En iyi film oscarı alan filmleri IMDB puanına göre sıralayıp, ekşisözlükten film hakkında özetler ekledim. (film açıklaması direkt ekşisözlükteki formatında verildiği için büyük/küçük harf kullanımına ve çeşitli imla kurallarına takılmayınız)
En iyi film oscarı alan filmleri IMDB puanına göre sıralayıp, ekşisözlükten film hakkında özetler ekledim. (film açıklaması direkt ekşisözlükteki formatında verildiği için büyük/küçük harf kullanımına ve çeşitli imla kurallarına takılmayınız)
İlk Western filmlerinden. 1.4 Milyon dolarlıkı bütçesi ile o zamana kadar çekilen en yüksek maliyetli film olmuş
imdb kullanıcılarının en iyi film oscarını kazananlar arasında en beğenmediği filmlerden
sesli olmakla birlikte o yıllarda henüz ses düzeneği bulunmayan pek çok sinema salonunun olması nedeniyle sessiz versiyonları da yayımlanan filmdir.
1929 yılının en iyi film oskarıyla birlikte eleştirilerden de nasibini almıştır. klişelerle örülü olması (evet 1929’da bile) bir yana aşırı duygusal bulunmuştur. yarıştığı filmlerin vasatlığı akademi ödülünü almasını sağlamıştır. filmsite.org1929 oskarları için şöyle diyor: “bu yılın ödülleri için aday gösterilen filmler sessiz sinemadan sesli sinemaya geçişteki karmaşayı yansıtacak biçimde amerikan sinema tarihindeki en zayıf filmlerden birkaçıdır”.
tüm akademi ödüllü filmleri seyretmek gibi bir saplantınız, bolca vaktiniz ve biraz da sabrınız varsa seyredin, yoksa uzak durun.
1952 yapımı bir film.konusu yanılmıyorsam sirkte çalışan birinin düşüp sakatlandıktan sonra başından geçen hikayelerden oluşuyordu.
3 saatlik, Jules Werne'nin ünlü kitabından uyarlanan film...
Tony Richardson'un 18.yy komedisi. Listedeki nadir komedi filmlerinden
3 saatlik bir müzikal. O zamana kadar çekilmiş bu türdeki en uzun film.
Konusu 20. yy baslarinda paris'te gecmektedir, subyanci bir yani vardir. Henüz okul cagindaki torununu (leslie caron), kizkardesinin de yardimiyla yuksek sosyeteye ve ozellikle eski sevgilisinin (maurice chevalier) torununa metres olarak yamanmak uzere yetistiren anneanne sonucta gigi’yi bahsi gecen playboya nikahli karisi olarak vermeyi becerir. mutlu son…
cok basarili muzikalin, bir o kadar basarili filmi. basarili cunku, muzikali oldugu gibi beyaz perdeye tasimayi basarmis degerli rob marshall. kesinlikle gidilip gorulesi ve ozellikle all that jazz cell block tango, we both reached for the gungibi sarkilardaki performanslara dikkat edilesi film. ayrica richard gerein oscara aday gosterilmemesini makul karsiladigim ve renee zellwegerin catherine zeta jonesdan daha basarili oldugunu dusundugum yedinci sanat urunu. ancak sunu da belirtmeden gecemeyecegim, chicago, izmir sinemasinda izleyecegim son film olmustur, mal oglu mal yetkililer filmi cuk* kadar salonda sergilemeyi uygun gormusler, ve sonucunda ekranin da kucuk olmasi yuzunden normalde gorulmemesi gereken mikrofonlar beyaz perdenin ortasina kadar inmislerdir. ancak bu durum filmin degerini gozumde dusurmeye yeterli sebep olmamistir. 13 oscar adayligina gelince...evet oscar hakeden bir film ama 13 tanesini birden, hele hele en iyi film heykelcigini degil.
sydney pollack yonetimindeki, robert redford ve meryl streepin oynadigi 1985 yapimi film. film isak dinesin'in hatiralarindan esinlenmistir. danimarkali bir hatunun afrika'daki hayatini anlatir, super afrika manzaralari vardir.
iki sene once oscar alan gwyneth paltrow un oynadigi bir film.
hayat guzeldirgibi bir film varken neden bunun oscar aldigini kimi ele$tirmenler garip bi nedene baglami$lardi.neymi$ amerikalilar ingilizce konu$uyolarmi$,shakespeare de ingilizmi$ hem de ingiliz edebiyatinin onemli bi ki$isiymi$ de ondan almi$ oscari bu film..
hugh hudsonın 'ateş arabaları', spor ve sporcu üzerine yapılan ilginç filmlerden biri. 1981'de cannesda bir özel ödüle, aynı yılın 'oscar' dağıtımında da bir kaç ödüle birden layık görülen 'ateş arabaları'nda 1924 paris olimpiyatlarına hazırlanan iki ingiliz sporcunun yaşamlarından, atletizm anlayışlarından ve bu spora yönelme nedenlerinden kesitler veriliyor. biri, koşmasını sevginin ötesinde, musevi olmanın getirdiği bir silah olarak görürken, diğeri ise tanrının kendisine verdiği bir lütuf olarak değerlendiriyor. her yarışta biri tanrı adına, öteki ise, ingiliz toplumunun dışladığı musevi olmanın ezikliği adına koşuyorlar. bu istekler amaca, amaçlar da paris olimpiyatlarında altın madalyaya dönüşmekte gecikmiyorlar.
'ateş arabaları' , 'rocky' gibi sporcunun yalnızca hırsını ve çalışma azmini ön plana almayan, giderek spor anlayışını sporcuların dünyaya bakış açılarıyla içiçe sunan bir film. kuşkusuz sporcuları başarıya götüren bu dünya görüşleri her zaman tartışmaya açık bir esneklikte. ama sonuçta başarıyı pekiştiren bu bakış açılarının hırsı ve kamçısı değil mi? 'ateş arabaları', içerdiği konunun ilginçliği kadar sinemasal anlatımıyla da bir hayli çarpıcı. yönetmen hudson, 100 ve 400 metre koşullarında bu anlatımın dramatik sinema için doruk olarak tanımlanacak çizgisine varabilmiş. kısacası 'ateş arabaları' anlatımdan oyuncularına, yavaşlatılmış etkileyici ve çarpıcı görüntülerinden vangelis'ın müziğine dek her yönüyle usta işi bir çalışmanın örneği.
eugene kelly'nin ekranın dışına taştı taşacak dedirten dansları eşliğinde ve bu dünyaya ait olmayan yüzüyle ve tabii gülümsemesiyle stüdyo/paris sokaklarını neşelendiren leslie caron'un süzülmeleri eşliğinde anlatılmış bir şehir artı aşk güzellemesi. adam cook rolünde oscar levant'ın tüm bir orkestrayı kendisinde oluşma olarak düşlediği, ya da yine kelly'nin caron'u kaybetmek üzereyken, singin in the rain'e bir kala oradaki broadway melody'yi öncelediği düş sahnesi gibi kayda değer dans çalışmaları var. bence singin in the rain izlenmeden görülmesi hoş olabilecek, kendi başına ayakta duran sağlam bir 1951 vincente minelli müzikali.
paris'in tüm güzelliğini olmasa da, stüdyonun yansıtabildiği kadar olan güzelliğini taşıyor film. sonradan iki tane karesinin gerçek olduğunu öğrendim, haksızlık etmeyim! (sonra da amerikanlar trier'i amerikaya gitmeden amerika hakkında film yapmakla 'suçlarlar'!- dogville)
dönemin bombalarından ve halen yaşayan güzelliklerden cyd charisse de başrolde, bu filmde oynayacakmış(ama leslie caron daha iyi olmuş bence) ama hamile kalmış. eğer rolü alsa singin in the rain'den önce ünlü olurdu, o rolü de belki oynamazdı. böyle daha iyi!
son olarak bu filmde gene kelly'nin bir çeşit ortamsal dans yaratısı oluşturmuş olduğunu görüyoruz. bazen çocuklara sözcük öğretmek için sokakta sözcük karşılığını canlandırarak, bazen piyanist cook'u kıl etmek için piyanosu üzerinde tepinerek, kapı kenarlarına vurarak, müzikale süreklilik katarak dansediyor adam. becerisini iyi yönetiyor diyelim. hoş müzikal, en azından izleniyor.
emile zola'nın hayatından ziyade dreyfus olayına daha çok yer verilmiş.
bu tarz siyasi filmlere meraklı olanlar costa gavras'ın z adlı filmini de izleyebilir. orada da yunan cuntası ve askeri baskı anlatılmakta.
1944'de best picture, best director, best actor, actor in a supporting role , best writing (original story) oscar (en iyi özgün senaryo) ve en iyi orijinal şarkı*(swinging on a star) oscarlarını götürmüş bing crosby'li leo mccareydram/komedisi.
ingiliz hasta, ralph fiennes, juliette binoche, willem dafoe, kristin scott thomas oynuyorlar, 9 oscar aldı ki birisi en iyi filmdi.. süper filmdir...
oscar ödülü almış
süper bir filmdir
bir huysuz yahudi kadın ile
zenci şöförünün hikayesidir
hikaye fiks bir hikayedir önce sevmez ama sonradan sevmeye başlar
ama olayların akışı bakımından harikadır
muhteşem oyunculuklarla bezenmiş, damardan dram yaşatan muhteşem bir flim.......
gregory peck 'in müthiş bir performans çıkardığı film. burada peck anti-semitizm üzerine bir yazı hazırlayan gazeteciyi canlandırmaktadır. yeni geldiği new york kentinde kendisini bir yahudi olarak tanıtır. kültür içine, gündelik hayata sinmiş bütün ayrımcılıklar çok vurgulu bir şekilde işlenir.
filmin adını veren 'gentleman's agreement', filmde belli muhitlerde azınlıklara ev kiralamamak için yapılmış sessiz bir anlaşma anlamına gelir. mesela bir protestan evini yahudi bir aileye kiralarsa cemaatten dışlanacaktır. bu şekilde, amerikadaki ayrımcılık gözler önüne serilir.
senator joseph mccarthy filmi komünizm propagandası sayarak suçlar. başta elia kazan olmak üzere, filme emeği geçen herkes yargılanır. en trajik olanı ise, filmde peck'in gerçek yahudi bir arkadaşını canlandıran yardımcı oyuncunun yargılamalar sırasında tartışırken kalp krizi geçirerek yaşamını kaybetmesidir. bu kalitedeki bir filmin bedelinin herhalde bu şekilde ödenmesi gerekiyordu.
1968 senesinde en iyi film, en iyi yonetmen, en iyi erkek oyuncu, en iyi yardimci erkek oyuncu, en iyi dekor, en iyi muzik, en iyi ses, en iyi sinematografi, en iyi kostum, en iyi senaryo ve en iyi montaj olmak uzere on dalda oskara aday olmus. yonetmeni carol reed e bes tanesini kazandirmis muzikal.
Karizmatik bir politikacının doğuşunu ve yükselişini anlatıyor. 2006 yılında Sean Penn'in başrolünü oynadığı tekrar filmi de çekildi
ırakta geçiyor, amerikan askerleri var, bombalar, silahlar.. diye bahsedebileceğiniz bir filme önyargısız bakabilmek haliyle mümkün değil. açıkçası bunu kırmak için pek bir çaba da gösterilmemiş. herhangi bir amerikan savaş filminden farklı gösterilebilecek elle tutulur bir detay yok. yine aynı insancıl, yardımsever, karakterli, cesur, yılmaz, cevahir amerikan askeri portresi çizme çabası...
leonard bernstein'in besteledigi ve dillimize bati yakasi hikayesi olarak cevrilen unlu muzikal/film..hikaye bir nevi modern romeo ve juliet ayaridir..orjinalinde mariayi natalie wood oynamisti..tonight, maria, i want to be in america, somewhere gibi sarkilari artik klasik olmustur.. https://eksisozluk.com/entry/88049
başrolünde greta garbo'nun yer aldığı 1932 yapımı, oscar'lı bir edmund goulding filmi.
'buzlar kraliçesi' garbo, o aksanlı konuşmasıyla bir rus balerini canlandırır filmde. mekân berlin'deki grand hotel'dir. karakterlerden grusinskaya sahne stresini, sanatçı kaprisini bolca yaşayan balerindir; baron von geigern ise fazlasıyla centilmen, ne bir kolyeyi ne de bir cüzdanı çalabilen, sonunda da hayatından olan bir hırsızdır. filmdeki işadamı preysing gerek davranışlarıyla gerekse konuşmasıyla sinir edicidir. garbo, filmde sarfettiği 'i want to be alone' sözüyle tarihe geçer ve o söz hayatıyla özdeşleşir.
haksiz yere bir yigin kotu elestiri yagmuruna tutulmus bir james cameron filmi. sinema elestirmenlerinden daha cok, bir cok sinema izleyicisi tarafindan klise veya geyik olarak nitelendirmis olmasi kanimca cok aci. film gectigimiz yuzyilin buyuk facialarindan birini, bir henry james romanini animsatacak bir havada ve atmosferde, bir ask hikayesi cercevesinde anlatiyor. tum bunlarin ustune, film yirminci yuzyilin basindaki amerikayi ve amerikan deger yargilarini, ve bu devrin aristokratlarini ve onlarin yasamini, alttan alta elestirerek, cok akici bir uslupla basarili bir sekilde gozler onune sunuyor. bu filmi birakin begenmeyi, izlemis olmanin bile elestirildigi bir devirde, ne kadar yer yer film baysada, ve bazi sahneler ve diyaloglar klise damgasi yiyip batmaktan kurtulamiyor olsada, utanmadan solemek istiyorum ki, ben bu filmi seviyorum.
bir savaş dramasıdır. 2 saat 13 dakika uzunluğundadır, ki william wyler'ın çoğu filmi uzun süreli olduğundan şaşırtmamalıdır uzun süreli oluşu. wyler bu filminde orta-üst sınıf arasında yerlerini almış bir aile üzerinden 2.dünya savaşı'nın acımasız yüzünü gösterir(?). savaş draması dedik filme ama filmde savaş sekansları yoktur. ve wyler'ın dediği gibi savaş sert bir şekilde perdeye taşınmamıştır. oldukça başarılı bir filmdir. diğer savaş filmleri gibi askerleri önplana almaz. filmde sadece bir asker görünür ve o da kötü nazi askeridir (birden ortaya çıkar bu asker. miniver'ın bahçesinde yaralı bir şekilde yatmaktadır. nasıl gelmiştir teee buraya kadar? cevap yok. ardından miniver'ı rehin alır, evine girer, yemek yer. kabadır. iğrençtir. masadayken 'burayı bombalayacağız. binlerce kişiyi öldüreceğiz. nihahahaha' der. bunu neden söyler? cevap yok. belli ki wyler'ın zihnindeki nazi askeri böyledir. evet, çoğu şerefsizdi ama aralarında iyiler de vardı. tek bir karakterle düşmanı genelleştirmiş oluyordu wyler). wyler bu filminde geride kalanlara odaklar kamerasını. yani iki küçük çocuğa ve anne miniver'a.
oyuncularına senaryo dışında filme katkıda bulunmalarına en çok imkan tanıyan; kendilerini, kişiliklerini ve fikirlerini de eklemelerine izin veren filmlerin başında yer alır. dustin hoffman filmin çekilme evresinde de ilk karısından boşanma aşamasında olduğundan filmdeki sahneleri birebir yaşayarak yansıtmış; çocukları ile arasında olan bağı ve sevgiyi de bizzat aktarma fırsatı bulmuştur. 9 dalda aday olup, 5 dalda oscar kazanmıştır film. sahnelerin çoğunda dustin hoffman'ın katkısı büyüktür. hatta filmin senaristi robert bentonın jenerikte isimlerinin birlikte anılması teklifini dustin hoffman alçakgönüllülük göstererek kabul etmemiştir ki bu senaryo ile robert benton oscarı kucaklamıştır. çok derin, bir o kadar da etkileyici bir film.
