Bir zamanlar kutular uzay gemisiydi, dikiş makineleri araba…
Çocuklar saatlerce bir çamurun başında oyun oynar, rüzgârla konuşur, hayali arkadaşlar yaratırdı.
Bir taş, bir sopa, bir mendil… Her şey bir oyuna, bir hikâyeye, bir keşfe dönüşürdü.
Şimdi ise ekranların parlak ışığına teslim olmuş gözlerle, hayal kurmak yerine hazır senaryoların peşinden gidiyorlar.
Gözleri hâlâ pırıl pırıl, ama içlerinde kendi hikâyeleri değil, başkalarının senaryoları dolaşıyor.
“Hazırını alıyorlar,” dedi. Renkli, ışıklı, kablolu…
Ama içinde kendi emeği, kendi hatası, kendi hayali yok.
Oysa bir zamanlar uçurtma yapmak sabırdı, beceriydi, umuttu.
Peki, ne oldu da çocukların hayal gücü sessizce çalındı?
Hayal gücünü çalan biziz; yetişkinler.
Onları “gerçek hayat” için çok erken disipline ettik.
Oyunları verimsiz zaman, sessizliği sorun, dalgın bakışları dikkat dağınıklığı sandık.
Ellerine çizelgeler verdik, boşlukları doldurmalarını istedik.
Oysa hayal gücü boşluk isterdi; can sıkıntısından doğar, sessizlikte büyürdü.
Zamanla her şey programlandı: ders saatleri, kurslar, ekran süreleri, uyku düzenleri…
Ama hayal kurmanın saati olmaz.
Hayal, dağınık bir yatakta; ters dönmüş bir sandalyede; saçma sapan soruların ardında yaşar.
Bizse çocuklara “mantıklı ol” demeyi görev bildik.
“Onun yerine bunu yap”, “boş boş bakma”, “gerçekçi düşün” dedik.
Belki de istemeden, çocukların içindeki o keşif kıvılcımını biz söndürdük.
Artık hiçbir çocuk “Ben büyüyünce dinozor olacağım!” demiyor.
Çünkü dinozor olmanın saçma olduğunu çok erken yaşta öğreniyorlar.
Oysa çocukluğun saçmalama hakkı vardır.
Ve hayal gücü, tam da bu “saçmalıkta” gizlidir.
Bir çocuk yere uzanıp bulutlara bakarken belki de bir romanın ilk cümlesini kuruyordur.
Ama biz ona “kalk, üşüteceksin” diyoruz.
Hayal gücünü geri almak mümkün.
Belki ekransız bir saatle, belki birlikte kurulan absürt bir masalla,
belki yürürken “Şu ağacın gövdesine neden sarı bir kurdele bağlanmış olabilir?” sorusuyla…
Ya da sadece durup bir çocuğun anlattığı dünyayı ciddiyetle dinleyerek.
Çünkü hayal gücü, yalnızca serbest bırakıldığında geri gelir.
Çocukların hayal gücünü biz çaldık;
ama yine biz geri verebiliriz.
Yeter ki unuttuğumuz bir şeyi hatırlayalım:
Hayal kurmak, büyümenin değil, çocuk kalabilmenin cesaretidir.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio