90’lar. Ben çok havalıyım, arabamla tam gaz, saçlarım rüzgârda savrularak gidiyorum yollarda.
Gittiğim yollar, Kıyıkent’teki yazlığımızın bulunduğu sitenin yolları. Arabam akülü, o zaman kimselerde olmayan pembe, süslü bir araba. Yaşım beş veya altı. Havam bin beş yüz. Ama havamın asıl sebebi arabam değil.
Hızlı konuşmasıyla ünlü bir çocuğum, hızlı konuşabildiğim için de sözleri çok yoğun, zor bir şarkıyı ezberleyebilmek yaş grubumda öne çıkan bir sükse.
Matmazel MFÖ’yü duyar duymaz bir an kendinden geçiyor
Ha bayıldı bayılacak derken Ali kızın elinden tutuyor
Ali kıza bir klark çekiyor
Kahvedekiler ınının diyor
In ın ın ın ın ın ın ın ın… In ın ın ın ın ın ınınınııııın…
Eve gelen misafirleri şaşırtmaya bayılıyorum. Nasıl da hepsini ezbere biliyorum bu şarkının? Üstelik, neredeyse söylediği hiçbir şeyi anlamıyorum.
Yıllar sonra Candaş Tolga Işık’ın programında Mazhar Alanson, Ali Desidero’nun hikayesi sorulduğunda, ilkokul çocuklarının bu şarkıyı ezbere bilmesi konusunun nasıl bir fenomen olduğunu anlatacak. İyi ki o zamanlar bu durumdan haberim yok, çünkü bu konuyu tamamen kendi özgün yeteneğime bağlıyorum. Kelimelerle aram çok iyi, müzikle aram çok iyi, ve işte koskoca Ali Desidero’yu baştan sona söyleyebilen bir tek ben olmalıyım!
Kız pardon diyor başım döndü
MFÖ yakar gönlümü,
Rica ederiz…
Gelebilir her genç kızın başına
Yardım edeyim size isterseniz
Evinize götüreyim icabında
Ay nasıl olur
Ben sizi hiç tanımıyorum ama
Hem konu komşu ne der sonra,
Mersi, giderim tek başıma
Ali Desidero’nun hikayesini anlattığı programda Mazhar Alanson, Ali Desidero isminin nereden çıktığını da anlatıyor.
‘Ali koysaydım çok havada, herkes kullanacaktı fakat orada bir dergi vardı Desidero diye, aldım onu soyadı gibi koydum o zaman marka oldu.’
Desidero’nun bir anlamı olabileceğini o zamana kadar düşünmemiştim, bu açıklamayla araştırınca, İtalyanca bir kelime olduğunu fark ettim.
İtalyanca’da ‘Dilerdim, isterdim…’ anlamına geliyor desidero. Yıllarca şarkının anlamını bilmediğim kısımları bir bir büyüdükçe anlamlanırken, Desidero’nun anlamını öğrenmek anlamlı bir şekilde bugüne kısmet oldu. Çünkü bana pişmanlığı, yaşanmamış hayatları çağrıştırdı ve sonra da Özkan Uğur’un dolu dolu yaşanmış hayatını düşündürdü. Ne çok ders vardı alabileceğimiz.
Olur mu ne önemi var diyor oğlan
Yürüyelim işte ne çıkar bundan
Hem sizinle de tanışmış oluruz
Hem konuşuruz şurdan burdan
Enerji ve özgünlük
Dün Özkan Uğur’un vefatıyla ilgili paylaşılan mesajları okurken iki kelimenin hep tekrar ettiğini gördüm: ‘Enerjisi’ ve ‘özgünlüğü’.
Düşündüm, bir insan, bir sanatçı öldükten sonra daha iyi hangi iki kelimeyle anılabilir? Neden biliyor musunuz, çünkü bu ikisi, hepimizin olmak istediği şeyler, hepimizin hayalindeki en üst mevkiler.
Ne yapmaya çalışıyoruz sonuçta elimizdeki bin bir hayalle, hedefle? Daha çok kendimiz olmaya, daha canlı ve enerjik hissetmeye çalışıyoruz. Hepsi bu değil mi?
Tony Robbins, Netflix’teki “Ben Sizin Yol Göstericiniz Değilim” belgeselinde basit bir soruya, asla unutamadığım bir cevap verir:
Konsere neden gideriz?
Hadi cevabı bilmiyorsanız, okumadan önce bir düşünsenize. Ben bayılırım mesela konsere gitmeye. Neden bu kadar çok sevdiğimi hep müzik sevgime bağlamıştım ama Robbins’in cevabı vurucu:
Canlı hissetmek için.
Hayat bizi birçok yönüyle otopilotta olmamız, sürüye uymamız, günü kurtarmak için özensiz bir telaşe içinde yaşamamız için zorlarken, canlı hissetmek ne kadar sıradan gözüken ama ne kadar sıra dışı bir lüks değil mi?
