Merhaba! Ben 10 yaşındayım. Adım Derin. Bugün size büyüklerin dünyasına birazcık çocuk gözüyle bakmak istiyorum. Çünkü biz çocuklar da büyüyoruz ve bir gün bu ülkeyi biz yöneteceğiz. Ama o gün geldiğinde nasıl bir Türkiye olsun isteriz, hiç düşündünüz mü?
İşte böyle bir yerde! 🌈✨
Not: Bu içerikler çocuklar tarafından yanlarında bir refakatçi ile birlikte hazırlanmıştır.
Büyükler hep “Ne olmak istiyorsun bakalım sen büyüyünce?” diye soruyor. Ben de “ressam” deyince gülüyorlar. Ama ben ciddi söylüyorum! Neden herkes doktor, öğretmen ya da avukat olmak zorunda? Onlar da güzel ama ya ben mesela balerin olmak istiyorsam? Veya kedi mutluluk danışmanı? Hatta hatta uzay pastacısı olup Satürn’e çilekli turta göndermek istiyorsam?
Ben evde kağıttan bir şehir yaptım, ancak sadece annem ve ablam gördü. Oysa ben istiyorum ki herkes görsün. Geleceğin Türkiye'sinde çocuk müzeleri olsun. Yaptığımız her şey sergilensin: resimlerimiz, legodan yaptığımız evler, kendi yazdığımız hikâyeler... İnsanlar gelsin ve yaptıklarımızı görsünler. Bir de müzede pamuk şeker köşesi de olsun.
Bazen okulda dersler o kadar uzun sürüyor ki... kalemim bile “Offf!” diyor. Tahtaya bakmaktan gözlerim kare oluyor, sandalyede oturmaktan popomun şekli tahta gibi oluyor! Ama ben hayal ediyorum... Mesela sabah “Bugün hangi derse girmek istersiniz?” diye sorulsun. “Origami dersi mi? Slime yapma mı? Yoksa bugün hayal icatları dersimiz mi var? Ve tabii ki... teneffüsler 10 dakika değil, 30 dakika olsun! Bahçede sek sek, çimlerde kitap okuma köşesi ve tırmanma köşesi olsun.
Ben hep düşünüyorum, neden arabalar sadece yerde gidiyor ki? Uçmak çok daha güzel! Mesela okula giderken uçarak gitsek, insanlar sabah işe geç kalmasa... Ama uçarken herkes kafasına göre gitmesin tabii, kural olsun. Havada da trafik ışıkları olsun ama onlar böyle sıradan kırmızı, yeşil değil! Gökkuşağı renklerinde yansın. Mavi yanınca yavaş git, turuncu yanınca camdan dışarı bakma zamanı falan olsun.
Ben kitap okumayı çok seviyorum. Evimizde kitaplık var, ailem bana yeni kitaplar alıyor. Okulda da kütüphane var, oradan da alabiliyorum. Ama bazı arakadaşlarım ya da çocuklar kitap alamıyorlar. Bu durum beni üzüyor.
Bence kitap okumak herkesin hakkı. Çünkü kitaplar başka dünyalara kapı açıyor, hem eğlendiriyor hem de hayal gücünü geliştiriyor. O yüzden hayal ediyorum: Gelecekte her mahallede, her okulda, hatta otobüs duraklarında bile kitap kutuları olsun. İsteyen alsın, isteyen bıraksın, isteyen okusun!
Bence hayvanlar bizim gibi yaşamalı. Yani şimdi düşün, sen hep bir odada kalsan, dışarı çıkamasan, oyun oynayamasan, nasıl hissedersin? Ben çok üzülürdüm mesela. Ama hayvanlar da kafeslerde yaşıyor ya da sokaklarda başıboş, aç kalıyor. Bu hiç adil değil! Gelecekte Türkiye öyle bir yer olsun ki, bütün hayvanların parkları, klinikleri, oyun alanları olsun.
Ben gri rengi pek sevmiyorum çünkü çok üzgün duruyor. Gelecekteki Türkiye’de bütün binalar cıvıl cıvıl olsun. Okullar mavi, hastaneler pembe, kütüphaneler yeşil mor karışık. Pencereler kalp şeklinde olabilir. Sokaklar rengârenk, zemin boyalı, geçince müzik çalan kaldırımlar bile olabilir. Güneş açınca hepsi ışıldasın.
Şimdiki mahalleler çok sıkışık. Arabalar çok, ağaç az. Ben mahallemizde koşacak yer bulamıyorum. Gelecekte her mahallede kocaman parklar olsun. Çimenler tertemiz, ağaçlar da meyveler olsun. Salıncaklar gökyüzüne uzansın, saklambaç oynayacak çalılar bile yerleştirilsin.
Benim aklıma süper bir şey geldi: Okulda her ay 'Hediyeleşme Günü' yapalım! Ama böyle büyük büyük hediyeler değil yani. El yapımı şeyler mesela: çizdiğimiz bir resim, katladığımız origami, yazdığımız minicik bir mektup... Benim aklıma süper bir şey geldi: Okulda her ay 'Hediyeleşme Günü' yapalım! Ama böyle büyük büyük hediyeler değil yani. El yapımı şeyler mesela: çizdiğimiz bir resim, katladığımız origami, yazdığımız minicik bir mektup...
Bazen büyükler hep kendi aralarında konuşuyorlar. “Mahalleye ne yapalım, okulları nasıl değiştirelim, parkı nereye kuralım?” diye karar veriyorlar. Ama kimse bize sormuyor! Oysa biz her gün o parkta oynuyoruz, o okula gidiyoruz, o sokaktan geçiyoruz. Yani biz de aslında çok şey biliyoruz! Bence gelecekte çocukların da bir “Fikir Toplantısı Günü” olsun. Belediye başkanları, öğretmenler, bilim insanları gelsin, biz de onlara anlatabilelim: “Bu kaydırak biraz daha uzun olsun!'