Artık büyümeye başladığı için saklambaç, seksek, 9 taş gibi güzelim oyunlardan sıkılmış, maceracı ruhunu daha atraksiyonlu eylemlere adayan genç yetişkin grubunun en saçmalıklı eğlencesiydi ruh çağırmak.
Issız apartmanlarda, terk edilmiş gecekondularda, pijama partilerinde toplanıp da kaçımız bulaşmadı böyle şeylere...
O sayko dönemlerimizi hep birlikte şöyle bir hatırlayalım...
'Bir şey geliyor ama biz yine de o kadar şey yapmayalım ya...'
Hâlâ da oluyordur herhalde. Korkudan besleniyoruz adeta!
Düğün yapan cinlerin hikâyeleri mi dersiniz, cinden çocuk doğuran kadınlar mı dersiniz... Ah ne hikâyeler var ki ne hikâyeler! Aman Hasan Karacadağ duymasın.
Bu işin yolunu yöntemini bilen kişi de kendisidir.
Bizim memlekette bizim zamanımızda özel üretilmiş ruh çağırma tahtaları yoktu ne yazık ki.
Manuel çalışıyorduk mecbur.
Şöööyle en otantiğinden yak bir tütsü bakalım.
'Dualarını biliyom ben ya!'
ÇIĞLIKLAR HAVADA UÇUŞUYOR.
'Parmaklarım kırılsaydı da bu masaya oturmasaydım!' En az bir kere geçmiştir herkesin içinden bu cümle.
Emin ellerde olduğunuzu hissettirirdi bu arkadaş size...
'Nasıl uyuycaz, tek kişilik bir yatağa kaç kişi sığabiliriz?!?!?!'
Gelecek elektrik faturasını da anneniz yedirirdi valla size...
Hâlâ böyle dalavereli oyunlar oynanıyor mu diye de merak etmiyor değil insan... Fal uygulamalarından sonra telefonlarımıza da cin çağıran uygulama gelir mi dersiniz acaba? :))
bulaşmayın böyle şeylere gırgır olsun macera olsun diye uğraşmayın metafizik hiçbir şeyle. gelmesi kolay da gitmesi zordur diye duydum ben uzak durun aman.
Ortamda her zaman da bi inanmayan, dalga geçen olurdu onu unutmuşsunuz. Hatta sen inanmadığın için gelmiyor diye de tüm suç o kişiye yüklenirdi.
Öyle çağrılınca gelen bi şey değil. Zaten orda olan bi şey olması lazım. Bi ara memlekette bi köyde harabe gibi terk edilmiş bi eve gittik. Orası cinliymiş falan diyolardı. Aynı Hasan Karacadağ'ın filmlerindeki harabe köy evlerine benziyodu. Neyse kalsın. Anlatmıyorum. Merak edin. Nihahaha :)