İktidar sahipleri, gücü ellerinde tutanlar ciddi olmaya, en azından, görünmeye çalışırlar. Mizahsız, hicivsiz, şarkısız, neşesiz, danssız, kahkahasız olurlarsa otorite kurabileceklerine inanırlar çünkü. Güç ve ciddiyet arasındaki bu (tuhaf) bağlantı Antik Yunan’a, Platon’a (M.Ö. 428 - 348) kadar uzanıyor aslında.
Gülmenin, neşenin beden üzerindeki kontrolün kaybı, dolayısıyla da bir zayıflık göstergesi olduğuna inanılıyor o dönemde. Gülünce karnın istemsiz olarak gerilmesi, gözlerden yaş gelmesi, bedenin sarsılması utanç verici bulunuyor. Bu nedenle de otorite figürleri kontrolü elden bırakmamak, saygınlıklarını korunmak için gülmekten imtina ediyor.
Oynar en güzel kahkaha en güzel insanlarla atılır yerinde bi okadar umarsız. Onlar kim olduklarını biliyorlar ve çok değerli olduklarınıda