Çocukken tat alma reseptörlerimizin yeterince gelişmediğinden şu an hastası olduğumuz yiyeceklerden o zaman nefret edebiliyorduk. Bakın bakalım, sizin de çocukluğunuzda sevmeyip büyüyünce hastası olduğunuz yiyecekler var mı listede?
Çocukken tat alma reseptörlerimizin yeterince gelişmediğinden şu an hastası olduğumuz yiyeceklerden o zaman nefret edebiliyorduk. Bakın bakalım, sizin de çocukluğunuzda sevmeyip büyüyünce hastası olduğunuz yiyecekler var mı listede?
Patates desen patates değil, neye benzediği belli olmayan bir yiyecek olarak değerlendirdik yıllarca. Şimdi marketten alırken verdiğimiz paraya 'değer be!' diyoruz
Bütün çocukların sanki bir teşkilat üyesiymişçesine yemediği en belirgin şeylerden biridir bu. İçi oyularak boşaltılmış dolma ve tabağın kenarında duran biber herhalde çoğumuzun geçmişinde bulunan bir yüz karalığı.
Bamyaya karşı olan ön yargı hala daha bazı kişilerde görülse de büyüyünce hastası olan çok. Özellikle yazın şöyle yanında domatesli pilavla ımmmhhhh...
Bu yiyecek de anneler tarafından 'al bak patates' diye zorla yedirildiği için uzunca bir süre sevilmemiş olabilir. Şimdi zeytinyağlısına ise tapan bile var!
'Et desen değil, yumuşak bi şey bu ya!' diye yenilmeyen mis gibi ciğeri şimdi özgür iradenizle deli gibi yiyorsunuz değil mi? Ben de öyle yapıyorum...
Çünkü tatlı demek çikolata demekti küçükken. Oysa ki şöyle cevizli bir kabak tatlısını görünce sizin de gözleriniz dolmuyor mu?
Nedense yenmek istenmeyen bir yemek örnek verileceği zaman ilk önce pırasadan bahsedilir. Halbuki şimdi kendimiz alıp pişiriyoruz. Di mi?
Çocukken büyüklerin ne kadar da zevksiz olduğunu düşündüren yemeklerden biridir bakla. Halbuki üstüne eklenen yoğurt ve dereotu ile adeta cenneti müjdeler.
Bir çocuğun sevmeyeceği ne varsa hepsi bu çorbada: Sakatat, sarımsak, sirke... Galiba işkembe çorbası içebilmenin de bir yaşı var.
Anneler ne zaman evde karnıyarık yapsa mutlaka küçük bir ekmeğin arasına iç harcından koyup çocuğuna yedirir. Haliyle bize de patlıcanı gereksiz bulmak düşerdi.
Küçükken 'iyyyy kokuyo bu' dediğimiz kokoreç için büyüyünce neredeyse törenler düzenler olduk. Çünkü olması gereken de buydu!
Tabii o zamanlar mangalın ve ızgaranın kendi başımıza farkında olmadığımız için mantarın lezzetini de geç keşfetmemiz normal.
Anneler ne üzülürdü ya 'evladım ıspanak yemiyor' diye. Köfte kadar eğlenceli görünmediği için çocuklar tarafından refüze edilmişliği çok olsa da büyüyünce kokusu bile insanın karnını acıktırır.
Eski kaşarın kendine has olan aroması tabii ki bize küçükken çok anlamsız ve kekremsi geliyordu. Çünkü halihazırda yumuşak kaşar peyniri varken eski kaşarı yemek sanki daha kötü gibiydi. Halbuki ne alakası var?
Halbuki lahana sarmasının öyle apayrı bir lezzeti vardır ki, satır satır roman yazılır. Çocuk olana bunu anlatamazsınız tabii...
Balık unutulmuş :)
Pırasayı hala sevmem. Soğana çok benzeyen bir sebze. Soğan yemeği yemiyor kimse ama bunun yenmesi gerektiğini düşünüyor nedense.
Kokoreç yenmez mi bee.... :D