Günümüzde evlilikler ve hızlı ayrılıklar yaşanabiliyor. Çocukların bu ayrılıklardan asgari bir şekilde etkilenebilmesi içinse ebeveynlere büyük bir sorumluluk düşüyor. Biz de bu içeriğimizde ebeveynlerinin ayrılığı sonrası yaşadıkları travmaları anlatan kişileri derledik.
Buyurun.👇
'Annem ve babam ben daha 14 yaşındayken ayrıldılar. Babam ne anneme ne bana bi' 'güle güle' bile demedi. Kendisini iki aydır görmüyorum. Boşanma davası açıklanana dek ortalıkta görünmedi. Bu da bende büyük bir güven problemi yarattı. Şu an 64 yaşındayım ve ne zaman babamın bizi terk edişini anlatsam tüylerim diken diken olur.'
'Keşke annem babamdan ayrıldıktan sonra başka ülkeye taşınmasaydı. Tüm yazımı babamla geçirdim.'
'Keşke annemle babam arasında seçim yapmak zorunda kalmasaydım. 8 yaşındayken mahkemede bana kimde kalmak istediğim sorulunca çok kötü hissetmiştim.'
'Ebeveynleri küçükken ayrılmış biri olarak annem ile babamın arasındaki dostane ilişkiyi takdir ediyorum. Evliyken de sorunları fazla çatışmadan çözebilmelerini özledim. Annem ile babamın bana gösterdiği 'çatışmayı kontrol edebilen çift' modelinin faydasını gerçek hayatta da çokça gördüm.'
'Gayet basit, anne ve babanın çocuğun önünde saatlerce kavga etmesi duygusal yara izleri bırakıyor.'
'Ailemin boşanması gerçekten son derece acımasızdı. Hem annem hem babam sadece kendi çıkarlarına odaklanmış ve birbirlerine zarar vermişlerdi. Hatta babam bana bir keresinde silah bile vermişti. Ne olur ne olmaz demişti...'
'Annem, ben 4 yaşındayken babamdan ayrıldı. Sürekli olarak annem bana 'Baban seni gerçek sevseydi...' ile başlayan cümlelerle aklımın ermeyeceği şeyler anlatırdı. Babamın beni gerçekten sevmediğini düşünerek büyüdüm. 54 yaşında bir avukat olarak annesi ve babası boşanmış çocukların önünde kötü şeyler söylemekten kaçınmaya çalışıyorum. Bu durum çocuğun üzerinde yıkıcı bir etkiye sahip olabilir çünkü.'
'Şu anda velayet davalarında çocukları temsil eden bir avukatım. Keşke annem ve babam ben küçükken fikirlerime önem verseydi. Sürekli olarak babamı kötülemeseydi. Bu ilerleyen zamanlarda benim üzerimde büyük bir yük oldu. Çocuklar anne ve baba kavramların gerçekten aşinalar. Eğer siz sürekli olarak karşı tarafı kötülerseniz çocuk kendi benliğinden de şüphe duymaya başlayacaktır...'
'Keşke hem annem hem babam, yeni yelkenlere yolculuk yapmadan önce beni de düşünselerdi. Babamın yeni sevgilisi, çocuğu olan bir kişiyle hayatını birleştirmek istemediğini dile getirmişti. Annemin sevgilisi de öyle... Beni iki taraf da fazlalık olarak gördüler...'
'Evet ebeveynler birbiri hakkında kötü konuşmamalı. Ama keşke annem babamın kötü bir insan olduğundan az da olsa bahsetseydi. Bu sayede annemin depresyona girip girmediğini anlayıp ona göre bir aksiyon alırdım. Babamın anneme eziyet ettiğini fark etmeden gözümün önünde eriyip gitmesine izin verdim...'
'Ailem ben daha 16 yaşındayken yollarını ayırdı. Tek istediğim şey ikisinin arasındaki dramanın içinde olmamaktı. Beni hem annem hem babam adeta bir 'duygusal destek' aracı olarak kullandılar. İkilemde kalmak çok zor.'
'Ayrılmış ebeveynler en azından çocuklarının yüzü suyu hürmetini medeni olabilseler. Keşke tartışmalarında arabulucu olarak çocuklarını kullanmasalar. Maalesef bu yüzden hem annem hem babam için ayrı ayrı mezuniyete katılmıştım.'
Annem ve babam ayrılmak için liseden mezun olmamı beklediler. Bu da son senemi berbat etti.
