmalarını istiyor. Büyümekten, asla hayal ettiğim keyfi almadım, alanı da duymadım.
Hayatından memnun biriyim ben. Kariyerini, sosyal çevresini, aile yaşamını dilediği gibi kurabilmiş ve içinde hiç sıkışmamış biri. Şanslı mı diyorlar karşılığıma sizin oralarda, bilemiyorum. Ama buna rağmen çocukluğun o tutsaklık sanılan özgürlüğüne hala zaman zaman sığınırım. Düşündüm mesela, insan dünya kadar işi olsa bırakıp anne ve babasına gitmek, mutfakta onların sesi çocuklarını oyalarken uykuyla uyanıklık arasında zevkten ölmek niye ister? Bunun için bakıcılar var; bu devir parasını ödediğiniz şeylerin neredeyse tamamını alabildiğiniz bir devir. Ama çocukluk öyle mi? Hala çocuk olduğunuz bir yerde olmak öyle mi? Onu alacak bir para icat etmek Lidyalıların hiçbir zaman haddi değildi.
Olanlar hoşuma bile gitmedi. Toplumun benden almaya yemin etmiş olduğu bütün umutlarımı kitap aralarına sakladım. İşler çarklarımı sıklıkla yağladım. Körelmek ve hepsi birbirinin aynı insanlar düzenine çaktırmadan da olsa baş kaldırmanın yollarını aradım. Görece özgür bir yaşam için sahip çıkmam gerekenleri hızlıca taradım. Bir kadın olarak kabul görmemi sağlayacak şeylere sığındım. Memelerim ya da cinsel organım değildi bunlar. Zira onlar, asla utanmamam gereken organlarımken hapishaneme neredeyse gardiyan tayin edilecek kadar meseleydiler ama aldırmadım. Deliliğe sığındım. Ama bunu aklımla yaptım. Aklım, 18’imde de 38’imde de kazanan yanım. Şşş aramızda!
Neyse büyüdük mü büyüdük. Gelelim olgunluk çağımıza. Büyümenin erkeklerde kadınlar kadar sancılı olmadığını söylememe bilmem gerek var mı? Memelerimin belirginleştiği yaştan itibaren üzerime çevrilen ve bana sormadan büyüyen memelerim için bakışlarıyla suçlayan güruhtan, seçimlerim için gözlerini üstüme çeviren ve kınayan güruha terfi ettim. Adeta seviye atlamak. Olgunlaşmak da kadınlar için daha zor, iyi mi? Ulu orta penis şov yapan çocuklar, durur mu; onlar da bizimle beraber büyüdüler. Ve doğal olarak istedikleri her kadını yatağa atabileceklerine dair inançları da garip biçimde kendileriyle birlikte büyüdü. Biz el âlem hapishanesine kapatıldıkça, onlara her fırsatta kapılar açılıverdi.
Kadınları, evlenilecek ve eğlenilecek olarak sınıflandırdılar, bir kısmıyla evlendiler, gönlü kırık bırakıp başkasıyla evlenilecek olanla evlendiler. Evlenilecek olanların, kızlık zarı sapasağlam olanlar olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Diğerleri defolular. Bu faslı da ailemin ve yakın ama gerçekten yakın çevremin yardımıyla hafif sıyrıklarla atlattıktan sonra mesleğimle sınandım. Artık olgun sayılabilecek bir kadındım ve gönlümden geçen özgürlüğe hala biraz da olsa uzaktım. Jinekolog olduğum halde cinsel terapi alanında söz sahibi olmak istememi ve her fırsatı bilgi aktarımına dönüştürmemi elbette “ucuz kadın” olmama bağlayanlar oldu. Hem de asla az değildiler. Pahalı bir kadın tam olarak ne yapar bilmiyorum ama ucuz kadın olduğum için de benim meselem değil.
Bir keresinde söyleşimden sonra tehditvari bir mesaj aldım, aşağı yukarı şöyle diyordu; “Penis vajina falan ne ayaksınız siz? Bu ne rahatlık?” Hak verdim. O günden beri de penise ince bağırsak vajinaya mide derim. Sonuçta mideye mide denmesine kim karar vermiş ki? Ya da sandalyeye sandalye yerine masa denseymiş masa sandalye olmayacak mıymış? Evet haklı.
Ve bileğimin hakkıyla doya doya ayıplandım. Gönlümden geçtiği kadar özgür olmamam ve büyüdüğüme en iyi anımda bile bir parça pişman olmam için gerekli tüm adımlar atıldı. Büyümeyi sevmedim ama büyüyünce olduğum şeyi sevdim; çünkü hala birileri tarafından kınanır ayıplanırım. Beni sizler var ettiniz, herkesin namusunun bekçileri! Dünyayı bize siz dar ettiniz “benim özgürlüğümün başlamadığı yerde sizinki de başlamasın”cılar!
Bir kadın için hayatın çok fazla kırılma anı var. Ergenliğe giriş, ilk regl, ilk öpücük, 18 yaş, ilk sevişme, evlilik, doğum, ölüm... Tamam sonuncusunda hepimiz bir miktar kırılacağız. Bunlar ilk akla gelenler ama beni sağ olsunlar hala kırmakta bu devir. Hala bir kadın olarak 18 yaşımı aratmak peşindeler. Hala uzak yakınlarım, tanımadığım tanıdıklarım “cıks cıks cıks” diye dolanmakta peşimde. Hala her adımımı izleyip yaptığım şeyin ne ayıp olduğunu birbirlerine fısıldıyorlar. Ama benim 18 yaşım taptaze. Ne kadar isyanım varsa ertelediğim hepsi hazır beklemede. Alayına meydan okuduğum yaşımdayım, en kadın yaşımdayım bekaretimden bağımsız. Penisler, vajinalar havada uçuşsun diye değil, kimse kim olduğundan utanmasın diye bu arsızlığım(!)
Tanıştığımıza memnun oldum. Ben dünyanın en kadın 18 yaşıyım.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio