Ela Zehra Akoğul Yazio: Bir Sevgililer Günü Bildirisi

“Beni seviyor musun?” dedi kadın. “Seviyorum” dedi adam. Bir soru ve dıştanlıkla verilen bir cevap, çözdü mü şimdi bu sevebilme basiretini? Fazla yağlanmış bir halatta sarsılmadan yürüme becerisi gibi, yer çekimi ve ten çekimi arasında direnen bir gayret işi bu. Hem kimsenin de yüreği yok şimdilerde bu ahenkle yürüme yetisine. Kimse aşık değil çok, hem “aşk” ulu orta sarf ediliyor her yerde, izahının eski cazibesi bile yok.  Diyor ya Ahmet Kaya şarkısında; “Ne sen Leyla’sın ne de ben Mecnun”. Ama bu konuda haksızlık etmeyelim şimdi. Koca çölde, çokta karşı cins çeşitliliğinin olmadığı, tek taşın bütün sorunları bıçak gibi kesebilme gücünün keşfedilmediği, hissetmenin koku, et, saç ile çok ilişkilendirilmediği çağda işler daha kolay olmalı. Varsa yoksa Leyla ile Mecnun.

Hem yollar ayrılır gibi olduğunda kimse kimseyi öyle köşe başlarında da beklemiyor artık. Buna ne vakti var ne yüreği. Her köşe başında da bir sokak lambası salınıyor zaten, karanlıkta kalıp, kaybettiğin ışığını aramak mümkün mü? Her adım başı renkli bir mekan, ruhtan bağımsız, parmaklarla yönetilebilen renkli dijital ekranlar durumu ustalıkla kurtarıyor.                    

Herkesin herkesle olabiliritesini çeşitlendiren algı tutulması ile birlikte, işler daha da kolaylaşıyor. Merhemler, ağrı kesiciler, yara bantları anlık tedavi için kol geziyor. Ama asıl yara, sonra fark edilmek üzere yerli yerinde, sızlayacağı zamanı bekliyor. Çağ gereği asgari yaşamını sürdürme kaygısı ile bir durakta oyalanacak çok vakti de olmuyor insanın canım. Herkesin işi gücü var. Sözüm ona nasıl hissedip, nasıl hissettirebileceğin ile izah edilebilecek olan “Aşk” ;neyi, ne kadar, ne süre verdiğinin fizibilitesi yapılarak anlaşılmaya çalışılıyor. Bütün bu öncüller, hikayede geçen çölün, susuzluğundan, ıssızlığından, sıcağından daha çetin bir meydan oluveriyor. Yürü de geç geçebilirsen, tırman da aş aşabilirsen. Hem de “birlik”te…