'Ebeveynlerim ben 16 ya da 17 yaşlarındayken ayrıldı ve annem Amerika'da yeniden evlendi. Keşke daha önce ayrılmış olsalardı. Hepsi gösteriye yönelikmiş gibi hissettim ve ihanete uğradım. Sonunda annem her şeyi söyledi ve bana, o zaman bizimle ve ülkemizde bozuk bir ailenin hor görüldüğü kültür nedeniyle babamı terk edemeyeceğini söyledi. Bu deneyim aşk ve aileye olan bakış açımı değiştirdi. Ben tercihime göre bekar bir anne oldum çünkü yalnızca oğlumla doğruluk içinde yaşamak istiyorum.'
'Keşke ebeveynlerim 8 yaşındayken doğum günü hediyeleri açarken boşanma konusunu kardeşim ve bana anlatmasalardı.'
'Keşke ebeveynlerim bana bu konuda yanlış bir güvence vermeseydi. 'Düşün bak, her şeyin iki tane olacak! Doğum gününde iki kat daha fazla hediye alacaksın!' gibi laflar ediyorlardı. Bu, benim için korkutucu bir anı olarak kaldı çünkü beni çok heyecanlandırdı ve sonraki aylar beklediğimden daha travmatik geçti.'
'Keşke kardeşimin doğumundan sonra ebeveynlerim bir arada kalmamış olsaydı. Birlikte çok mutsuzlardı, resmen çekilmiyorlardı. Annem kardeşimden sonra doğum sonrası depresyon geçirdi ve ikisi de alkolik olduğu için olarak birlikte ebeveynlik yapmayı bilmiyorlardı. Evimizde büyürken çok fazla kin ve öfke vardı. Sanırım birbirlerine karşı bir ilişkiye tutsak hissediyorlardı. Birbirlerini nefret etmekle o kadar meşguldüler ki ailemizi ve bize destek olmayı neredeyse unuttular ayrılmaya çalışırken. Oldukça çirkin bir durumdu. Kardeşim ve ben birbirimize çok dayandık. Uzun bir süre ayrılıklarının sorumlusu olduğumuzu hissettik.'
'Babam kontrolcü ve öfkeli biriydi. Annemin ne kadar süre kaldığına dair verdiği kararın sonuçları hala hem bende ve kardeşimde travma olarak kaldı. Kendimi, annemin evliliğinde olduğu gibi pasif, boyun eğen bir kadın haline dönüşürken izledim, öfkeli ve kontrolcü erkekleri hayatıma soktum. Annem boşanmanın benim için aşkın kötü bir örneği olacağından endişeleniyordu.'
'Ebeveynlerim boşanmayı çok iyi yönettiler. Mahkemede birbirlerini suçlamadılar. Benim istediğim ise terapi almalarıydı. Her iki ebeveynim de istismara maruz kaldıkları ailelerden geliyordu ve bu beni nasıl yetiştirdiklerine de yansıdı. Şu anda 25 yaşındayım ve rehabilitasyon ve terapi gören kişi benim. Nesiller arası travma gerçek bir şeydir.'
'Annemin daha iyi bir avukat tutması ve üç işte çalışmak zorunda kalmaması için dileğim var. Ebeveynlerimin terapiye yönelmesini ve birbirlerine daha çok sevgi göstermelerini isterdim. Çocukluğum, ebeveynlik tarzımı şekillendirdi ve çocuklarıma kendi deneyimlerimi yaşatmamak için çabalıyorum. Çocuklarım güvende, sevgi dolu ve olduğu gibi takdir edilen bir ortamda büyümeli.'
Birbirleriyle sorunları olan anne babayla büyüyüp yetişmektense ayrılmaları çocuğun psikolojisi için daha iyidir hatta ne kadar erken o kadar iyi….
Çocuklar için son derece zor durum, sağlıklı bir şekilde aşılmadığı müddetçe ömür boyu yara bırakır. 19 yaşındayım ve anne babamın boşanma sürecine tanık oluyorum, reşit olduğum için taraf seçmiyor olsam da aile içinde böyle olmuyor maalesef. Tabii anne baba tarafları vs.. Olay daha da büyüyor maalesef. Bu konuda en sinir olduğum şey taraf seçme, seçmeye zorlanma. Ama boşverdim, bir çocuk sadece annenin ya da babanın çocuğu değil, ikisinin çocuğudur.