90 dakikalık süresiyle Oscar kazanan en kısa film. Bir aşk hikayesini anlatan film TV dizisi olarak başlayıp, sinemaya çekilen ilk film olma özelliğini taşıyor. Şu anki dizilerin atası olan bu yapıma tüm TV sektörü borçlu
bir imparatorken kuklaya nasıl döndürülür üzerine muhteşem bir film. biraz fazla uzun olsa da çinin özellikle geçtiğimiz yüzyıldaki siyasi çalkantılarını merak edenler için belgesel tadında epik bir film.
teknik ve oyunculuk açısından dört dörtlük bir film.bernardo bertolucci’nin en yetkin eseri sayılabilir.çinin siyasi ve kültürel değişimi şiirsel bir akıcılıkla verilmiş. son imparatorun binlerce yıllık gücün ve itibarın zirvesinden bir sokak adamına dönüşümü bir bahçıvan konumuna inişi gerçekten çok sarsıcı bir dille verilmiş.gücün ihtişamından ayyakkabı bağcıklarını bile bağlamayı beceremediğini farkeden bir imparator işte hayat ve zamanın acımasızlığı.
from here to eternity, içinde birçok konuyu işleyen bir film... burt lancaster'ın, subayın karısı deborah karr ile yaşadığı yasak aşk.. subay olmak ve olmamak arasında gidip gelmesi...prewitt'in (montgomery clift) alay komutanı tarafından boks yapmaya zorlanması, arkadaşı maggio'nun (frank sinatra) cezaevinin çavuşu ernest borgnine ile sürtüşmesi ve sonunda hapiste çavuşun onu öldüresiye dövmesi... hapisten kaçtıktan sonra prewitt'in kollarında ölmesi (maggio öldükten sonra prewitt'in trompet ile ağlayarak yat borusunu çaldığı sahne unutulmaz...her seferinde tüylerim diken diken olur)
ve tabii pearl harbor baskını....
1971 yilinda cevirilmis tum zamanlarin en sahane polisiye filmlerinden biri.(oscarli olsa gerrerr film olsa geek)
bu filmde kullanilan ve olusturulan araba kovalama sahnesi ve parallel editing teknikleri seneler sonra her turlu kovalamaca takip araba sahnesinde birebir kullanilmistir.hatta bu sistemde bi film olan speed de bu filme bi tribute vardir)
hollywood'u ve cia'i hatta amerika'nin dis siyasetini elestiren bir film argo. sistem icinde sisteme karsi cikanin kazandigi bir konusu var aslinda. temel olarak donemin gerilimli havasini cok iyi aktariyor.. filmde amerika'yi oven -6 diplomati kurtaran kahramanin amerika'li olusu disinda- aslinda hicbir oge yok. cia kahraman mendez'i operasyonun ortasinda geri cagiriyor, yani operasyonu iptal ediyor, karari veren donemin baskani carter bir yerde bos veriyor. 'kendi insanlarina iskence yapan sah'i biz orada tuttuk, biz neden olduk bu devrime de' diyor film defalarca.
bu filmin amerikan yanlisi oldugunu savunmak on yargili olmaktan baska bir sey degil. filmin sonunda mendez'e kahramanlik madalyasi veriyor cia ama toreni gizli yapip madalyayi da geri aliyorlar. hikayenin asil kahramani kacak amerikan diplomatlarina yardim eden kanadali'lar -ki tarih boyunca amerika'yla aralarinda cekisme vardir.
hollywood'a da ayni zamanda buyuk elestiri var ve hatta film piyasasinda calisanlara. alan arkin bir anti-karakter, unutulmayacak replikleri var alinti mahiyetinde mesela kendi aile yasantisinin berbatligi uzerine soyle buyurdu 'biz film isinde calisanlar komur madencilerine benzeriz, eve yuzumuzdeki komur lekesini getiririz ve onu asla temizleyemeyiz'.. muzik, cast secimleriyle, yapim tasarimi bakimindan (70'lerin tahran'ini istanbul'da cekmek te bir meziyet), goruntu yonetmeni (rodrigo prieto- ustalara saygi!) bakimindan guzel olmus gerilimi yuksek akici bir film vesselam... son olarak argo fuck urself!
bir gal kasabasında yaşayan morgan ailesinin maden ocakları merkezli öyküsünün siyah-beyaz tonlarda anlatıldığı hüzünlü film.
vadim o kadar yeşildi ki adlı filmde;
olanaksız aşk: entelektüel rahip-morgan ailesinin güzel kızı arasında,
maden işçilerinin zorlu yaşamları: maden ocağında geçen ve orada son bulan hayatlar,
yuvasını korumaya çalışan anne: morgan ailesinin altı (6) çocuk dünyaya getiren güçlü annesi,
erkek olma yolunda ilerleyen genç erkek:ağabeyinin sevgili eşine aşık olan küçük bir erkek çocuğun erkek olma yolunda gösterdiği çaba
gibi konular ana malzemeyi oluşturmuştur.
filmde amerika'ya çalışmak için giden iki erkek kardeşin başına neler geldiği kısmı seyirciye bırakılmıştır*
başrollerini timothy hutton ve donald sutherlandin paylaştığı bol oscarlı 1980 yılı filmi. mükemmel bir aile draması olan film american beauty ile birçok ortak özellik taşır. ama ondan daha iyi bir senaryosu ve daha oturmuş karakterleri vardır. bulunula, seyredile..
bounty taşıyan romen bandıralı kuru yük gemisinin tayfaları çikolataları paylaşamayınca kazan kaldırırlar ve olaylar geviş getirir...
İlk Oscar'ı kazanan film. Sessiz ve oldukça uzun
sir laurence'ın aynı zamanda yönetmen olarak da karşımıza çıktığı bu uyarlama, siyah-beyaz oluşu ve ışık gölge oyunları sayesinde , elsinore'un o kasvetli, acılı atmosferini, labirentlerinde sakladığı gizemlerini nasıl da güzel anlatır, sanki oyundaki karakterlerin hasarlı ruhlarının bir haritası gibi. bunu yanında filmin özellikle fonda kraliçenin dizeleriyle ophelia'nın ölümünü anlatan sahnesi ise hala her ophelia adını duyduğumda gözümün önüne gelen, çok da iç burkan bir sahnedir.
1964 yılında en iyi resim ve en iyi director dalında ödül alan filim, profosor henry higgins rolü ile rex harrison'a oscar kazandırmıştır.çiçekçi kız eliza ise zarefetin simgesi sayılan ,unesco gönüllüsü audrey hepburn vardı.
basit bir çiçekçi kızı kraliçeye takdim edecek kadar iyi yetiştireceğini iddia eden prof. higgins ve eliza arasında ilginç dialoglar,şarkılar ve kostümler yanı sıra , ingiltere'de geçen olayda sınıf farkına dikkat çekilmiştir. bir çok türk versionu çevrilmiştir.
2005 mayis ayinda abd'de gosterime giren paul haggis tarafindan yonetilmis, icinde thandie newton, matt dillon,sandra bullock, don cheadle, terrence howard, ludacris, ryan phillippe, jennifer esposito gibi bisuru oyuncu barindiran, komunikasyon ozurlu, kizgin ve onyargili bir suru insani cok ilginc bir sekilde bir araya getiren hos film.
ayni adli romandan sinemaya uyarlanmis 1969 yilinda oscar kazanmistir. daha onceki yillarda oscar kazanan icerikten yoksun muzikallerden sonra midnight cowboy ile toplumsal sorunlara deginen bir film odullendirilmis oluyordu.
https://eksisozluk.com/entry/1587743
arka planında toplumsal olayların çok iyi işlendiği film. hiçbir şey söylemeden, asker savaş falan göstermeden vietnam savaşının sürdüğünü, latino göçmenlere düşmanca bakıldığını, gelir adaletsizliğinin uçurum oluşturduğunu izleyicinin gözüne sokmadan anlatılıyor. flashback'ler de aynen bunun gibi, al gözüne gözüne şeklide değil, sezdirerek olayları açıklıyor. sevgilisiyle sevişme anında yakalanıp küçük düşürüldükten sonra kızın akıl hastanesine götürülmesini kovboyumuzun ratso'ya 'o kadar azgınım ki annie aklını kaçırdı' diye anlatması ufacık bir ayrıntı olsa da kocaman bir travmaydı mesela. oya gibi işlenmiş bir film yani.
julie andrews'in oynadığı, muhteşem sesiyle alpler'de bir ordan bir oraya koşarak şarkılarını seslendirdiği, 1965'te en iyi film oscar ını almış olan avusturya manzaralı müzikal.
ilkokuldayken annemin zoruyla trt 2'nin başına geçip izlediğimiz, bir yandan videoya kaydettiğimiz, sonrasında kardeşim ve arkadaşlarla şarkılarını söylemeye çalışıp danslarını taklit ettiğimiz, daha ingilizce bilmezken anneme 'şarkı sözlerini türkçe yaz' diye baskı yaparak onu zor bir görevin içine soktuğumuz, filmin şarkılı kısımlarını geri sarıp sarıp izlemekten resmen eskittiğimiz film.
kevin costner'in hayallerimi gerçekleştiren bir adam rolünde oynadığı film. bir at... bir kurt... ve ölene kadar bana yetecek miktarda su.. daha ne isterim ki tanrıdan.
filme gelecek olursak kızılderili topraklarını istila edenlerin ne kadar cani olduğu ortada ise de ayrıca daha önceden de orada insanların, hatta aynı kabileden toplulukların birbirlerini öldürdükleri ortaya çıkıyor. tabi avrupa'dan sürülmüs kanı bozukların yeni dünyada ne kadar vahsice hareket ettiklerini anlamak için bu film az kalır. mutlaka izlenmeli. izlendikten sonra evde tek basına, ocak basında dans edilmeli..
modası 15. yüzyılda bile geçmiş olan adalet ve hakkaniyet kavramlarını korumak adına keçi inadını sonuna kadar sürdüren thomas more'a şapka çıkarttıran 1966 yapımı film. ayrıca erken dönem ringo starr tipli 26 yaşında bir john hurt ve birkaç dakikalığına anne boleyn olarak gözüküp kaybolan 29 yaşında bir vanessa redgrave de barındırıyor.
