Bugün 24 Kasım Öğretmenler Günü. Bir öğretmen, 10 yıldır çocuklarıyla birlikte gelişen ve değişen bir eğitimci, ihtiyaçlarına yetişmeye çalışan bir yaşam koçu olarak bugün sizlere yaşadığım zorlukları aktarmayı istiyorum. Umarım bir yerlerde sesim duyulur, tüm meslektaşlarımla yorumlarda buluşuruz.
Onedio editörünün notu: Görsel desteği dışında bu içeriğe hiçbir müdahalede bulunulmamıştır. Öğretmenler Günü'nüz kutlu olsun öğretmenim, ellerinizden öpüyoruz!
Herkesin gözünde 10 ay çalışıp 2 ay boyunca yatılan, ders bitince mesaisi de bitti zannedilen, çok fazla efor sarf edilmeyen bir meslek olarak görülen öğretmenlik o kadar da kolay değil aslında. Okulların bitmesiyle birlikte tatilimiz başlamadığı gibi, kalan sürede de yan gelip yatmıyoruz. Mesleki çalışmalar ve yönetmelik gereği yapılan toplantıların dışında çocuklarımıza yeni şeyleri öğretmek aşkına çalışmaya devam ediyoruz. Mesleğimizi kötüye kullananlar var mıdır, bilmiyorum ama ben çocuklarımın gözlerinde gördüğüm o ışıkla işime dört elle sarılıyorum. Benim gibi de pek çok meslektaşım olduğunu biliyorum.
Öğrencilerin okulda yaşadıkları problemlerin neredeyse hepsinde hem veliler hem de yöneticiler öğretmenleri suçluyorlar. “O da şöyle yapsaymış, böyle deseymiş, onu da biz mi yapacağız?” Ama kimse bu çocuklara evde nasıl davranıldığını sormuyor, okulda nasıl yönetilmeleri gerektiğini anlatmıyor, haklarını hatırlatmıyor. Günah keçisi olarak seçilen öğretmenler öğrencilerini korumak adına sık sık veliler ve yöneticilerle karşı karşıya geliyor. Şahsen çocuklarımı çok seven bir öğretmen olarak tüm dünyayı karşıma alabilirim.
Öğretmen olmayanları düşünerek, empati kurmaları adına yazıyorum. Bir öğretmen olarak sabahtan akşama kadar ayakta ders anlattıktan, sesim kesilene kadar çocuklarıma bir şeyler vermeye çalıştıktan sonra eve gidip yemek yapıyorum, yemeğimi yiyip bulaşıklarımı topladıktan sonra maalesef ayaklarımı uzatıp dizi izleyemiyorum ya da kafama göre kitap okuyamıyorum. Ertesi günün, ertesi haftanın, hatta ertesi ayın planlarına bakmak, çocuklarım için yeni şeyler keşfetmek, dünyadaki gelişmeleri takip etmek ve kendimi sürekli sınıfta sorulacak şeylere hazırlamam gerekiyor. Yanlış anlamayın, bundan hiç ama hiç şikayet etmiyorum, çok da memnunum gelişmekten ama öğretmenlerin herkesin gözünde böyle bir imajı olmasından çok rahatsızım.
Bilgisayarıma kapanıp tüm gün sessizce oturamam, hiç iş yapmadan günü bitirmeye çalışamam, kulaklığı takıp kendimi hayattan soyutlayamam. Çaresizce gülümsemeye, çocuklarıma karşı pozitif olmaya, onları motive etmeye devam etmeliyim. Düşme, kendimi bırakma, depresyona girme, biraz hava alma şansım yok.
Her veli kendi çocuğunun çok iyi olduğunu, oğluşunun böyle bir şey yapmayacağını, prensesinin asla sınıfta öyle davranmayacağını iddia etse de ben çocuklarımı ayırmıyorum. Hiçbirini herhangi bir şeyle suçlamadan yalnızca bilgi vermeme rağmen velileri yumuşatmaya çalışıyorum. Bunu sadece çocuklarımı çok sevdiğim için yapıyorum. Hepsi benim gözümde aynı… Her ne kadar veliler tam tersini düşünse de…
Duyduğum hikayelerle kahrolurken bir yandan da onlara destek olmak, sorunlarına çözüm aramak ve her birini hayata yeniden kazandırmak zorundayım. Gece yastığa kafamı koyduğumda aklımda en ufak bir kötü ihtimal bile kalmamalı, huzurlu olduklarını bilmeliyim. Bir hayata dokunduğumu, silinmeyecek izler bıraktığımı kendime her zaman hatırlatarak yoluma devam etmeliyim.
Bunları belki de ancak meslektaşlarım anlayacaktır ama çok zor arkadaşlar… İnsanlarla, o insanların aileleriyle, yöneticilerle muhattapsınız ve tek derdiniz çocuklar olması gerekirken hepsiyle birden uğraşmak zorunda kalıyorsunuz. Bir insanı yetiştirmek, geleceğe hazırlamak, temelini oluşturmak yeterince zor zaten…
Her çocuk bir değil, bazılarının anlayabilmesi için birden fazla örnek vermek ya da hayata dair anlarla gözünde canlandırmak gerekebiliyor. Sabrederek, yılmadan, her birine tek tek öğretmek benim amacım. Birinin bile aklında soru işareti kalmamalı. Öğrenmeyi istemeyen, okulu sevmeyen çocuklarım için, en fazla da onlar için bir şeyler yapmalıyım. İlham kaynağı olmalı ya da bir yerlerden onlar için ilham olabilecek insanları keşfetmeliyim.
Tuvalet yok, okulun dışında bir kulübeye çocukları götürmek zorundayım; kalorifer yok, kışın -20’leri aşan soğuklarda erkenden okula gidip sobayı yakmak zorundayım; kız çocuklarına saygı yok, onları okula göndermelerini sağlamak zorundayım; imkanları olmayanlar için kampanyalar düzenlemek, insanlara ulaşmak, bir şeyler yapmak zorundayım. Tuvaleti bile olmayan minicik bir binaya kütüphane kurmak, çocuklara okuma sevgisi aşılamak zorundayım. Çünkü ben sadece öğretmekle kalmıyorum, onlara bir gelecek hazırlıyorum. Tüm sevdiklerimden, ailemden, arkadaşlarımdan yüzlerce kilometre uzakta kalmayı göze alarak sadece çocuklarımın gözlerindeki ışık için çalışıyorum. Doğu’da yaşayanlar da çocuk, onlar da geleceğimiz… Zorunlu hizmetimi bir gün bile şikayet etmeden yapmama rağmen yaşadığım zorluklara inanamazsınız.
Atanamayanlar, muhalif öretmenler ve emekli tüm meslektaşlarıma da selam olsun! Büyük Önder, Başöğretmen, yolumuzun ışığı Mustafa Kemal Atatürk’ü saygı, özlem ve hasretle anıyoruz.
Biraz sonra öğretmen düşmanları yorum yazmaya başlar, yattığımız yerden para(!) kazandığımıza, tatilimize(!) , kendi öğretmenleri ile ilgili kötü anılara filan değinirler. Madem o kadar rahat meslek bu öğretmenlik durmayın hemen öğretmen olun.
İyi hoş da bugün 23 Kasım
işini gerçekten yapan insana cidden zor tek bir dersin bile ayrıntılarıyla planlanması lazım 4 yaşındaki öğrenciden 30 yaşındaki öğrenciye kadar hepsine öğretebilmeyi bilmek gerekiyor ve daha bir sürü şey