Dolmuşun perileri, toplumumuzun en karakteristik güruhlarından biridir. Kitlesel olarak gönül verdikleri net bir tarz bulunmamasına rağmen, her birinin bizlere sunduğu evren, kendimizi kaybetmemize neden olmaktadır. Dolmuşun içinde sigara içmelerine izin vermeyen sisteme isyan etmeyi bir görev kabul eden dolmuşun perileri, bu duyguyu hayatlarının her alanına yansıtırlar...
İşte 'dolmuşçu' denildiğinde insanın düşünmeden edemediği bazı şeyler;
Dolmuşçu abilerimizin olmazsa olmazı, sert ve haşin bakışlardır. Delikanlılığın kitabını yazmış olan bu abiler, baktıkları yeri eritirler ve erkeksi doğalarını göstermekten çekinmezler. Gerekirse gözleriyle ateş yakar, bakışlarıyla buz dağlarını eritirler.
Onlar için yaşamak bir direksiyon gibidir. Bir sağa bir sola savrulur fakat eninde sonunda yerini bulur. Dolmuşçu abilerimiz yaşamı sallamayan, bir eli camdan dışarı özgür bıraktıkları kederli ve anarşit bir yaklaşıma sahiptirler.
Dolmuşun perileri için güneş gözlüğü çok önemlidir çünkü onlar gün boyunca güneş ışınlarıyla mücadele verirler. Emin olun bir dolmuş durağında en sık rastlanan muhabbet 'abi geçen şu gözlüğü aldım baksana...' gibi şeylerdir. Dolmuşçu abilerimiz arasında güneş gözlüğü, bir sınıf ve statü göstergesidir.
Dolmuşçu abilerimiz yolların tarikatını görmüş, yalnızlığın kitabını yazmışlardır. Ara sıra durakta plastik bardaktan içtikleri çay dışında, içlerini ısıtan bir şey olmamıştır şu hayatta. Gözler gülmeyi bilmez, anlamı arar bir mevcudiyet ile etrafa bakar.
Dolmuçu abilerimizin ağzından sigara düşmez. Dolmuş içinde yasak olmasına rağmen sigara içmeleri, anarşit doğalarından kaynaklanır ve bir sistem karşıtlığı olarak görülebilir. Bıyıklı olanların bıyıkları sararsa da, sigara dolmuşçunun ekmeğidir.
Dolmuşçu dediğin sıkılır. Radyodan dinlenen arabesk şarkılara eşlik edecek tek şey yalnızlıkları ve ellerinde tuttukları tesbihtir. Zaman zaman bu tesbihi vitese asılmış veya direksiyona takılmış şekilde görsek de, dolmuşçu abilerimizin tesbihi, onların yaşama tutunma gücüdür.
Yıllarca vites savuran ve kimi zamanda özgürce camdan dışarı bırakılan o kol, zamanla kıllanmak konusunda tüm rakiplerine taş çıkarak bir seviyeye ulaşır. Dolmuşçu abilerimizin kol kılları, kasapların kol kıllarıyla yarışabilecek ölçüdedir. Uzar, uzar ve uzar... Direksiyonun çilesi büyüdükçe, kol kıllarının mevcudiyeti de genişler.
Yılların getirdiği öfke ve dolmuşta sigara içmelerine izin vermeyen sistem, dolmuşçu abilerimizin kızgınlıklarını vitese yönlendirmelerine neden olmuştur. O vites öfkeyle ileri geri savrulur, trafikte ahmaklık yapanlara edilen küfürler eşliğinde varoluşunu gerçekleştirir.
Sistemin sigara içmeye müsade etmediği bir dünyada, kadınların sevgi göstermedikleri bir yalnızlıkta ve her gün çilesini çektikleri yolların tozunda, toprağında, dolmuşçu abilerimiz duygularını kafiyeli sözlerle dile getirirler.
Yılların getirdiği birikimle belli bir sosyal grubun parçası haline gelen dolmuşçu abilerimiz, bu gruba aidiyet duygularını arttırmak için belli bir tarza gönül verirler. Üst düğmeleri açık bırakılan gömlek ve dünyaya arz edilen altın kolye, bu tarzın en olmazsa olmaz parçalarıdır.
Onlar hayatları boyunca çoklu-görevler ile uğraşmışlardır. Bu konuda MIT müsteşarı bile ellerine su dökemez. Aynı anda para üstü veren, sigara ve kahve içen, direksiyon sallayan ve vites atan, yolların kitabını yazmış ustalardır kendileri.
Dolmuşun perileri iç tasarım konusunda da uzmanlaşmışlardır. Bu yeneklerini tüm dünya kıskanır. İşin ilginç tarafı, kitlesel olarak gönül verdikleri bir tarz bulunmamasıdır. Her dolmuş farklı bir dünyadır. O görkemli yapının içinde kendinizi kaybedersiniz ve kendinizi bir David Lynch filminde gibi hissedersiniz.
İsyankar dolmuşun perileri, doğalarında bulunan karşı çıkışı park alanlarına da yansıtırlar. Özellikle Ankara'nın Güvenpark ve İstanbul'un Aksaray bölgelerinde, dolmuşçu abilerimizin evrene başkaldırışını görmek mümkündür. Random park edilmiş gibi görünen dolmuşlar, aslında gökyüzünden bakınca tesbih gibi görünecek şekilde özenle park edilir.