İnternette üretkenlikle alakalı birçok yazı, makale ve kitap bulabilirsiniz. 50 kat daha verimli olmayı vadeden bir teori duymuş muydunuz? Sonuçta, kim 50 kat üretkenlik artışı istemez ki? Hadi buyurun, bilgi işi üretkenliği literatürünün derinlerine birlikte dalalım.
Tarihin en saygın yönetim düşünürlerinden biri olan Peter Drucker, bu sözleri 20. yüzyılın sonlarında dile getirdi. Drucker sadece en zeki insanlar için 50 kat üretkenlikten bahsetmiyor. Bütün bir toplum için ortalama 50 kat verimlilikten bahsediyor.
Tarihsel Derinlik: İşçi verimliliğindeki ani artış, tarihsel bir anormalliktir. Drucker, 'Yüzyıllardır işçilerin mal üretme veya mal taşıma yeteneklerinde hiçbir artış olmamıştı' diyor.
Kişisel Derinlik: Bir haftanın işini bir saatten az bir sürede yapabildiğinizi hayal edin. Ya da tam bir çalışma haftası çalışabildiğinizi, ancak diğer herkesin sonuçlarından 50 kat daha fazla sonuç aldığınızı hayal edin. Bu durum kariyerinizi, maaşınızı, etkinizi, itibarınızı, özgüveninizi tavan yaptırırdı, değil mi?
Toplumsal Derinlik: Uzun vadede verimlilik, hükümet toplumlarının neyi benimsediğini belirler. Verimlilik çok uzun süre düşerse devrimler gerçekleşir. Verimlilik artarsa sistem kalır çünkü işçiler daha yüksek gelire ve daha fazla boş zamana sahiptir. Drucker, üretkenlik devrimi olmasaydı, Büyük Buhran sırasında kapitalizmin komünizme düşebileceğine inanıyor.
Nobel ödüllü bir ekonomist Robert Solow bu konuda, 'Bilgisayar çağını verimlilik istatistikleri dışında her yerde görebilirsiniz' diyor. Dizüstü bilgisayarı olan tek bir çalışan, 1960'lardan kalma bir oda dolusu insandan daha fazlasını yapabilir, değil mi? Ancak bunu verimlilik verilerinde göremiyoruz.
Bu şaşırtıcı fenomen, üretkenlik paradoksu olarak bilinir. Bu paradoks, Drucker'ı bizim kuşağımız için bir meydan okumaya yöneltti…
“21. yüzyılda yönetimin yapması gereken en önemli katkı, benzer şekilde bilgi işinin ve bilgi işçilerinin verimliliğini artırmaktır.”
Sonuçta, kim 50 kat üretkenlik artışı istemez ki? Ayrıca, sınıflar arasındaki sosyal çatlaklardan seçimlerdeki kilit meselelere kadar siyasetin ve kültürün birçok alanında son zamanlardaki üretkenlik durgunluğunun sonuçlarını görebiliriz. Pasta büyümediğinde, insanlar kalanları paylaşmak ve mevcut kurumları yıkmak için şiddetle savaşır. Dolayısıyla verimliliğin artırılması da önemli bir sosyal sorundur.
Peter Drucker, 'Frederick Winslow Taylor'ın işe ilk kez bakıp onu inceledikten sonraki on yılda, kol işçisinin üretkenliği eşi görülmemiş yükselişine başladı... 20. yüzyılın tüm ekonomik ve sosyal kazanımları bu başarıya dayanıyor' diyor.
Drucker, Taylor'ı sadece yönetim biliminin yaratıcısı olarak görmekle kalmıyor, onu “modern dünyanın en önemli üç yaratıcısından” biri olarak görüyor. Aslında, son yüzyıldaki önemli yönetim yeniliklerinin neredeyse tamamını (endüstri mühendisliği, iş zenginleştirme, iş rotasyonu, montaj hattı, toplam kalite yönetimi, kalite çemberi, sürekli iyileştirme ve yalın üretim) Taylor'a atfediyor.
Taylor'ın neden bu kadar tanındığını ve saygı duyulduğunu anlamak için, bir Hollywood senaryosu olacak kadar eksantrik olan hayatına dönüp bakmamız gerekiyor… Taylor, atölyede bir makinist olarak, işçilerin olabildiğince sıkı çalışmadığını fark etti. İşçiler çoğu zaman ellerinden gelen en yavaş hızda çalışıyorlardı.
25 yaşında bir çelik fabrikasında ustabaşı olduğunda, işçi verimliliğinin nasıl iyileştirilebileceğini denemeye başladı. Sonraki birkaç yıl içinde, sorumlulukları ustabaşından, usta makinistliğe, baş ressamlığa, baş mühendisliğe terfi etti. Taylor, 'Kafam süreçleri basitleştirmek, yeni makineler tasarlamak, tüm kuruluşun yöntemlerinde devrim yaratmak için harika ve harika projelerle doluydu' diyor.
