Bir çocuğun hamburger yememesi ne demek bilir misiniz? Niyazi şerefsizi bilmez bu hissi mesela!
Bir çocuğun hamburger yememesi ne demek bilir misiniz? Niyazi şerefsizi bilmez bu hissi mesela!
Durum bu sefer farklıydı çünkü bu okullar arası bir organizasyondu. İş ciddi yani! Müdürümüz çok hırslı bi kadın olduğu için bu işe sağlam bütçe ayırdıydı. Bebelere alüminyumdan kostümler falan diktirdiler. Akçaabat halk oyunları ekibinden bu yana o kadar dev bi prodüksiyon okulumuzda hiç görülmemişti. Ben okulla ilgili her türlü şovlarda aranan isim olduğum için seçileceğimden hiç şüphem yoktu. Zaten babam okulun her türlü alt yapı sorununa yardım ediyor, anam da Müdüre Hanım'ın canı börek istediğinde yapıp getiriyordu. Evimiz okulun tam karşısı.
Niyazi, Gamze, Mustafa ve diğer sınıftan iki çocuk. Beni seçmediler! Okulun göz bebeği olan şu kardeşiniz tek kalemde harcandı. Emekliliği gelmiş bir Yeşilçam yıldızının hüznünü içten içe yaşadım fakat bu tarifi o zamanlar yapamadım.
Bilen bilir, onca yırtıklığa rağmen ezik bi yapım vardır. Beni niye seçmediniz diye bir gün olsun soramadım. Ayrıca o uzaylı ekipte olmanın bir sürü avantajı vardı; Matematik dersine girmemek, öğretmenimize daha yakın olmak, okul saatleri içerisinde dışarda olmak ama kimsenin hesap soramaması... Elimden kuş gibi uçtu gitti bu imkanlar.
Kabul etmeden önceki gerekçelerim Gamze'nin babasının öğretmenimiz olması, Niyazi ve Mustafa'nın da en ön sırada oturmalarıydı yani hepsi torpilliydi nazarımda! Sırf bu ayrıcalıklara sahip olamadığım için uzaya gitmekten mahrum bırakılmıştım. Okulumuz simülasyonu içerisinde gideceğim en uzak yer Trabzon-Akçaabat olarak belirlenmişti.
Ben zaten derdimden kendimi hayat bilgisi kitabına vermişim, bu meşum olayı unutmaya çalışıyorum. Birisi gelip hatırlatsa 'Uzay mı? O ne ya?' diye soracağım, o kadar yok saymaya çalışıyorum hadiseyi. Ta ki yanımdaki strateji bilmez geri zekalı, sıra arkadaşım Niyazi ile şu sohbeti yapana dek...
- Atakule mi???? Hani şu yeni yapılan büsbüyük uzun yer? Vooohaaaaa
+ Evet orası. Tepesi de dönüyo zaten. UFO'yla oraya çıktık
- Nasıl??? Gökyüzünden mi????
+ Hayır olm salak mısın! Asansör var dışarıyı gören, onunla çıktık
- Asansörü de mi vaaaar?
+ Var tabii. Gamze ağladı kız olduğu için korktu ama biz Mustafa'yla hiç korkmadık hatta çok zevkliydi.
- Ben bi kere babamın işyerinde binmiştim ama dışarısı görükmüyodu.
+ Görükmez tabi olm bu başka
+ Sonra öğretmenimiz bizi hamburger yemeye götürdü.
- Hamburger mi??? Ohaaa çok pahalı bi şey yemişsiniz. Öğretmenimiz mi verdi parasını, siz mi verdiniz?
+ Müdüre Hanım verdi olm
- Müdürümüz de mi geldi? Kızmadı mı size?
+ Ne kızcak yaa. Çok iyi bi insan o bi kere. Siz korkuyorsunuz tabi hehehehe
Yanağımdan süzülen sicim gibi yaşlar Çoban Çeşmesi'nden ılık ılık akmaya başladı. İki elimle de yüzümü kapattım ki kokmuş Niyazi'ye yenildiğim anlaşılmasın. Bi kere Atakule dediğin yer bizim evimize ve okulumuza nerden baksan en az 25 km uzaklıktaydı. Benim oraya annemle bile gitmem için büyüklerin anladığı çok önemli bi işimizin olması gerekiyordu. Annesiz oraya gitmek kim bilir nasıl bir özgürlüktü Allahım! Ben bunu bile içime sindiremezken bir de hamburger meselesi vardı çözmem gereken. Size yemin ederim ortaokul kantinine kadar hamburgeri yakından görmüşlüğüm olmadı. Biz en fazla babam maaş aldığında varoş mahallemizin ilçe merkezinde bulunan kebapçıya döner yemeye giderdik; fakirlikten değil, vizyonsuzluktan...
Yıllar yılı güzel Türkçemizi kullanarak okuduğum 23 Nisan şiirleri, atletik ve esnek hareketlerimle dikkat çeken vücut yapım sayesinde kazandığım halk oyunları ekip başlığım boşa, hep boşa gitmişti. Tırnaklarımla kazıyarak yarattığım karizmam bir uzaylı istilası sonucu yok olmuştu...Yıkıldıydım!
Olan bitenlerin yanında :
*Niyazi avukat oldu, aktif olarak siyasette yerini aldı.
*Gamze doktor oldu, Amerika'ya yerleşti. Çok güzel bir evlilik ve kariyer yaptı.
*Mustafa uçak mühendisi oldu, Türkiye'nin önemli bi firmasında yöneticilik yapıyor. Evlenince feysbuk hesabını kapattı.
Ben...Takvimden bir sonraki resmi tatil hangi güne denk geliyor diye bakıp, delibaş gibi oradan oraya gezsem diye düşünüyorum. İngilizce bilmekteyim, evim-arabam, beni seven kocam ve mükemmel iki tane çocuğum yok...
İlkokul 1. sınıfta boyum çok kısa diye 23 nisan müsameresine alınmadım, günlerce ağladım. İlkokul 4. sınıfta da Kafkas ekibi maskotu iken, okul aile birliğine daha fazla yardım yapan kızı maskot ilan edip beni kovaladılar, yine ağladım. Aynı sene bando takımını genişletmeye karar verdiler, bando ekipmanı odasından bandoları ilk kapıp geleni ekibe alacağız dediler. Hızlı koşardım. O odaya ilk ben girdim ve boştaki bandolardan birini yakaladım. Bando takımına girdim. Kafkasçılar dahil tüm okul ritmime uyup arkamdan geldi. Küçük yaşta fiziki özellikler ile paranın bu hayatta nasıl belirleyici olduğunu, bir yere varabilmek için ise ekstra efor sarfetmem gerektiğini anladım. Sonraki hayatımda çok yardımcı oldu ama bir çocuğun da kalbi kırılmış oldu işte.
Keyifle okudum ama bu iddiasızlığın kıyas olduğu nokta beni biraz üzdü, kendimi buldum bu yazıda :)
sondaki kesin olarak benim geleceğim