Daha öncesinde yeme bozukluklarını mutlaka duymuşsunuzdur. Tıkınırcasına yemek yemek de bu yeme bozukluklarından biri. Bu hastalıktan muzdarip insanlar şuursuzca yemek yiyor, daha sonra yediklerinden dolayı pişmanlık duyuyor ve kendisini kusturuyor. Sizlere bu yeme bozukluğundan muzdarip bir kadının hikayesini anlatacağız. Hadi buyurun 👇
*Bu içerik yeme bozukluğu olan okuyucularımızı kötü etkileyebilir.
20 yıl sonra Kim, bu hastalığın onun hayatını nasıl ele geçirdiğini anlatttı.
'Annem saçlarımı yıkıyor ve banyodan çıkarken elimden tutuyor. Yardım almadan yapamayacağım şeyler var. Giyinmek gibi basit ve temel şeyler bile beni o kadar yorgun bırakıyor ki her öğleden sonranın büyük bir bölümünü uyuyarak geçiriyorum.'
'Altı kız kardeşin en küçüğü olarak aile hayatım çok güzeldi. Ben dört yaşındayken, babam Jim 50 yaşında kanserden öldü ve onun sıcaklığını ve nezaketini özlesek de hala birbirimize sahiptik. Gençken geleceğimle ilgili umduğum her şey benden alındı. Maceralar, başarılı bir kariyer, sevgi dolu bir eş ve çocuklar... Hepsi...'
'Vücudumla ve yemek yemekle her zaman tuhaf bir ilişkim olmuştu. Gençliğimin ilk yıllarında tıknaz olduğuma ikna olmuştum ama annem bunun ergenlik kiloları olduğunu söylemişti. 18 yaşımdayken ve bir erkek arkadaşımın beni aldattığını öğrendiğimde işler daha da kötüye gitti. Tıkınırcasına yemeye sonra kusmaya ve çok sayıda müshil almaya başladım. Erkek arkadaşımın beni aldatması veya babamın ölümü gibi şeyleri kontrol edemem ama vücuduma istediğimi yaparım diye düşünüyordum.'
'2003 yılında, 19 yaşımdayken, yerel bir güzellik yarışması olan Miss Lowestoft'a katılmaya karar verdim. O zamana kadar yeme bozukluğum tüm hızıyla devam ediyordu. Yarışmayı kazandım. O zamanki erkek arkadaşımın ne yaptığımı öğrenmesi bir yıl sürdü ve annem çok geçmeden fark etti. Yemekten sonra tuvalete gittiğimi fark etmişler, kustuğumu duymuşlar ve yatak odamda müshil bulmuşlardı. Sonunda bir doktorla konuşmayı kabul ettim, ancak pratisyen hekim bunun sadece bir süreç olduğunu iddia etti. Bu hastalığımın reddedildiği iki yılın başlangıcıydı.'
'Şimdi 77 yaşında olan annem Doreen benimle ilgilenmek zorunda kaldı ama ben suçluluk duygusuyla harap oluyorum. Hiçbir ebeveyn, çocuğunun yavaş yavaş ölmesini izlemek zorunda kalmamalı. Doktorun günde 8.000 kalori tüketme konusundaki talimatlarına uymama rağmen, her yemekten sonra hasta oluyorum. Tok hissetmeye dayanamıyorum ve kusmayı yıllarca kasıtlı olarak yaptıktan sonra vücudumun yemeye karşı doğal tepkisi haline geldi.'
'Yeme bozuklukları genellikle gizli kalsa da, yolculuğumu çevrimiçi olarak paylaştım ve benim gibi insanlara daha iyi yardımcı olabilmeleri için sağlık görevlileriyle görüşmeler yaptım. Hiçbiri sonucumu değiştirmeyecek ama başkalarının daha iyi bir yol seçmesine yardım etmek istiyorum.'
'Kızımın tükendiğini izlemek inanılmaz derecede üzücü. Komadayken ona yaşaması için yalvardım. Kim'in böbreklerinin, karaciğerinin, bağırsaklarının ve kalbinin onarılamayacak şekilde hasar gördüğünü ve yaşam beklentisinin kısa olduğunu yıllardır biliyorduk. Çocuğumdan daha uzun yaşayabileceğim gerçeğini kabullendim. Ama Kim asla pes etmiyor. Şu anki kaygısı yeme bozukluğu olan diğerlerine yardım etmek ve bu yüzden onunla çok gurur duyuyorum.'