New York’ta bir dokuma fabrikasında başladı her şey... Zorlaşan koşullar karşısında işçi kadınların tahammülü kalmamış ve grev tek çözüm olmuştu. Talepler açıktı: 10 saatlik iş günlerinde, insancıl koşullarda çalışmak, eşit işe eşit ücret istiyordu kadınlar.
Yöneticiler grevi bitirmek niyetindeydi. Grevdeki 40 bin kadın işçiye destek gelmemeliydi. Fabrikanın kapısına kilit vurulacak ve olay sessizce bastırılacaktı.
Olmadı. Takvimler 8 Mart 1957’yi gösteriyordu. Çıkan bir yangınla çınlıyordu kulaklar. 129 ses, 129 nefes, tüm dünyayı o gün titretiyordu. Adları vardı elbet. Rosa ya da Çiğdem, Premala veya Lena, ne fark eder ki?
O gün, o 129 kadın, yanarak kazandı bu günü tüm dünya kadınları için. Cenazelerine binlerce insan katıldı.
Ardından bir kadın daha çıktı ortaya. Almanya Sosyal Demokrat Partisi üyesi Clara Zetkin. 8 Mart’ın Dünya ¨Emekçi¨ Kadınlar Günü olarak yad edilmesi gerektiğini savundu. Önerisi 1910 yılında 2. Entarnasyonal’de oy birliğiyle kabul edildi.
19 Mart 1911’de ilk kez anılan bu günü, oy verme, seçme seçilme, meslek edinme ve eğitim hakkına sahip olmak isteyen kadınlar; Almanya, Danimarka , Avusturya ve İsviçre'de gösteriler düzenleyerek kutladılar.
3. Uluslararası Kadınlar Konferansı’nda bu günün her yıl 8 Mart’ta anılmasına karar verildi. BM 1977 yılında 8 Mart’ın Dünya Kadınlar Günü olarak anılmasını kabul etti.