Bir dönem çocuklarının koleksiyon aşklarından mı yoksa oynayacak oyuncak bulamadıklarından mıdır bilinmez, buldukları her şeyi biriktirip oyuncağa dönüştürmeye çalıştıklarını hepimiz biliyoruz. Şimdiki çocukların çer çöp diye elini sürmeyeceği ne varsa, biz çocukluğumuzda onlarla oynamışızdır herhalde.
İşte, anılarınızı leblebi tozuna batırıp çıkaracak bir içerikle daha karşınızdayız.
Bir nesil bilye toplamadan, oynamadan sokaklarda büyüyor farkında mısınız? Ah, ah. Ne güzel yıllardı, sokağa çıkardık bir poşet misketle, iki poşetle eve geri dönerdik. Nasıl kaybettik onca misketi? Hala aklım almıyor. 😥
İçerisinden sakız ve 6 adet futbolcu kartının çıktığı kutular bakkallarda satılırdı. Ondan sonra da bütün bir günü kaldırımda futbolcu kartları oynayarak geçirirdik. Kartlar bir bize geçerdi bir rakibimize. Bitmek tükenmek bilmeyen bir oyun icat etmiştik böylelikle.
Çokomelini yedikten sonra jelatinini atmayan, onları bile biriktirip ona bakınca mutlu olan bir nesildik biz. Özene, özene tırnaklarımızla düzleştirirdik. Yırtmamak için çok çaba sarf ederdik. Sonra kaldırır kitapların, defterlerin arasına koyar orada saklardık.
Bir ara bu mozaik taşlarını topladık evet. Sokaklardan toplardık bunları. Binaların dışına kocaman kilim desenleri yapıldığı yıllardan kalan alışkanlık, oyunlar bile oynadık onlarla. Onların o parlak renkleri çocukluğumuzu cezbetmeye yetiyordu. Parlak oyuncaklarımız olmasa da parlak mozaik taşlarımız vardı. 😊
90'lı yıllarda çocuk olup da biriktirmeyen yoktur herhalde o kapakları. Hepsinden toplamaya çalışırdık, biz topladıkça aslında eski olan yeni kapaklar çıkardı ortaya. Sonu yoktu bir türlü. Uğruna ne kavgalar edilmişti, ne arkadaşlıklar bozulmuştu. ☺️
Tasonun çıkmadığı yıllardı sanırım, kumların içerisinden bu kabukları toplar taso gibi bunlarla oynardık. Sağlamları vardı, çabuk kırılanları da. Annemizden az azar yemedik, ceplerimizde kumla karışık deniz kabuklarıyla eve geliyoruz diye. 😄
Bir tek biz mi garip bir çocukluk geçirdik bilmiyorum ama bu sigara kağıtlarının toplanıp para olarak kullanıldığı bir oyunumuz vardı. Her sigara kağıdının farklı bir değeri vardı. Yere seksek gibi bir şey çizilir, bölmelere ayrılıp her kareye değerler yazılırdı. Uzaktan da o karelere taş atılıp isabet ettirilmeye çalışılırdı. İsabet ettiren rakibinden, isabet ettiği değere tekabül eden sigara kağıdını alırdı.
Bu arada sigara kağıtlarını mı nereden buluyorduk? E büyüklerimizden. 😁
Pencerelerin kenarlarındaki macunu alıp onunla oyun hamuru niyetine oynamayan bizden değildir. 😁
Bildiğin çivi. Küçükken sokakta gördüğümüz çivileri toplar bir poşete koyar, biriktirirdik. Hurdacı geldiğinde de bir miktar para artı Holosko karşılığında hurdacıya satardık çivileri.😄
Bunları da biriktirip anahtarlığa, çantamıza, kalemliğimize takmışlığımız vardır. 😊
Bir ara not defterleri hep böyleydi. Sınıfta farklı defterleri olan arkadaşlar da birbirleriyle sayfa takası yapar böylelikle kokulu kağıt koleksiyonu yapılmaya başlanırdı.
Ya da bize ilginç gelen taşlar. Nerede görürsek görelim, şeklini, rengini beğendiğimiz her taşı atıyorduk cebe. Sonra bunları biriktirip zengin olma hayalleri kuruyorduk. İçlerinden biri değerli çıkar da satarız, paraya para demeyiz diye. 😂
Bin bir çeşit desenli peçeteleri biriktirip hala atmaya kıyamayanlar da burada mı arkadaşlar? 😄
Evet efendim uğur böceği de toplanmıştır biriktirilmiştir bir dönem. Bu canlılara yazık ya deseniz de çocuk aklı işte, zarar vermeden, incitmeden topluyorduk bulduğumuz uğur böceklerini. Sonra onları dışarıdan topladığımız otlarla çiçek yapraklarıyla beslemeye çalışıyorduk. 😄
Bildiğin yaprak. Ama solmuş. Sonbaharda ağacın dallarından ayrılmak üzere olan yaprakları toplar, onları saklardık. Çeşit sayısını arttırmayı hep hedeflesek de bulduğumuz yaprak çeşidi iki elin parmaklarını geçmezdi.
'Aşk ..... demektir.' diye, diye hepimizi şair, aşk çocuğu yaptın şıpsevdi sakızı. Sırf içinde çıkan kağıtlar için seni alanlar vardı. Koleksiyonunu yapıp, hepsini tek tek okurlar, aşık oldukları çocukları düşünür, iç geçirirlerdi.
Yeni bir şey alınınca onunla değil de içerisinden çıkan köpükle ilgilenen çocuklar vardı. Onları biriktirir ya da onlarla oyun oynarlardı.
Şimdi bile verseler, sabahtan akşama kadar hiçbir şey yapmadan patlatırız valla. Ve bundan da müthiş bir zevk alırız. 😄
Stres atmanın ve çocukluğuna dönmenin daha güzel bir yolu var mı ya?
Kendi ellerimizle, bin bir zorlukla çektiğimiz dişlerimizi de saklıyorduk. Bir süre sonra ya kayboluyordu ya da çekmecenin birinde, alakasız yerlerde çıkıyordu.
Bir rivayete göre de çekilen dişler, gece yatarken yastığın altına konulursa para oluyordu. 😅 Bu yüzden de bazılarımız yastığının altına koyardı, sabah kalkınca onun yerine para bulma umuduyla. Ama umutlarımız sabah olunca tabii ki boşa çıkardı. 😞
Bu otları alıp birbirimize fırlatır, çaktırmadan saçımıza falan koyar, eğlenirdik. Kendi kendimize otlardan bile oyun yaratmıştık. Bazılarımız da toplamayı abartır, biriktirmeye başlardı bunları. Olası bir saldırıya karşı falan ceplerinde taşırdı. 😅
Taso için ne söylense az kalır. 'Taso biriktirmeyen, taso oynamayan çocuklar eksik bir çocukluk geçirmiştir!' demiştir ünlü Atom Fizikçi ve Canlı Bilimci Profesör Oak.
O yüzden, çocuklarınıza taso bulun, taso oynattırın hanımlar, beyler. Taso önemli. Hem de çok önemli. 😁