90'lı yıllarda çocuksan ve ailenin hali vakti pek de yerinde değilse bazı şeylere imrenerek bakıyorsun. Az hayalini kurmadık bu listedeki şeylerin ama birçoğuna da sahip olamadık.
İşte Oyuncaksız Büyünen Bir Neslin Çok İstediği Ama Sahip Olamadığı 22 Şey
Herkesin gönlünde bir akülü araba hayali yatar herhalde. Ne imrendik şuna be. Binenler net zengin çocuğuydu. Biz de bakardık öyle arkasından ağzımızı açıp. İterdik falan arkasından. 😭
Geleceğe Dönüş'ü izledikten sonra hepimiz uçan olmasa da bir kaykaya sahibi olmak istemiştik.
Ayağında böyle tekerlekli şeyler. Bakkala falan onlarla gidiyorsun. Düşünsene oğlum süper bir şey ya. Ama sadece düşünebiliyorsun işte. Alamıyorduk o zaman. Niye? Çünkü işte durum.
Az dil dökmedik, bir tur ver şu köşeden dönüp gelicem diye. Sonra da aylarca çalıştık, didindik en sonunda karnenin hepsini 5 getirince bir bisiklete sahip olduk. Ama dilediğimiz kadar binemedik o bisiklete. 😕
Biz çamurla ev yapan çocuklardık. Oyun hamuru bize çok lüks kaçıyordu.
Bize hep pazardan o kablolu arabalar alınırdı. Onlar uzaktan kumandalı diye kandırılırdık. Lan az özenmedim böyle o gidince benim de peşinden koşmak zorunda kalmadığım uzaktan kumandalı arabaya.
Bunun da aynı şekilde pazardan Cindy bebekti Elsa bebekti falan çakmaları alınırdı. Onların da iki gün sonra kolu kafası falan parçalanırdı. Orjinali o zaman dünyanın parasıydı çünkü.
Reklamlarda dağa tırmanıyor, düşmanlarla falan savaşıyor. Hep bir action peşinde Action Man. E ister istemez çocuksun görünce de istiyorsun. Ama yok işte.
Ulan ömrümüzü çürüttün be ömrümüzü!
Titreşimli kollar, gerçek gibi görüntü falan uvv çok feci ya asrın icadı. Ama paran yok, anca atari oyna sen.
Her evde bilgisayar yok tabii o zamanlar. Sadece böyle üniversiteye giden birkaç abimize ablamıza alınıyor ders yapsınlar diye. Onlar da bir oyun açıyor bize. Off biz şok, biz iptal.
Çizgi filmi izliyoruz tabi deli gibi bağımlısıyız. Oyununu da oynamak istiyoruz. E harıl harıl etrafta pokemonlu atari kaseti arıyoruz. Bulduklarımız fos çıkıyor falan. İşte Mario yerine Pikaçu'yu koymuşlar o zıplıyor mantar topluyor. Ama biz savaştırmak istiyoruz pokemonları oğlum. E haliyle bulamadık öyle bir kaset, oynayamadık pokemonu ataride.
Tetris'in gelişmişi abi düşünsene. Atari elinde gibi. Gittiğin yere götürüyorsun. İstersin tabii.
Çok imrenirdik gökyüzüne yıldızlara falan. E, televizyonda falan teleskop reklamları dönüyor. Uzaya bakmak istiyoruz, belki E.T falan göreceğiz. Ama bir teleskopumuz hiç olmadı ki, uzaylıları keşfedelim.
İlk çıktığında kimsede yoktu öyle. Yine televizyonda reklamları falan dönüyor. Zengin çocuklarının ellerinde falan hep sanal bebekler, onlarla yatıp onlarla kalkıyorlar. Adamlar dinozor besliyorlar ya. Ne kadar imreniyorsun o zaman. Biz de işte anca pet şişede sinek, kelebek, böcek falan besliyoruz.
Ya bildiğin canlı gibi bu. Alıyosun, uyutuyosun, besliyosun, kendince bir dili var. Konuşuyor falan. İstedik işte, bunu da çok istedik.
Okuldan geldiğimizde hemen açıyorduk kanalı, başlıyorduk Power Rangers izlemeye. Ben Kırmızı Ranger'ım, sen Mavi Ranger'sın falan diye paylaşıp oyunlar da oynuyorduk ama yoktu oyuncağı, kendi oyuncağımız kendimiz oluyorduk işte. Hayal gücü çok güzel bir şey ya...
Böyle çeşmeden litrelerce su doldurup savaşmayı biz de istedik çılgınlar gibi ama olmadı. Neden olmadı? Çünkü bizdeki su tabancaları küçüktü.
İçindeki su hemen bitiyordu falan. Sen su doldurmaya çalışırken biri geliyor seni ıslıyor. Sonra en fazla 10 cm ileriye gidiyor su. Bildiğin oyun oynamak bile ızdırapmış yemin ediyorum.
Nerede o zaman tuttuğun takımın orijinal formasını bulup almak. Dünyanın parası. Anca armasız çakma forma aldırabiliyorduk o zamanlar ailemize. O da bin bir güçlükle.
Devir teknoloji devri. Biz de istedik robotlu oyuncağımız olsun. Hareket etsin, konuşsun, komutlara uysun falan. Ama olmadı tabii.
Ya bir çocuk niye hesap makineli saatim olsun ister ki? İstiyor işte. Eğlenceli geliyor o ona, oyuncak gibi düşünüyor. Her elektronik aletle oynayabilme gücü var çünkü. 😂
Ya bildiğin kendi şehrin. Kur yönet. Trenin makinisti sensin, doğayı düzenleyen sensin. Kendi dünyan ya işte. Ama bizim sahip olduğumuz öyle mi?
Kurardın, o geniş bir çember çizip dururdu. Bir de misafir bir çocuk gelirdi. 'Dur ben başka yol yapçam' der, elimizde olan o rayları da kırardı. 3-5 liralık oyuncaktan da olurduk onun yüzünden.
Şundan bile mahrum kaldık ya. Bütün gün telefonda Tolga Abi çıksın diye bekledik. Aradık, aradık bir türlü çalmadı o telefon. Hep izledik ya bir kere de oynayamadık. O yüzden içimizde ukte kaldı.