1967 yapimi bu cevher, irkcilikla bir sekilde ilgili tum filmler arasinda konu hakkinda en az lafi soyleyip, en cok sey anlatabileni belki de. sidney poitier'in neden 'en iyi' oldugunun bir kaniti, rod steiger'i hatirlamak icin en onemli neden. john ball'in romanindan uyarlanmistir ayrica.
bir insanin birden fazla ayrintisini ve huylarini ogrenmeye basladiginizda farkinda olmadan ona karsi hisleriniz degisir, bu huylari sizin hayatinizi degistirip tuhaf bir sekilde huzurlu ve mutlu hissettirdiğinde ona bağlanırsınız ve yokluğunda ozlemini duyar,yaninizda olsun ister, o an yaptiklarini tahmin etmeye başlarsınız ya hani..
bunu size tekrardan gosteren bir film, aglatmadan, duygu somurusu yapmadan sevdirir kendini ama yine de gozleriniz dolar,şöyle bir yutkunursunuz sonunda..
dustin hoffman'ın inanilmaz oyunculugu da birlesince,tadindan yenmemis..
sessiz filmlerin en bomba aktörlerinden birisi olan george valentin'in sesli filmler furyasının başlamasıyla hızlı bir şekilde kariyerinde yaşanan düşüş ve merkezinde bir aşk hikayesinin anlatıldığı film cannes film festivali'nde başrol oyuncusu jean dujardin'e en iyi aktör ödülünü kazandırdı.
film bildiğimiz sessiz film. diyalogsuz, siyah-beyaz ve sessiz filmlerin çekildiği gibi 22 kare/saniye olarak çekilmiş. bunu yaparken de sadece nostalji seven kitleyi değil her izleyiciyi memnun bırakacak sağlam bir senaryo ve sanat yönetimi ile her karesinde izleyiciyi perdeye kilitliyor.
ilk fırsatta izlenmeli...
tamamen bildik plotuna rağmen muhtemelen capra'nın en iyi filmi. çok sayıdaki egzantrik karakteri ve lionel barrymore'un harika performansıyla coşan film, bugün çağan ırmak'ın babam ve oğlum'da bir benzerini çekmeye çalıştığı yine bol karakterli, münir özkul'un baba rolünü oynadığı arzu film ekolünden filmlere büyük oranda ilham vermişe benziyor. öyle ki, kendi yağında kavrulan bir ev ahalisine reislik yapan barrymore'un, evlerini satın alıp yerine fabrika kurmaya çalışan milyonere çektiği tirad yaşar usta'nın ünlü konuşmasına tıpatıp benziyor (bkz:#531649) ve yine barrymore'un yaptığı izm'leri yeren konuşma bu ekoldeki hangi filme konursa konsun zerre yabancılık yaratmayacak kadar 'bizden'. bu noktalardan hareketle biraz derinlemesine bir çalışmada 30'lar amerikası ve 70'ler türkiyesinde aile, siyaset, ekonomi, ideoloji ve statü gibi konularda bir karşılaştırma yapmanın muhafazakarlıkla ilgili bazı ipuçları vereceğini düşünüyorum. çünkü futbol asla sadece futbol değilse, sinema zatenasla sadece sinema değildir.
kelebek, maymunlar cehennemi ve boys from brasil filmlerinin yönetmeni franklin schaffner' dan ikinci dünya savaşında avrupa'da geleral olan patton'un gerçek hayat hikayesi. 20. yüzyılda psikopat bir don kişot olan savaş tarihi uzmanı patton' ın izlenmeye değer kişiliği ve yaşantısı kendisi ile birlikte avrupa'da savaşan general bradley'in romanından uyarlanmış. yer yer tarihi gerçekliği olan görüntülerin bile sürreal bir havada verildiği filmde bence en güzel şey patton'ı oynayan george c. scott'ın harika oyunculuğu.
filmde ve gerçekte de almanların patton'ı amerikalılardan çok daha iyi anlayıp daha fazla saygı duymaları ise son derece kayda değer.
film, en iyi film ve en iyi görüntü dallarında oscar kazanmıştır.
filmle ilgili bazı notlar:
o dönemde almanya'da iktidarda olmamalarına rağmen naziler, filmin gösterimini engellemek için sinema salonlarını farelerle doldurmuşlar.
lew ayres bu filmde rol aldıktan sonra 2. dünya savaşı döneminde faal bir savaş karşıtı olmuş. tabi bu tavrı büyük tepkilere yol açmış, amerika'nın birçok bölgesinde ayres'in filmleri gösterime sokulmamış.
yönetmen lewis (mile)stone, askeri malzemelerinin gerçeğe uygun olup olmadığını öğrenmek için los angeles'da yaşayan eski alman askerlerine çağrıda bulunmuş. sete o kadar çok asker gelmiş ki, stone birçoğuna filmde rol vermiş.
sınıftaki karatahtada göze çarpan, filmin kısa bir özeti niteliğindeki 'bana şu uzaklara giden akılsız kahramanı anlat' sözü homeros'un 'odyssey''inden alınmış.
ünlü final sahnesinde ise ayres'in kelebeğe uzanan eli aslında yönetmenin eliymiş.
danny boyle yine yapmis yapacagini! ben trainspotting'den sonraki iki filmini izlememistim ama bunu vetrainspotting 'i ceken adamin ayni adam oldugunu gormek o kadar kolay ki. filmde trainspotting 'deki kadar bir 'tripping' hissi mevcut, bu sefer kafayi bugulandiran hindistan'in hayat dolu gettolari, kaosu, kesmekesligi, cocuklarinin super tatliligi... aclik, yoksulluk, zor hayat kosullari, kotu alt yapi cirilciplak ortada ama ne egzotik hale getirilmis ne de bir batili gozuyle yabancilastirilmis. aslen yargiladigi tek insan tiplemesi hindistan'a gelip despirituality bulabilecegini sanan batililar gibi gozuktu bana. boyle cok daha iyisini biliyor doguluya 'ay ne tatli ne de sirin, ama ne kadar da zavalli' demekten. super olmus kanimca.
ilk izlediğimde anlamamıştım. boks sevmem zaten, ne özelliği vardı ki bu filmin? sonradan anladım.
adamın hayallerini gerçeğe çevirmesini, bir ressamın boş tuvale hayalinde gördüklerini çizmesi gibi hayatı boyadığını, bir hayat ressamı olduğunu ve istediği herşeyi gerçekleştirdiğini sonradan anladım.
saygı duydum.
acı çekmediğinden değil, en güçlü veya en akıllı olduğundan da değil, ne istediğini bildiğinden ve pes etmediğinden saygı duydum bu karaktere, ve onu hayal etmiş olan kişiye..