Ayrıca, metal işleme icatlarıyla çok erkenden zengin oldu - sonuçta 40'tan fazla patenti vardı. 37 yaşındayken Taylor, diğer şirketlerin öğrendiklerini uygulamalarına yardımcı olmaya karar verdi. Ve böylece gelmiş geçmiş ilk yönetim danışmanlarından biri oldu.
Kariyerinin ilerleyen dönemlerinde, Taylor kendini bilimsel yönetimin ilkelerini müjdelemeye adadı. 1911'de, 55 yaşında, başyapıtı - Bilimsel Yönetimin İlkeleri'ni yayınladı.
Kendisi, bilimsel yönetim ilkelerinin evlerimizin yönetiminden, çiftliklere, esnafların işlerinin yönetimine; kiliselerden hayırsever kurumlara, üniversitelere ve devlet dairelerine kadar tüm sosyal faaliyetlere eşit güçle uygulanabileceğini yazdı. Birçok kişi Taylor'ın bilimsel yönetimini mantıklı buldu.
Hatta Taylor, dünya çapında bir tenis ve golf oyuncusu olmak için bu ilkeleri uyguladı. 1881'de ulusal çiftler şampiyonasını kazandı. Bilimsel yönetimin ilkeleri, alışılmışın dışında ama son derece etkili hareketler yaratmasına ve yeni araçlar yaratmasına yardımcı oldu. Yeni tenis raketi ve golf kulübü tasarımlarından çim yönetim tekniklerine ve tenis ağı tasarımlarına kadar her şeyin patentini aldı.
Taylor'ın Bilimsel Yönetim İlkeleri'nin temel tezi, aşağıdaki 4 adımlı süreci kullanarak bilimsel yöntemi üretkenliğe uygulamaktır:
Ana görevi küçük görevlere ayır.
Görevin ne kadar süreceğini gözlemle.
En iyi yolu bulana kadar optimize et.
Ekibini en iyi şekilde yetiştir.
1898'de Taylor, 600 kürek makinesini daha verimli hale getirmek için Bethlehem Steel tarafından işe alındı. Böylece bir kürek bilimi yaratmaya çalıştı. Birinci sınıf bir kürekçi için, günün en büyük işini yapacağı belirli bir kürek yükü vardır. Bu kürek yükü nedir? Birinci sınıf bir adam, 5 kilo, 10 kilo, 15 kilo, 20, 25, 30 veya 40 kiloluk bir kürek yüküyle günde daha fazla iş yapar mı?
Daha sonra, bu soruları zaman ve hareket çalışmalarıyla ve aşağıdaki deneylerle birleştirerek yanıtlıyor:
Kürek çeşitleri
Kürek çekme teknikleri (çeşitli mesafeleri, ağırlıkları ve yükseklikleri test etme)
Yönetim sistemleri (Çalışanları deney yapabilmeleri için bilimsel yöntem konusunda eğitmek. Kazanan deneyleri şirket süreçleri ve kültüründe standart hale getirmek. Ortak bir grup ücreti yerine bireylere ikramiye sağlamak.)
Peki bu kürekleme deneylerinin sonucu ne oldu? Adam başına üretim iki katına çıktı. Sonuç olarak, çalışanlar ortalama olarak %35 daha fazla kazanırken şirket önemli ölçüde daha az ödedi. Bütün bunlar, Taylor basit kürek çekme eylemini bir bilime dönüştürdüğü için yaşandı.
Örneğin, Ford'un en ünlü yönetim yeniliklerinden biri, çalışanların zamanlarını nasıl harcadıklarını ve bir çalışanın zamanının yarısının sadece malzemeler ve araçlar arasında dolaşarak boşa harcandığını fark etmesinden geldi. Böylece Ford, işe yürüyerek gitmek yerine işi işçilere getirdi. Bu yeniliğe montaj hattı adı verildi ve artan üretkenlik Ford'un işçi ücretini büyük ölçüde artırmasını sağladı.
Bir mesleğin onlarca, hatta yüzyıllardır var olması durumunda en uygun süreçleri keşfedeceğini ve bunları aktaracağını düşünebilirsiniz. Ancak Taylor'ın çalışması bunun olmadığını gösterdi. Kürekleme gibi en temel antik görevler bile çok daha verimli bir şekilde yapılabilirdi.
Sonuç olarak:
Alanlar, yeterince iyi olacak, ancak optimal olmayacak bir noktaya evrilir.
Yeterince iyi yaklaşım, optimal yaklaşımdan önemli ölçüde daha az verimlidir.
Bu büyük gelişmeler, şaşırtıcı derecede basit bilimsel yönetim süreci ile yapılabilir.
Siz kısacası şuna modernleşmiş kölelik diyin gitsin