Çocuklarınızı olumsuz olaylardan uzak tutarak onları koruduğunu sanıyorsunuz değil mi? Psikoterapist Amy Morin, böyle yaparak onların duygusal gelişimini nasıl engellediğinizi açıklıyor:
Çocuklarınızı olumsuz olaylardan uzak tutarak onları koruduğunu sanıyorsunuz değil mi? Psikoterapist Amy Morin, böyle yaparak onların duygusal gelişimini nasıl engellediğinizi açıklıyor:
Çocukları sırf 'daha güçlü' olmaları için kötü olaylara maruz bırakmak
istemeseniz de, onları her türlü olumsuz olaydan da uzak tutmamalısınız. Bir ebeveyn, takım koçunun çocuğunu takıma almasında ısrar ederek veya kaybolmuş kedisinin 'tatilde' olduğunu söyleyerek çocuğuna iyilik yapmaz aslında. Acıyla başa çıkma deneyimi olmayan çocuklar, zorluklarla karşılaştıklarında donup kalırlar.
Çocuklara “üzülmeyi bırak artık” ya da “ağlama artık” demek, dışa vurdukları duygularının kötü olduğu mesajını verir. Onlara duygularını gizlemeleri veya bu duygularıyla başa çıkmaları gerektiğini düşündürebilirsiniz. Bu şekilde büyüyen çocuklar ileride duygularını gizlemeye veya acılarını bastırmaya meyilli olurlar.
Ebeveynler çocukları matematik testinden yüksek bir puan aldıklarında veya oyunda en yüksek puanı aldıkları için övdüklerinde, onlara başarılarının her şeyden daha önemli olduğunu öğretirler. Yalnızca başarılarından dolayı övgü alan çocuklar, başarılı olmaları gerektiğini düşünen yetişkinler haline gelebilirler. Her işten kazanan olarak çıkabilmek için yalan söylemeye, aldatmaya ve çalmaya daha istekli olabilirler.
Ebeveynlerin de duygusal yaraları olur. Ve bu yaraları iyileştirmenin bir yolu olarak çocukları üzerinden kendi yaşayamadıklarını yaşatarak olacağına inanırlar. Ancak bir ebeveyn, bir çocuğun kendi gerçekleşmemiş hayallerine ulaşmaya çalışmasında ısrar ettiğinde, çocukları muhtemelen güçlü bir benlik duygusu olmadan büyür. Karar vermelerine yardımcı olmak için ebeveynlerine kızarken aynı zamanda onlara bağımlı olabilirler.
Çıtayı yüksek tutmak çocuklar için iyi olabilir. Onlara düşündüklerinden daha fazlasını yapabileceklerini öğretir. Ancak mükemmelliği beklemek, hiçbir zaman tamamen mükemmel olamayacaklarını hissetmelerine neden olabilir. Her zaman her dediğinizi yapmaları her daim mümkün olamayacağı için, yeterince iyi değillermiş gibi hissederek büyüyebilirler.
Bir ebeveyn, zaman zaman çocuklara korkutucu bakışlar atsa da, onları utandırmak, vurmakla tehdit etmek veya onları itaat etmeleri için korkutmak geri tepebilir. Gerçekte doğru olduğuna inandıkları şeyler yerine korkuya dayalı kararlar alma olasılıkları daha yükselir. Bu da, ileride sağlıklı ahlaki pusulaya sahip olamayan bir yetişkin olmalarına neden olabilir.
Ebeveynler, boşandıktan sonra veya boşanmasalar da evlilikleri boyunca çocuklarının 'favori' ebeveyni olmak için çok uğraşır ve bir çocuğun takdirini kazanmak, ebeveynlerin bir an için kendini iyi hissetmesini sağlayabilirken, bu durumdan çocuklar zararlı çıkar. İleride, istediklerini elde etmenin bir yolu olarak başkalarını manipüle etmek olarak görürler.
Çocuğunuza, herhangi bir şeyi almak için ne kadar çok çalıştığınızı sürekli olarak hatırlatmak veya bu aldığınız şey eğer sevdikleri bir şeyse sizi daha iyi dinlemeleri konusunda ısrar etmek, çocuklara suçluluk duygusu yükler ve sizin isteklerinizi yapma konusunda zorlayıcı olabilir. Böyle bir duruma maruz
kalan çocuklar ileriki yaşamlarında bu veya bunun gibi bir durumla karşılaştıklarında kolay hedef olacakları anlamına da geliyor. Ya da suçluluk duygusunu sevdiklerine karşı silah olarak kullanarak bu durumu tekrarlayan yetişkinlere dönüşebilirler.
Arkadaşları olmayan veya karar verme konusunda güvensiz olan ebeveynler, çocuklarını kendi denkleri gibi görürler. Çocuklara üstesinden gelebileceklerinden daha fazla bilgi ve sorumluluk vermek, endişelerini artırır ve aileye liderlik edecek donanıma sahip olmadığınızı hissettirir. Sonuç olarak, kendilerini güvende kalmak için sürekli olarak etraflarındaki her şeyi kontrol etmeleri gerektiğini düşünen endişeli yetişkinler haline gelebilirler.
Bu klişe ama gerçekten doğru! Çocukların varlığınıza hediyelerden daha çok ihtiyacı var. Her zaman telefonlarına bakan veya çok meşgul olan ve çocuklarının yanında olmayan ebeveynler, çocuklarının duygusal gelişimini destekleyemiyor. Bu tür ebeveynlerle büyüyen çocuklar, yetişkinlikte sağlıklı ve anlamlı ilişkiler geliştirmek için daima mücadele ederler.