1945 yapımı billy wilder filmi. başrollerini ray milland, jane wyman, phillip terry ve howard da silva'nın paylaştığı dram alkolizmin pençesindeki bir yazarı konu alır. ray milland canlandırdığı alkol için ruhunu bile satabilecek yazar rolüyle en iyi erkek oyuncu oscarını almıştır. film bunun dışında en iyi film, yönetmen ve senaryo dallarında da oscar almıştır. aynı zamanda misplaced childhood albümünde yer alan mükemmel parça bitter suite'in ikinci bölümüne ismini vermiştir...
sıkıcı bir ingiliz filmi olacağı beklentisi ile izlemeye başladığım ama sonunda gözlerde nemlenme, buğu oluşmasına yol açabilen gerçek olaylardan hareketle çekilmiş bir film olarak dersimi vermiş bir eserdir.
colin firth ve geoffrey rush'in karşılıklı döktürmeleri çok güçlü bir film olmasını sağlamış. helena bonham carter (ki kendisi bir çok filmden harry potter vs gibi hatırlarsınız) , george'un karısını oynamakta ve benim gördüğüm ilk defa kendisi normal bir rolde sakin sakin işini yapmaktadır. zıvıtmamak için kendisini baskı altına almış gibi görünüyor, bunda da başarılı olmuş.
colin firth'in kekemelik taklidi, farklı (türk sinemasındaki gibi değil anlamında) ama çok başarılı.
geoffrey her zamanki rolünü oynuyor gibi ama o da çok başarılı oturmuş buraya. oturmuş derken, kralın taç giyme töreni için kilisede çalışırlarken, sadece kralların oturabildiği bir koltuğa oturması sırasındaki diyaloglar da çok güzeldi.
milyon dolarlık bebek...
salondan çıkarken, insanın gırtlağında iki düğüm, yüreğinde acı ve beyninde şiddet arzusu uyandıran bir film.
sinemadan çıkar çıkmaz, bana o fahişeyi bulun, mavi midir, ayı mıdır, her kimse sözlerini sarfetmeme ve yastığa bile vuramayan, içinde şiddet namına bir şey olmayan bendenizde bile şiddet isteği uyandırmış bir film...
önyargısız bir şekilde ve mümkünse hiç bir yorumu okumadan gidilip izlenmesi gereken, clint eastwood'un acayip yaşlandığına şahit olduğum, morgan freeman'ın ve hilary swank'in ödüllerini sonuna kadar hakettiği bir film.
en iyi film, en iyi yönetmen, en iyi erkek oyuncu, en iyi sanat yönetmeni, en iyi görüntü yönetmeni, en iyi kostüm, en iyi kurgu ve en iyi senaryo olmak üzere 8 oscar kazanmis olan ve sinema tarihinin en basarili biyografik filmlerinden biri olarak gösterilen yapit. müziklerini ravi shankar yapmistir. ben kingsley, gandhi'yi canlandirmak icin büyük ugraslar vermis, onlarca kitap okumus, gandhi'nin yasadigi yerleri tek tek gezmistir. dis görünüsünü benzetmek adina da kilo verdirilip, günes altinda yanmasina ugrasilmistir. film, sadece cenaze sahnesi icin 300000 kisinin biraraya getirilmesiyle de epey yanki uyandirmistir.
ayrica filmin türkiye'de de ilginc bir kaderi söz konusu; zira 1983 yilinda iki defa kavga kiyamet yasakli olmus. öncelikle demirel'in, zincirbozan'dayken strateji belirleme amaciyla izlemek istemesi üzerine film mgk tarafindan tüm yurtta yasaklaniyor, toplattiriliyor. ilerki aylarda ise eski pakistan devlet baskani ziya ul hak'in türkiye ziyareti sebebiyle yine bir müddet yasaklanmis.
hz. isa nin peygamberliginden yaklasik 4 yil kadar once hikayesi baslayan film, judea prensi ben hur 'un hirsli ve ihtirasli cocukluk arkadasi roma generali massala tarafindan kurek mahkumu yapilmasi, ailesini zindanlara atmasi ve ben hur'un hakli ve hasmetli intikamini sonunda isa nin carmiha gerilmesine kadar baglayan bas yapit, bir benzeri daha olduguna inanmiyorum. senaryosuna bakildiginda simdiki hollywood senaristlerinin ne kadar da kisir oldugunu anlayabilirsiniz ki gladiator un bile senaryosu yaninda sonuk kalmaktadir. aday oldugu yilda 11 oscar almistir. sadececharlton heston in ofke, nefret ve intikam dolu mavi gozlerini gormek ve sesini dinlemek icin bile izlenir.
sunu kisa net aciklamak isterim: coen kardesler cile cekse izlerim, rastik cekse beklerim, halay cekse katilirim, niyet cekse inanirim.
ama coen'ler havasini bulup da film cekince aglarim, gulerim, hayret ederim, nese dolarim, kiskanirim, imrenirim, sapsallarim. bu da oyle bir film olmus, filmi bastan sona oyle avanak gibi izledim ki yarin yine gidip izledikten sonra entrysini yazabilecegim.
coenler sadece kendileri yapabilecekleri bir seyi, sadece kendilerinin yapabilecegi bir ustalikla, hem yikiyor, hem de ustune kat cikiyor (nasil yapiyorlar sormayin). ayni cagda, ayni donemde yasadigima cocukcasina mutlu oldugum bu abilerimin ellerinden opuyor, alkislarla yaziyorum.
'rejoice o young man in thy youth...' -ecclesiastes. bu yazı ve fondaki müzik bile yeter aslında. filmin açılışında chris casa tipi kargo uçağından inip yürürken karşıdan bir grup asker geçer sanki onlar gelmiş, diğerleri geri dönüyorlarmış gibi. gidenlerden sona doğru bir tanesiyle göz göze gelirler. sanki gelecekteki haline bakıyormuş gibidir. ruhu yaralanmış ve çökmüş bir yüzle, masumiyetini kaybetmiş bir şekilde ve savaş ruhunu kirletmiş gibi kararmıştır yüzü. en iyi -vietnam-savaş(karşıtı)filmlerinden, oliver stone un salvador dahil en iyi filmidir filmi yarı otobiografik olmak la birlikte chris karakteri bir bakıma kendisidir vietnamda geçirdiği savaş yıllarının sonucu olarak bunları filmlere dönüştürmüştür platonda dahil bir vietnem üçlemesinden bahsedilir bunlardan ilkidir 6.5 million $ a mal olmuş ve o sene bazı ödüllere layık görülmüştür. filmde gönüllü bir er in gözünden vietnam kabusu aktarılır savaşın ortasında sınır devriyesi olarak bir taraftan vietkong larla savaşırken diğer taraftan vietnam halkının sadakatinin belirsizliğinden doğan kuşku ile bocalarlar. bunlara ek olarak bölüğün içinde süregelen baş çavuşla, çavuşun rekabeti arasında sıkışıp kalmışlardır film bu karmaşada ölmemeye çalışan amerikan askerlerinin vietnemda yaşadıkları tecrübeyi gözler önüne serer filmin tek kusuru vermek istediği mesajı fazla açıkça vermek istemesidir(ki oliver stone un genel zaafıdır) eğer bunu kapalı bir biçimde yapabilseidi türünde çok daha öne çıkabilirdi genede savaş psikolojisini iyi yansıtmış hayatın ne cehennemde olduğunu, vicdanın ağır baskısını hissettirebilmiş bunu gerçekçi bir anlatımla adeta ağıta çevirebilmiş savaş filmi.
'yalnız yaşayabilmek için, hem tanrı hem vahşi hayvan hem de filozof olmak gerekir.'
diyen nietzsche’yi haklı çıkaran bir film...
john forbes nash’in gerçek hayatından ilham alınarak yapılmış hikayede russel crowe, 'ikinci el bilgilerle' yetinmeyen bir dehayı canlandırıyor: evreni yöneten yasalar ve matematik söz konusu olduğunda, önce var olanı seyrediyor, sonra gidip kendi teorisini kendisi kuruyor.
zeka ile delilik arasındaki ince çizgide geçen film, aslında yalnızlıklarla örülü bir aşk öyküsünün üzerinde yükseliyor.
woody allen in olgunluk doneminin baslangici kabul edilen 1977 yapimi eser.annie hall da vudi elin kendi korkularini, rahatsizliklarini ve basrolu paylastigi ve o donem sevgilisi olan diane keaton ile yasadiklarini aktarmis, film icinde film, realite icinde realite yakalamistir.
kurgusu, anlatimi, gorsel anlatimi essizdir, delice taklit edilmistir.dialoglar, replikler ise muthistir.
michael cimino'nun yönetmenliğini yaptığı, robert de niro, christopher walken, john savage, john cazale ve meryl streep'in başrollerinde oynadığı 1978 yapımı bir 'vietnam filmi'. efsanevi düğün sahnesi çok meşhurdur (40 dk filan). filmdeki bir başka holivut cinliği de savaşa giden amerikalı gençlerin (bakınız: başroldekiler) kasabası rus göçmenlerini yaşadığı kasabadır. herşeye rağmen çok etkileyici bir filmdir.
