Hepimiz anlam arayan varlıklarız ve bu arayış bazen bir dağın zirvesinde, bazen bir dua cümlesinde, bazen de sessiz bir gece yürüyüşünde belirir. Ama artık yeni bir durak daha var: arama kutusu.
“Dolunay ritüeli nasıl yapılır?”, “En güçlü olumlama sözleri”, “Manifest etmenin 5 yolu”, “Burcuna göre ruh eşin kim?”
Yüzyılların ritüel kültürü şimdi 15 saniyeye sığdırılıyor. Peki bu ne anlama geliyor?
Dijital çağ, hız çağının da adı. Anlam, derinlik, ritüel… Hepsi artık story süresi kadar kısa. Ruhsal arayışlarımız da bundan nasibini alıyor. Zihinsel derinlikten çok, algoritmanın yönlendirdiği pratikler içinde buluyoruz kendimizi. Gerçek deneyimler yerine “iyi hissettiren” kelimelere odaklanıyor, 21 günde bolluğu çağıracağımıza söz veriyoruz ama üçüncü gün, bildirimler arasında unutulup gidiyoruz.
Bugün birçok insan için ilk spiritüel rehber, bir aplikasyon. Meditasyonlar, nefes egzersizleri, kristal rehberleri, tarot kartları ve niyet hatırlatmalarıyla dolu arayüzler, ruhun sesini duyurmaya çalışıyor. Bu kötü mü? Elbette hayır. Ancak şu soruyu sormadan da geçemeyiz:
Bu araçlar bizi kendimize yaklaştırıyor mu, yoksa sezgimizin yerine başkasının önerisini mi koyuyoruz? Bazen, “bana özel” diye sunulan bir öneri bile bizi özümüzden uzaklaştırabiliyor. Çünkü dönüşüm algoritmik değil, sezgisel bir süreç. Uygulama sıralamasından çok, iç pusulamızın rehberliğiyle ilerlemek gerekiyor.
Instagram’da pastel tonlarla dekore edilmiş şifa köşeleri, ay döngüsüne göre hazırlanmış defterler, lavanta kokulu tütsüler arasında gerçek niyeti ayırt etmek zorlaşıyor. Görüntü çok güzel, ama hissiyat çoğu zaman eksik. Bir niyet defteri alıyoruz, ama içine yazmaya vakit bulamıyoruz. Yeniay geldiğinde bir meditasyon linki paylaşıyoruz, ama oturup sessiz kalmak zor geliyor. Ve içten içe şunu fark ediyoruz: Dijital spiritüellik bize çok şey sunuyor ama bir şeyi de alıyor götürüyor:
Derinlik.
İçtenlik.
Kendilik.
Burada temel mesele dijital araçların varlığı değil. Mesele, bu araçların bizim yerimize karar veriyor oluşu. Algoritmalarla değil, iç sesimizle yön bulmak… Belki de yeniden buna dönmeliyiz.
Ruhsal içerikleri tüketirken kendimize şu soruları sormak iyi olabilir:
Bu bilgi bende güven mi yaratıyor, yoksa korku mu?
Bu pratik beni benle buluşturuyor mu, yoksa sadece iyi hissetmem için mi var?
Beni dönüştürüyor mu, oyalıyor mu?
Belki de bazı cevaplar hâlâ ekransız bir yerde duruyordur. Bir nefesin içinde. Bir dua cümlesinde. Gözümüzü kapattığımızda hissettiğimiz o derin boşlukta. Ruhun sesi bir bildirime benzemiyor. Ve onu duymak için belki de tek yapmamız gereken şey, ekrana bir süreliğine veda etmek.
Dijitalleşen spiritüellik, yolculuğumuzun yeni bir durağı olabilir. Ama yönü hâlâ biz çizebiliriz. Ruhunu bir uygulamaya indirilecek veri değil, duyulacak bir ses olarak görebilir misin?