Çocukluk günlerini unutulmaz kılan, insanın aslında hayata dair bir sorumluluğu olmadan yaşayabilmesidir. Bunun içinde o günleri özlemle ya da kırık bir tebessümle hatırlatan mutluluklar olduğu gibi bizi mutsuz eden şeylerin de varlığıdır. O küçük mutsuzlukları hatırlayalım istedik.
Bazen çok basit, bazen dakikalarca eziyet çekerek ve elimiz yüzümüz yağ olana kadar bizi uğraştıran eziyetli durum.
Büyük bir keyfin derin bir hüzne dönüştüğü o an.
Bizim için sorun olmasa da eve gidince ne denli bir sorun olacağını bildiğimizden yana döne önlük yakasının aradığımız günler.
Pili bittiği için sönse de yansın diye ayağımızı daha da sert vururduk yere.
Maçı bitirmek için patlak topla oyuna devam edilse de herkesin tadı kaçardı.
Aşı günü önceden söylenmezdi ki kimse kaçamasın. Derin bir korku ve acıyla o an sınıfta beklenir ve herkes birbirine bakardı.
Onlarca eziyetle bölüm geçtikten sonra bayrağın en tepesine zıplayıp bonusla bölüm bitirememek de can sıkardı.
'Oooo yeni mi, hayırlı olsun!' diyip arkadaşlarının ayakkabına basması insanı çileden çıkarabilirdi.
En büyük servetlerinden birinin kaybolmasını günlerce kabullenemez ve her yeri arardın. Bulamadığında da suçlayacak birini bulurdun.
Sen nasıl ve nereye atacağını planlarken bir ses duyulur: baş! Bu, o elin bittiği anlamı taşırdı.
Ya akşam babanın gelmesini ya da senden yaşça büyüklerin tekere yama yapmasını beklerdin.
Yaz sıcağında meybuzun tadını çıkaracakken eline damlamasıyla ne yapacağını bilmeden, hızlıca emmeye çalışırdın.
Keyifle ip atlarken, birinin bilerek ya da bilmeyerek ipe basması sonucu ip kopar, tamir edilene kadar oyun dururdu.
Çünkü sen daldasın, diğerleri yerde. Onlar hızlıca kaçar ancak sen inene kadar bahçe sahibi çoktan ağacın dibine gelmiştir. kaçınılmaz son, ufak bir tokat ya da kulağının çekilmesidir.
Özenle her gün baktığın, sildiğin ve tekrar tekrar saydığın tasolarını dramatik bir oyunda kaybetmek travmatik bir acıya sebebiyet verirdi.
Adaptörün ısınması. 😞
ışıklı ayakkabının ışığı sönünce tribe mi giriyodunuz lan? bizim derdimiz de ışıklı ayakkabımızın olmamasıydı işte...
Eeeee öyle yeni jenarasyonlar pek bunları bilemeyecek ve göremeyecek ne yazıkki...