Ekonomik kriz, hayatın beraberinde getirdiği sıkıntılar... Tüm bunlarla başa çıkmanın bir reçetesi yok ama bilginlerin sözleri mücadelemizde bize en iyi dost olabilir.
Ekonomik kriz, hayatın beraberinde getirdiği sıkıntılar... Tüm bunlarla başa çıkmanın bir reçetesi yok ama bilginlerin sözleri mücadelemizde bize en iyi dost olabilir.
Hiçbirimiz gelecekte olanları bilemiyoruz, çevremizdeki insanları kontrol edemiyoruz ve bazen öyle krizler geliyor ki ne para ne de iyimserlik bizi o cendereden çıkarmaya yetiyor. Tam da bu ihtimaller endişelenmeyi, bir adım daha ilerleyip sıkıntıyı doğuruyor. O doğumdan sonra ne yapacağımız gidişatı belirliyor.
Aslında bir araştırma bu konuya derinden odaklanmış ve ilginç bir sonucu ortaya çıkarmış. 1934 Gordon Gilkey bir araştırma yapıyor ve endişeleri beş kategoriye ayırıyor. Kategorilerin dördü gerçeklikten uzak ve hayal dünyamızın köklerinden yeşeren endişelerken ancak bir kategorideki endişeler gerçeklikle bağlantılı.
Peki endişelerin gerçeklikle direkt teması olup olmaması çok mu önemli? Biz o endişeyi yaşarken kaynağı değil sonucu önemsiyoruz.
Stoacılığı muhtemelen duydunuz, bu öğretinin bir öğüdü yepyeni bir pencere açıyor: Endişeleri ve mutluluğu dış koşullara bağlamak hiç de mantıklı değil. Neden mi? Çünkü insan evrenin en yetkin iradesine sahipken kendi fikir ve hislerini de kendisi kontrol edebilmelidir.
Diyor ki Aurelius:
Eğer bir dış etken sizi üzerse, duyduğunuz acı o şeyin kendisinden değil, sizin ona verdiğiniz değerden geliyordur, onu da her an ortadan kaldırma gücünüz vardır.
Aurelius'un dış etkenlere dair bu sözü insana bir tokat gibi çarpmıyor mu? Bir de Seneca'yı duyalım, çünkü o da bizi endişelendiren şeylerin bizi yenip yerle bir eden şeylerden daha fazla olduğunu düşünüyor. Hatta bizi tüketen şeyin de yenilgi ve kayıplardan ziyade bunlara dair korkularımız olacak diyor.
Ancak ilk öneri en basit ve etkili olanı olabilir, sürekli her şeyin üzerine gitmeyi bırakmak. Bu zor bir öneri ancak bir korkunuzda bir gün beklemek, bir diğerinde bir hafta beklemekle başladığınızda bir süre sonra gerçekten onun üzerine gitmemeyi öğreniyor insan.
Çünkü her şeyin üstüne gitmek çözüm getirmeyebilir, çözümü ararken hatanın içine düşebilirsiniz.
Endişeleri geride bırakmak, hayali bir kutuya saklayıp kilidini saklamak sadece senaryo icabı gerçekleşen durumlar gibi görünüyor olsa da kendimizce bunu uygulama yolları yaratabiliriz.
Aklımıza ilk gelen, uyandıktan sonraki ilk on, on beş dakika ve yatmadan önce yarım saat boyunca sadece düşünün. Kaçmayın. Savaşın, üzülün. En dibe gitmeyi öğrenmek oradan çıkmanın yolunu da bize gösterebiliyor. Bu süre dışında dertleri olabildiğince erteleyin.
Fakat sosyal ilişkilerin hiç tahmin etmeyeceğiniz seviyelerde iyi geldiğini söylemeliyiz. Yani siz farkında olmasanız da anksiyeteniz, korkularınız uzun vadede o sosyal desteğin yanında azalıyor. Belki kaybolmuyor ancak yalnız kalmakta ısrar edildiği durumda hiçbir şey iyiye gitmiyor.
Sizin anksiyete, korku ve derin endişelerden kurtulmak için tavsiyeleriniz neler? Yorumlarda buluşalım!
ne bos icerik. bi suredir anksiyeteden muzdaribim ve hicbir ise yarar tavsiye göremedim. resmen takma kafana demissiniz. önerim dr. david burns-iyi hissetmek kitabini okumaniz. anksiyete ve depresyon genelde birlikte geliyor. bu kitap da bilimsel olarak kanitlanmis etkili bi terapi yöntemi.