sonraları geyik muhabbeti lafının bu filmden sonra çıkıp çıkmadığıyla ilgili çok ateşli tartışmalara da şahit olunmuştur.
defalarca izledigim , zamaninda bu kadar basarili olmasina sasirilmamasi gereken , her izledigimde ayri bir sahnesinden etkilendigim , savasi, gucu, degisimi ,guclu bir kadinin hirslari ugruna hayatta kalma mucadelesini en guzel anlatan filmlerden biridir.
clark in 'ne kadin ama'cumlesi , sigara icisi ve kisiler hakkindaki basarili yorumlari ,
kole iliskisini diyaloglar icinde en etkili bicimde anlatilmasi
ve elbette scarlettnin yerde surunurken turuncu gokyuzune bagirip
' tanri sahidim olsun,bir daha asla ac kalmayacagim yalan soylesem de hirsizlik yapsam, birini de oldursem tanri sahidim olsun asla ne kendim ne ailem bir daha asla! ac kalmayacak ' diyerek tara topragini havya kaldirmasi ve
'bunu simdi dusunemem yarin kalkar yarin dusunurum. simdi dusunursem cildirabilirim ' cumleleri en unutulmaz sahneleridir.
frederic marchin en iyi erkek oyuncu oscar'ını aldigi film olmustur.william wyler da big country ile birlikte ustuste iki yıl en iyi yonetmen odulunu kazanmıstır.
film, savas oncesi sivil yasamda sıradan bireyler olan al,fred ve homer isimli 3 savas gazisinin eve donus gunlerini anlatır.sulugoz,abartı dramatize edilmis pek cok savas sonrasi filmin aksine oldukca olculu bir anlatımla yeri geldiginde gulduren(hatta kahkahlara bogan),yeri geldiginde oldukca duygulandıran bir yapıya sahiptir. yine de o donemin uzun uzun bakismalari,oda icinde bos bos dolasma hastaligi film suresinin 3 saati asmasina sebep olmus kanımca.gene de tıpkı all about eve,how green was my valley gibi gorulmesi sart olan bir hollywood klasigidir.
bir de filmdeki kadın karakterlerinin konuskan,duygulu coollugunu bugunku filmlerde bile gormek zor.ozellikle cavus stephenson'ın karısı rolundeki oyuncunun oyle bir yuz ifadesi var ki filmin 2.saatine kadar hep bir hinlik pesinde oldugunu dusundurtuyor.
bu film, daphne du maurier isimli ingiliz bayan edebiyatçinin (ki sonra agatha christie gibi 'dame' ünvanini almistir) ayni adli romanindan uyarlanmistir. hissiyat, tutku, gerilim gibi ögeleri güzelce birlestirmis, psikoloji alemlerine dalan basarili bir yapit olup ilk cümlesi 'last night i dreamt i went to manderley again' 20. yüzyilin en unutulmaz edebi cümleleri seçmelerinde hep yer alagelmistir. kimi yönleriyle bir jane eyre taklidi oldugu da söylenir, ama bu güzel olmasina engel degil, belki kismen sebeptir.
hitchcock'un kuslar'i da yine du maurier'in bir kisa hikayesinden uyarlanmistir.
gercek bir hollywood klasigi, klasiklerin babalarindan bir film. eger casablanca kliselerin anasi ise bu film nenesidir. 1934 tarihli filmimizde clark gable devlesmek nasil olur cumle aleme gosterirken, capra screwball comedy denen tarzi yarattigini ilan ediyor depresif seyirciye nese ile dolu anlar vadediyordu.
film konusu ile 70 lerin minareci videola ve inanonglu yapimciligindan cikan yapimlarina arak kaynagi olmakla beraber, benim hayatimda onemli bir yere sahip olan evcilik oyunu isimli filme de sut annelik yapmaktadir.
konusu ise su sekilde ozetlenebilir, hulusi kentmenin simarik kizi gulsen bubikoglu hayati bilmeyen, ilgi manyagi simarik bir lavuk prensestir. bir gun elin birine asik oldugunu zannederek, babasina afra tafra yapmak icun olsa gerek king isimli birisiyle evlenir. peder bu evlilige celallenir kizina suresiz ev hapsi cezasi verir. gulsen ise pasif direnisle 'yemiicim iste' diyerek aclik grevine girer. bir punduna getirip kacinca, yolda clark gable ile tanisir. clark yakisikli ama kepce kulakli bir gazetecidir. metin yazari cok zeki oldugundan hep sahane cevaplar verebilmekte, rakiplerini kisa surede ukte cehennemine yollayabilmektedir (bana birini hatirlatti).
neyse otobuste bayan yani kavrami olmayan amerikada yan yana seyehat etmek zorunda kalan bu uyumsuz cift kisa zamanda
a) kendilerini muthis bir maceranin icinde bulurlar
b) birbirilerini taniyip kesfederek, hayat adina hem bize hem, hem kendilerini guzel bir ders verirler
c) olaylari gelistirirler.
mppda in devreye girdigi yillarda cinselligi ustu kapali en guzel isleyebilmis bu film, buggs bunnyden han solo/leia iliskisine turlu yerlerde karsimiza cikmistir.
sicilyali muhacir yonetmen capranin amerikayi icat ettigi film olarak da bilinen bu filmde ince bir sosyal elestiri, bolca etik mesaj bulunmaktadir.
the bridge on the river kwai; ii. dünya sawaşı sırasında geçen, eski bi sawaş filmi, daha doğrusu izlediğim en iyi sawaş karşıtı filmlerden biri diyorum... en iyi yönetmen, en iyi müzik, en iyi artiz dallarında oscar almış hattı zamanında.
grup elemanları, filmde ekip 'kurtardık abi' diye coşarlarken bi telaşe olur, rağkip geliyordur, askerlerden en sevimlisi kendini feda eder, mayın döşerken öler, çok üzülürüz, neşemiz kaçar.
müzüğüyünen bir dönemin gençliğini fazlasıyla etkilemiş, türkiye'nin ıslık kültürünü bozmuştur.
clint eastwood tarafından yönetilmiş, en iyi yönetmen, en iyi oyuncu, en iyi yrd. oyuncu we bir kaç oscar daha almış pek kaliteli western.
clint kötü ama iyi adam, eski bi herif, gene hackman kötü şerif, morgan freeman acınası insan rollerindeyken, bir para dawası onu bunu yakalamaya niyetlenmiş, bozuk gözlü eski kafa avcısını anlatır.
morgan'ın en iyi tabut performansını verir bu filmde. clint bayağı bi sabreder ama sonunda patlar, genç arkadaş ölür ölmez bilemem, yaralandığı kesin...
sinema tarihi'nin ve özellikle 90'lar sinemasının en iyilerindendir, sen bilmezsin bir western klasiğidir. clint'in oynadığı karakterin acımasız olması dikkate değerdir, direkt vurur karşısındakini.
elia kazan ın sendikalardaki çürümeyi konu alan 1954 yapımı filmi. kazan'ın 50 lerdeki komunist avında arkadaşlarını ispilediği için kendini aklama gereği duymuş, ve politik bir açıklama olarak bu filmi yapmıştır. filmin tek başarısız yönü de yönetmeni aklama misyonunu pek yerine getirememiş olması olsa gerek. olsundur, hollywood da filme bayılmış, oscarları dayamıştır. marlon brandoda en iyi performanslarından birini göstermiş ve 'contender speech' (taksi sahnesi) ile tarihe geçmiştir.
mozart'ın hayatıyla ilgili spekulasyonlardan birinin ele alındığı, her dakikasinda mest olabileceginiz unutulmaz filmlerden biri...tiplerin rollerine cuk diye oturtuğu, duygusal inis cıkıslar yaratabilen on kez de seyredilebilen ender filmlerden.
konusu sudur:
jack lemmon, evini sirketindeki evli patronlarina bir geceligine kiralayip durarak kariyer yapma sürecini hizlandiran bir cesit... yani böyle ibne gibin, pust gibin bir seydir. zira patronlar evi zamparalik icin kullanmakta, evde metresleriyle beraber takilmaktadirlar. sirketin asansörcü kizi shirley maclaine'e gizliden gizliye hastadir lemmon. lakin shirley'nin sirketin patronlarindan fred macmurray ile iliski yasadigini bilmemektedir. olaylar gelisir. yorum filan da yazmiyorum tek diyecegim cok güzel bir film oldugudur. hatta sinema dersidir. senaryo dersidir. ders gibi filmdir ama ders gibi bayik degildir.