Birinin vefatının ardından bangır bangır ‘özgün’ ve ‘enerjik’ diye anılması işte bu yüzden çok kıymetli. Kendini gerçekleştirmiş, hep canlı hissetmeye hissettirmeye odaklanmış. Anı yaşamış, hayatı yaşamış, içindeki hediyeleri kendine saklamayıp sonuna kadar kullanmış.
Daniel Pink, Pişmanlığın Gücü kitabında bir bölümü 'Cesaret Pişmanlıkları'na ayırır ve bu bölümde, içindeki özgün ruhu ortaya koymak konusunda çekingen davranan insanların pişmanlıklarını işler.
'Diğerlerinin ne diyeceği korkusunun lisede daha dışa dönük olmamı engellemesine izin verdim. Daha çok risk almadığım ve o kadar çekingen olduğum için pişmanım.' der biri.
Eylemsizlik ve içindeki özgün hediyeleri kendine saklamakla ilgili birçok pişmanlık hikâyesi içerir kitap. Özkan Uğur işte bunun tersinin canlı kanıtıdır bize, bir insan nasıl coşkuyla kendi olabilir’i öğretmiştir. Müzik yapmış, oyunculuk yapmış, reklamlar seslendirmiş; kısaca onun enerjisine, sanatına, yaratıcılığına ihtiyaç duyulan her yerde çiçek açmış, yeteneğini konuşturmuş, cana can katmıştır.
Fakat bir dakika, dahası var. Özkan Uğur’un çok yönlü sanatçılığı kadar övülen bir yönü daha var:
Dostluk ve samimiyet
Taziye mesajlarında, Özkan Uğur’un dostluğuyla ilgili birbirinden değerli tanımlar var: Çocuk ruhlu, naif ruhlu, müthiş bir dost…
Demir Demirkan’ın taziye mesajında ise çok değerli bir detay var:
'Elini sıktığın, sohbet ettiğin, gülümsediğin herkesi en yakın arkadaşın gibi ve özel hissettirdin.'
Şimdi, işler burada zirve yapıyor. Çünkü özgün ve enerjik olup sanatını hakkıyla yapan, ama bunu yaparken kendini göklere çıkarıp egosuna hâkim olamayan niceleri var. Hem başarılı olup, hem insanlara kendini delice sevdirip, tevazusundan insan ilişkilerine, dostluğundan samimiyetine dillere destan olmak kolay mı? Kolay değil mutlaka ama işte dünyamızdan geçmiş bir kanıtı.
Sadece önemli olanlara, sadece iş yapılanlara değil, hayatına dokunan her insana bir ödül gibi davranabilen insan sayısı gerçekten çok az. Muhammed Ali’nin meşhur sözünü hatırlarsınız; “Bana iyi, garsona kötü davranan kimseye güvenmem.” der. Işığını sakınmadan herkese saçan, her karşılaşmayı hayatın bir hediyesi gibi görebilen biri, ibretlik bir örnektir kişisel yaşamlarımız için.
Ne kibar çocuk diyor kız içinden
Hem samimi hem vefalı yani
Bir imtihan çekeyim şuna diyor
Serseri mi yoksa bir dahi mi
Diyor felsefeyi sever misiniz
Ali diyor biz hep dönerciyiz
Luther diyor kız Machiavelli
Şampiyon biziz diyor Ali
Attığımız gollerden belli
Ekip olmakla ilgili sıra dışı bir örnek
Bence konunun az konuşlan bir kısmı, üç çok yetenekli ve başarılı erkeğin bunca yıl bir arada, bir grup olarak kalabilmesi. İş hayatında 15. yılı devirirken biliyorum ki, ufacık bir başarı yakaladığı an ‘ben’ demeye, diğerlerini arkada bırakıp kendi başına öne çıkma hırsına kapılmaya meyilli birçok insan var. Ego hep dürtüyor insanı. Kıyaslama tutkusu sürekli baki. Birlikte iyi olmak yetmiyor, herkesten iyi olmak istiyor birçoğu, kendi ekibi içinde bile.
Ama bu üç güzel adam hep birlikte var oluyorlar. Ne kıymetli. Ne kadar ders çıkarılası.
Nasıl iyi bir ekip olunur? ile ilgili tonlarca makale ortada dönedursun, onlar bunu çocukluğumuzdan itibaren gözümüzün önünde başardılar.
Hem de hiçbiri özgünlüğünden kaybetmeden, üstelik her biri kendi olarak da bol bol çiçek açarken. Kenetlendiler ve birlikte oldukları her an, birbirilerine bakışlarında bile gördük o ekip olmanın gerçek gücünü. ‘Hızlı gitmek istiyorsan tek başına, daha uzağa gitmek istiyorsan insanlarla birlikte git’ diye öğütleyen Afrika atasözünün kanıtı gibi oldular hep.
Teoride desen zehir gibi
Pratik dersen sallanmakta
Bazen ben hümanistim diyor
Bazen rasyonalist oluyor
Değişik bir psikoloji
Bir felsefe idiotloji
İdiot idiot idiotloji
İyimserlik
Özkan Uğur’un pozitifliğinden, iyimserliğinden bolca bahsediyor tanıdıkları. 8 yıl önce Samet Özçelik’e verdiği bir röportajda ‘Hep böyle iyimser misiniz?’ sorusuna cevap olarak diyor ki:
Çoğunlukla. Böyle kendimi daha rahat hissediyorum. Batsın bu dünya diyen insanlar olduğu vakit etrafında, bitti. İstemiyorum negatif insan ben etrafımda. Böyle konuşmalar olunca da hemen oradan uzuyorum.
