Gülüşlerimiz acıyla sınandı.
Kimsenin can verdiği yok, yaşadığı da.
Herkes biraz var, o kadar.
Nedendir bilmem konuşsam kelimeler boğazıma batacakmış gibi hissediyorum.
Ve herkesleştiğin için seni katiyen bağışlamam artık.
Düştükçe kalkmayı öğrendim, kalktıkça kimsem olmadığını.
Güzel gözlerin var fakat çok ağlamış gibisin.
Hayatın en hüzünlü hatırası, mevsimine kapıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır.
İhtiyacım olan neydi biliyor musun? Bir papatya yaprağı daha!
Gelecekten de pek umutlu değilim artık. İsimi gelecek olsa ne olur, seninle gelmedikten sonra.
Alışmış olduğunuz kişiyi kaybettiğiniz zaman sanki etrafınızda herkes gitmiş gibi hissediyorsunuz.
Bazen “nasılsın” demeye cesaret edemezsin,
Çünkü başkaları ile “iyi” dir bilirsin.
Kaderin ise dünya küçüktür, ama kaderin değilse, çıkmaz sokakta bile karşılaşamazsınız.
Hayattan kopmadık biz, ipi kesenler oldu.
Ya farkıma vardığında, farkın kalmamış olursa?