70'lerin başında çekilmiş olan bir kumpas ve soygun hikayesini konu eden, paul newman ve robert redford'un başrolleri paylaşması ile iyice neşe dolmuş bir filmdir. kumpas, izleyiciyi şaşkınlıktan maymun etme, filmin sonunda haykırarak ayağa kaldırtma filmlerinin atalarından diyelim, ince, teatral oyunculuk elbette hayal kırıklığı tamlamasını unutturacak kadar başarılı diyelim, başka ipucu vermeden rastlarsanız kaçırmayın diye de ekleyelim. zamanında pazar sabahları trt'de yayınlanırdı, 70 doğumlu kuşağın ilk defa seyrediyorum sanıp sahne sahne 'aaa ben bu filmi biliyorum' diye anımsayacağı nostaljik bir filmdir de ayrıca. severek andık.
iskoçya'nın sarp dağlarında ve yeşil ovalarında geçen bir destan. toprağından uzakta, yollarda ve savaş meydanlarında büyüdüğü için aile özlemiyle vatanına dönen, ama asıl mücadelenin kendisini orada beklediğini gören william wallace'ın intikam ve özgürlük uğruna verdiği savaşın öyküsü.
film gösterime girdiğinde milyonlarca seyircinin hayranlığını kazandığı gibi çeşitli eleştiriler de almıştır, evet. bu eleştiriler bir ölçüde haklı olabilir belki. ama filmin ilk karelerinde sarfedilen replik bu eleştirilere bir cevap niteliğinde özellikle hazırlanmış gibidir:
'tarih, kahramanları asanlar tarafından yazılıyor.'
özetle, birçok sinemasever için liste başı filmlerdendir braveheart; öyküsüyle, atmosferiyle, oyunculuklarıyla ve özellikle de james horner imzalı o müthiş soundtrack'leriyle...
bette davisin margo channing rolüyle, new york film eleştirmenleri en iyi kadın oyuncu ödülünü aldığı 1950 yapımı film; ispanyol yönetmen pedro almodovarın annem hakkinda her sey ya da todo sobre mi madre o da olmazsa all about my mother adlı filminde alt-öykü olarak oynayan başyapıt.
bir zamanlar devletimizin din kardeslerimize karsi cephe almamizi istememesinden dolayi ulkemizde yasaklanmis olan bir david lean klasigi. bazi kisiler tarafindan son epik film olarak da nitelendirilen hattizatinda gerek muzigi, gerek enfes col manzaralari ve dahi gercek serap goruntuleri ile unutulamazlarimizin arasina girmis, diskoteklerimizde yer etmis olan zengin ekstra ozellikli, cift dvd'li nadide dvd setine sahip akillara ziyan eser.
ozguvenin, sahtekar gulucuklerin, kendini bir $ekilde paketleyen insanlarin insanlara kendini olmadigi gibi pazarlayi$inin; gercek mutlulugun, basitligin izah edildigi $ahane bir sinema $oleni..
dakika ba$ina du$en kaliteli diyalog feci ust duzeydir. luzumsuz uzatilmami$, bir saniyesi bo$a gecmeyen filmdir. iyidir.
yönetmenniini efsanewi isim ridley scott'ın yabtıı başrollerinde russell crowe, joaquin phoenix we oliver reed'in oynadıı 2000 yabımı muhteşem film, abd'de 7 günde 73.3 milyon $ hasılat yabtı, ben-hur'dan çok daha ii, kubrick'in sparcacus'u we braveheart'tan çok daha gerçekçi, gidin görün.....
jack nicholson'ı kaplan desenli bornozla görmek, leonardo di caprio'nun büyüdüğünü anlamak, mark wahlberg'inmüthiş küfürlerini dinlemek, polislerin bulundukları dünya yüzünden normal kalamadıklarının gayet güzel aktarılması, mafya babasının sevgilisini oynayan kadının iyi fakat kısa tutulmuş bir espri olması gibi artıları olan, sürükleyici bir film.
1942 yapımı martin curtiz filmi. zamanına göre yönetimi ve oyunculuğu mükemmel. o zamanın en iyi iki hollywood oyuncusu başrolde; humphrey bogart ve ingrid bergman. hikaye gerçekçi, etkileyici ve aynı zamanda klişelerin dışında, aslında hiçbir karakterin göründüğü gibi olmadığını olaylar gözünüze sokulmadan, seyrederek fark etmek çok zevkli. çok da güzel bir sonu var. karakterler, özellikle bogart'ın rick blaine'i de çoktan kült oldu. (bkz: anti kahraman) herşeyi diyaloglarında olan bir klasik.
senelerdir milyon kere izlemiş olsamda daha milyon kez izleyebileceğim, hennibal lecterın zekasına , clarice starlingin cesaretine hayran bırakan, en sonunda insanı şaşkınlığa boğan film.devamı çekilsede ilkinin tadı hep ayrıdır.
ken kesey'in 1962'de yazdığı klasikleşmiş roman. aynı zamanda 1975'te çek yönetmen milos forman tarafından filme alındı. jack nicholson'un başrolünü oynadığı bu film en iyi erkek ve kadın oyuncu dahil birden fazla dalda oscar aldı, danny de vito ve christopher lloyd gibi genç oyuncuların kariyerlerini başlattı. hapishaneden kaçmak için bir psikiyatri kliniğine gelen, ama varolan sisteme dayanamayıp karşı çıkmasının bedelini ağır ödeyen mc murphy'i, herkesin kızılderili şefi bromden'ın dilinden anlatır. psikiyatri alemlerine yöneltilen ciddi bir eleştiridir. filmi de en az kitabı kadar güzel sayılı eserlerden biridir bana kalırsa. gülmekle ağlamak arasında gidip gelirsiniz film ve kitap boyunca, ama sonu fena koyuyor tabii.
hollywood'un insanlığa armağanı.
aklınızın almadığı manipülasyonları yapan, deli para kaldıran, kitleleri yönlendiren sektörün günah çıkarttığı filmdir bu.
tek propaganda yok
yönlendirme yok
zihnini sıfırla ve sadece insanlığını hatırla. hayatın peşinden koşma, en iyisi olmak zorunda değilsin abi, zaten hayat da böyle birşey değil, otur soluklan bankta. o tüy (kaderin) zaten dönüp dolaşıp seni buluyor. sakin sakin hayatını yaşa, nasıl mutlu olacaksan o hayatı seç. nasıl en zengin, nasıl en tepede olurum değil; nasıl mutlu olurum'u seç.
içim daraldığında izlediğim film bu. 'daha kötüleri de varmış' filmi değil bu.
'seçimini mutluluktan yana yapmışsan, hayat daha ne kadar kötü olabilir ki?' filmi bu.
bu film çok güzel çok büyük bir tablo.kimileri bu tabloda gizliden yapılmış yahudi propagandasını görüyor, kimisisavaş ortasında bir ticaret görüyor, kimiyse amerikan sinema sektörünün duygu sömürüsüyle para kazanmasını görüyor.
ben bu tabloda insanın insana zulmetmesini gördüm. zaman değişir, isimler değişir, roller değişir, ama zulüm değişmez. bu zulme kayıtsız kalmak da en az ona katılmak kadar suçtur. ben bu tabloda propaganda görmedim, çünkü kanım öylesinde donmuştu ki, siyasi boyutu çok komik kalıyordu. savaşlar insan doğasının bir gerçeği, tarih boyunca savaşlar oldu ve olmaya da devam edecek. ama ne olursa olsun, insanın asla yapmaması gereken şeyler var, öyle şeyler ki gözlerinde insanlık ve hayvanlık dışı başka bir şey görebileceğiniz hareketler var. hayat zor, hayat adaletsiz, ama herkes kendinden sorumlu, bir şekilde yaşamaya çalışıyor, yeri geliyor savaşlar çıkıyor, bazen yaşamak için öldürüyor insanoğlu, bazen politika için öldürüyor. bu bir gerçek, olmasını istemesek de. filmde bir askerin askeri öldürmesi yoktu hiç, ölenler kadınlar, çocuklar, yaşlılar... ben ne yahudi gördüm, ne de alman gördüm bu tabloda, sadece acı çeken insanlarla, hissizleşmiş hatta adeta zombileşmiş acıtan insanlar gördüm. 3-5 deli yüzünden insanlıktan çıkanları gördüm.