Bu röportajı verdiğinde de hastalık döneminde olduğunu düşününce, bunun iyi günlerinin geçici bir coşkusu değil, sağlam bir hayat görüşü olduğu anlaşılıyor.
Pozitif psikolojinin kurucusu Martin Seligman’ın dediğini doğrular bir duruşu var: 'Hayat, iyimserlere de kötümserlere de aynı aksilikleri ve trajedileri yaşatıyor, ama iyimser onları daha iyi savuşturuyor.'
Bizim Ali kahvede aynen
Kız oradan gelip geçerken
Gözüne kestirip kafasına takıyor
Bu benim diyor dokunanı yakarım
Terapist Rachel O’Neill, “Ünlü birinin ölümüne üzülürsünüz çünkü ölüm, geçmişinizin belirli bir parçasının kaybı gibi hissedilebilir.' diyor. Özellikle de çocukluğumuza damga vurmuş sanatçıların ölümü en çok bu yüzden yaralamıyor mu hepimizi?
Şimdi Özkan Uğur giderken yanında tüm o şahane sanatı ve bıraktığı dev etkiyle birlikte, benim hayatımdaki ilk ve tek arabam olan akülü arabamı, Kıyıkent’in yazı iple çektiren sokaklarını, tüm ailenin bir arada olduğu o toz pembe günleri de alıp gitmiyor mu?
Çocukluğumuza mıhlanmış anıların, o anılardaki kişilerin hala canlı olması, o zamanlar kalbimize kazıdığımız toz pembe dünyanın sonsuz olmasına dair taşıdığımız en büyük umut. Ama bu bir karamsarlığa götürmemeli bizi, daha ziyade bunu bir büyüme çağrısı olarak almak gerekiyor.
O toz pembe dünyanın pasifçe tadını çıkaran çocuk değil, onu yaratan yetişkin olma zamanımız geldiğinin çağrısı.
Biz hem kendimizin hem şimdiki çocukların o güzel dünyasının mimarı olma şansını elimizde tutuyoruz. Şimdi ortam yaratanız, enerjiyi belirleyeniz. Ne yapacağız o enerjiyle? Özgün ve enerjik mi olacağız? Pozitif olmayı, tanıştığımız herkese kendini muhteşem hissettirmeyi mi seçeceğiz? Yoksa saklanmayı, sıradana kapılmayı, hayat gailesinde hiçbir güzelliği fark etmemeyi, yaratmamayı, üretmemeyi, sanat yapmamayı, içimizden geçenleri içimizde tutmayı mı?
Güle Güle Özkan Uğur…
Sanatın bize nasıl iyi gelebileceğini hatırlattığın için, insanın özgünlüğünü nasıl tamamen hayata geçirebileceğini, enerjisini nasıl dünyaya yayıp dünya kadar insana dokunabileceğini, tüm bunları yaparken bir ekip olarak bırak bir arada kalmayı, her gün daha da kenetlenip değerlenen, hem herkesin kendi hem herkesin bir arada olduğu bir ekip olunabileceğini, bunların hepsi olurken bir de nasıl pozitif, dost canlısı, samimi bir insan olunabileceğini gösterdiğin için teşekkürler Özkan Uğur.
Bunların hepsi bir kitapta salık verilse, “hı hı çok güzel ama hayat öyle bir yer değil, teoride çok tatlı, pratikte imkânsız” diye burun kıvırırız belki. Teoriyle değil, kanlı canlı, dolu dolu bir yaşanmışlıkla bize örnek olduğun için teşekkür ederiz.
Hoşça kal çocukluğumdan kopup giden bir parça. O havalı küçük kız seni hiç unutmayacak.
In ın ın , ın ın ın , ın ın ı nıııın…
Kız anlıyor ki dünyalar ayrı
Ali'ye kibarca bir bye bye
Ali diyor hay hay
Gözü parlıyor aniden kızın
Şeytan tüyü var bu hınzırın
Ali anlıyor ki doğru yolda
Hazırım diyor buluşmaya
Kız diyor ki bu işler narin
Bugün olmaz Ali belki yarın
Not: İtalyanca çeviri destekleri için İtalyan Liseli arkadaşlarım Deniz ve Nil’e teşekkürlerimle.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
Kaleminize, gönlünüze, yüreğinize sağlık.
"Ali'ye kibarca bir bye bye." derken, bye bye yazıp bay bay mı okuyacağız sayfa sahibi? bye bye ne yaa? Üşenmeyip bye bye mi yazdın bay bay diye okumak için? İngiliz miyiz biz? İngilizler aramızdan hiç çıkmıyor.
🌷🌷🌷😔Allah gittiği yerde yardımcısı olsun inşallah. Allah çok rahmet, merhamet etsin.🌹🌹🌹