Yutkunuyorum.
İlkokuldaki sınıf öğretmenimi düşünüyorum, ya şu an beni bugün ben yapan değerleriyle bir sınıftaysa ve Covid-19’a karşı bir aşı mesafesi nedeniyle kendini yalnız ve savunmasız hissediyorsa diye…
Birden gözümün önüne okulun ilk gününden bu yana öğretmenlerim, dönem arkadaşlarım, ebelemece yakınlığındaki bağlarım, kat görevlileri, okulun kaloriferini yakan Remzi amca, kantindeki Serkan abi geliyor. Gözyaşlarıma engel olmam mümkün olmuyor.
Çünkü yeterince sesim çıkmıyor mu, ben ve vicdanım da mı izole olduk diye düşünmekten kendimi alamıyorum.