bu tablo kimlikleri değil, zulmedenleri eleştiriyor, buna karşı durmak için en ufak bir çaba gösterenleri anlatıyor. bu tablo 'ben ne yapabilirim?' sorusunu kendinize sormanızı söylüyor.
ben bu tabloya baktığım zaman ırkı, dini, dili ne olursa olsun; hangi çağda olunursa olsun zalimliğin tiksinçliğini ve aciziğini görüyorum. benim baktığım bu tabloda almanlar ve yahudiler yok; israil'in filistin'e yaptığı, amerikalılarınkızılderililere yaptığı, sırpların boşnaklara yaptığı, ıraklısı türkü afganı vietnamlısı kürdü ingilizi ermenisi hintlisiyunanlısı değil, insanın insana yaptığı eziyet var. her insan kendinden sorumludur, her tek bir insan. senin milli politikan bilmemne, elinde de güç var diye, herşey yapılamaz, yaptığın takdirde suç ırkının değil senindir diyor tabloda. bu tabloda aynı ırktan iki insandan birinin insanlık suçu işlerken, diğerinin varıyla yoğuyla bu suça mücadelesini anlatılıyor.
son olarak, bence çok alakalı :
her kim ki bir zalimse, eski bir mazlumdur eline yetki verilmiş; her kim ki bir mazlumsa, eski bir zalimdir yetkileri alınmış.
silmarillion çekilene kadar en iyisi bu. daha iyisi olamaz. (hobbit'in 2 veya 3'ünden çok çok az da olsa ümidim var. beş ordular muharebesi hangisinde olacaksa o filmden yani. kitapta savaş çok detaylı anlatılmıyordu diye hatırlıyorum ama lotr'da bile bu kadar çok türün olduğu bir savaş yok heralde. cüceler, elfler, kartallar, goblinler, beorn falan. cüceleri ordu olarak göreceğiz bir de. gerçi lotr'ı her gördüğümde fark ettiğim bir şey var: teknolojinin gelişmesi belki savaşa etki edecek ama hakikaten o havayı kaybetmiş. lotr'daki havaya bak hobbit'teki havaya bak. tam anlatayamacağım, anlayan anlar. paranteze de amma şey yazdık.)
sinema bir sanat midir sorunsalina verilecek en guzel cevaplardan biri.birincisi 3 oscarla yetinirken part 2 6 oscar almi$tir. best picture'i alan bildigim kadariyla tek devam filmidir. inceleyelim birazcik:
hyman roth rolundeki lee strasberg gercek hayatta al pacino, robert de niro gibi buyuk aktorleri yetistiren bir oyunculuk okulunun kurucusudur. kendileri yonetmen coppola'nin pederi carmine coppola tarafindan filmde oynamasi icin ikna edilmislerdir.
film ilk kez san diego'da seyirciyle bulusmus olup izleyicilerin kafasini 20 civarinda olan flashbackten oturu allak bullak etmis, bunun uzerine coppola filmin kurgusunu tekrar elden gecirip bu sayiyi 7'ye indirmistir. bu arada bircok sahneyi de filmden cikarmak zorunda kalmistir. cikartilan sahneler trilogynin dvd versiyonuna eklenmis olup 'ulan bunlar nasil cikartilir!!' dedirtecek kadar filmle ic ice ve mukemmeldir. bunlarin icinde hyman roth'un ismini alis oykusunden, vito'nun sicilya'dan oteki tarafa gonderdigi diger sahsiyetlere kadar her bir guzellik vardir. tabii michael corleone'nin apollonia'nin katili fabrizio'dan aldigi intikam da.
the godfather'ın hayatımdaki yeri ben daha seyretmeden önce, hatta ben daha doğmadan önce başlamış.balıkesir'de, 1973'te, annem bana hamileyken teyzem ve babamla birlikte şan sinemasına gitmiş bu filmi seyretmek için. gayet sakin bir kış gecesiymiş. filmden çıktıklarında ise lapa lapa kar yağıyor ve tüm balıkesir karlar altında bembeyaz bir görüntü sergiliyormuş. onlar da kar tanelerinin altında eve kadar şaşkınlık ve neşe içinde yürümüşler. işte o gün bugündür ben daha küçük bir çocukken bile ne zaman kar yağsa ya da ne zaman the godfather'ın müziğine bir yerde kulak misafiri olsak ya da ne zaman the godfather filmi ile ilgili bir muhabbet geçse, annem bu hikayeyi baştan sona tüm detayları ile anlatmaya başlar ve ben de ilk defa dinliyormuş gibi pür dikkat dinlerim.
the godfather'ı ilk seyrettiğimde trt henüz siyah-beyazdı. çocuktum, ufacıktım, doğal olarak filmden hiç bir şey anlamamıştım ve sadece başındaki düğün sahnesi ile kafamda yer etmişti.
seneler sonra - şimdiki aklımla - seyrettim bu sinema klasiğini. casting, senaryo, planlar, mekanlar ve müziğin bir filmin içindeki kusursuz uyumuymuş meğerse 'baba'. vito ve michael'ın bahçede yaptıkları o müthiş diyalogmuş the godfather logosundaki kukla iplerinin sırrı. düğünde şarkı söyleyen kepçe kulaklı, zeytinyağ sesli johnny'i beyaz perdede seyreden frank sinatra'nın neler hissettiğini düşündürüp beni gülümseten filmmiş ve hatta diane keaton'ınjulianne moore'a ne kadar benzediğine hayret ettiren ve julianne moore'un da yaşlanınca filmlerde takım elbise ve kravatla boy göstermemesi için dua ettiren filmmiş ayrıca. sicilya'da kısacık bir aşk hikayesiymiş, bir kontak anahtarı ile son bulmuş ve de ilk ben değilmişim portakal kabuğunu ağzıma sokup canavar dişleri yapan. son sahnede 'don carleone' repliğini takiben kapının kapanması ve kay'in yüzündeki o donuk bakışla beni oturduğum yerde mıhlayan filmmiş meğerse ve nihayet 'ben neden bunca sene bu filmden uzak kalmışım?' diye sordurmuş bana. oysa ki her şey balıkesir'de, sakin bir kış gecesi yağan karla başlamış; ben daha doğmadan önce...
Shawshank Redemption yıllardır IMDB top 50 de zirvede kaldı ve kalacak gibi de duruyor. Bence de 10 üzerinden 11'lik bir film ama gerçekten yayınlandığı sene olan 1995'de öyle güçlü rakipleri vardı ki biri Forrest Gump diğeri de Pulp Fiction. 1995'i görenler ne kadar da şanslıymış aslında. Böyle 3 büyük film kapıştı Oscar için ve Forrest Gump kazandı. Ayrıca 7 dalda Oscar'a aday olan muhteşem baş yapıt Shawshank Redemption bir tane bile alamadı. Bu filmi gördüğümde ve tekrar izlediğim de bu 7 de 0 olayı aklıma gelir... Diğer yandan 2010 yılında Oscar almış olan The Hurt Locker içinde içimde bir uhde kalmıştır. Tamam güzel film ama Oscar'ı hak edecek bir düzeyde film de değildi açıkçası. Bir Full Metal Jacket, bir Platoon yada bir Saving Private Ryan değil sonuçta. O sene aday olan Inglourious Basterds bence çok daha kaliteli bir filmdi...
Şu film, bu film nerde diyen arkadaşlar Akademi'nin ödül verdiği film tipi bellidir, klasiktir, değişmez.Bu yüzden filmin kalitesini Oscar'a göre yorumlamak bence yanlıştır. Ayrıca İmdb puanı çok kötü olduğu halde çok sağlam olan filmler de var, Oscar alıp İmdb puanı kötü olduğu halde güzel olan filmler de. Tabi bir de başarısının Akademi tarafından bile reddedilemediği (genel ödül verdiği film tarzına uymasa da) Oscar'ı almış filmler de vardır;The Lord of the Rings.Zaten The Godfather'a diyecek bir şeyim yok.Efsanedir, ödülü de bu listede 1. olmayı da en çok hakeden filmdir
7 dalda oscar adayı olan ve maalesef (sebebini hala anlayamam) 1 tane bile oscar kazanamayan The Shawshank Redemption (esaretin bedeli) filmi de benim gönlümde hep ilk 5 tedir.