Beth'in öz babası ona 1 yaşındayken tecavüz etmeye çalışıyor ve şiddet göstermeye başlıyor. Tarifi mümkün olmayan acılar yaşıyor. Kardeşiyle birlikte kötü şartlarda yaşamak zorunda bırakılıyor.
Çocukları olmayan metodist kilisesinin papazı Tim ve eşi Julie evlatlık edinmeye karar veriyorlar. 1984 yılının Şubat ayında Sosyal Hizmetler Servisi'nden bekledikleri haberi alıyorlar. Başvurularından kısa bir süre sonra 19 aylık Beth ve 7 aylık kardeşi Jonathan'ı evlatlık ediniyorlar.
Beth geceleri kabuslar görmeye başlıyor. Kabuslarında bir adamın ona cinsel istismarda bulunduğunu ve canını yaktığını görüyor. Tam olarak hatırlamasa da çok küçük olduğu için, bu olayı sürekli kabus olarak gördüğünü, kabusta üzerine bir gölgenin çöktüğünü ve tacizde bulunduğunu anlatıyor. Bu kabusunu çizmesi istendiğinde, babasının ona saldırışını ve kendi ağlayışını resmediyor. Ne hissettiği sorulduğunda da 'korkuyorum' diyor.
Kardeşinin cinsel organını çimdiklemeye ve vurmaya başlıyor. Sürekli mastürbasyon yapmaya başlıyor ve bu yüzden vücudunda yaralar oluşmaya başlıyor. Bunu toplum içinde sıradan bir davranış gibi yapmaya devam ediyor.
İlk önce evlerinde besledikleri hayvanlara eziyet etmeye başlıyor. Onlara iğne batırıyor. Bununla da kalmıyor ve bahçesinde gördüğü yavru kuşları öldürüp ailesine gösteriyor.
Bir süre sonra üvey aile, sürekli ağladığı ve karnı ağrıdığı için Jonathan'ın sağlık problemi olduğunu düşünüyor. Tüm sağlık testlerini yaptırıyorlar ama bir sorun gözükmüyor. Sonra şok edici gerçeği keşfediyorlar. Jonathan'ın ağrılarının sebebi öz kardeşi Beth. Beth, ona sürekli şiddet uyguluyor. Vuruyor, iğne batırıyor, öfkesini kardeşinden çıkarmaya başlıyor. Bu yüzden odalarını ayırıp Beth'in kapısını kilitlemek zorunda kalıyorlar.
Ona daha sonra bu olay sorulduğunda mutfaktan anne ve babasının ayak sesleri gelmese muhtemelen kardeşini öldüreceğini söylüyor. Johnathan kafatasından yaralanıyor ve çenesine dikiş atılıyor.
Aklına ilk önce Beth geliyor ama bunu düşündüğü için suçluluk duyuyor. Bir kaç hafta sonra resim çizerken annesine konuyu açıyor. Bıçakları Beth'in aldığı ortaya çıkıyor. Terapi sırasında Beth bıçaklarla ne yapmak istiyordun diye sorulunca 'o bıçaklarla Johnathan'ı, annemi ve babamı öldürmek istiyordum' diyor.
Orada kendisine görevler verilmeye başlanıyor. Bunun esas amacı öz güvenini yerine getirmek ve değersiz olmadığını ispat etmek çünkü Beth kendini işe yaramaz değersiz hissediyor. Orada hayvanları beslemekle görevlendiriliyor ve onlarla sürekli içli dışlı olması sağlanıyor. Yuvadaki diğer çocuklar gibi yaptığı her iş takdir ediliyor ve böylece öz saygısı geliştirilerek değerli olduğu hissettiriyor.
Beth okula gitmeye başlıyor. Hatta bir gösteride şarkı söylüyor. Zaman içinde iyi ve kötüyü ayırmaya başlayıp vicdan duygusuyla tanışıyor. Tedaviden aylar sonra onunla yapılan bir konuşmada şunları söylüyor:
-Bu öfkenin nereden geldiğini biliyor musun?
Öz babamın canımı acıtmasından. İçimde hep o vardı, bunu hatırlıyordum ve bunları yapmaya başlıyordum.
-Peki ne yapıyordu? Yani, o içindeki şey.
İnsanlara çok feci şekilde zarar vermemi istiyordu.
-Peki kimler için üzüldün?
Kardeşim, annem ve babam... Ve hayvanlar.
- En çok kim için üzüldün?
-Kardeşim için.
- Bu en çok kimi üzdü?
Beni.
-Neden bana bunu anlatmıyorsun?
Çünkü bu beni çok üzüyor.
-Bu seni neden çok üzdü?
Başka insanların canını yaktığım zaman bu benim de canımı acıtıyor.
-Şimdi kendini nasıl hissediyorsun, Beth?
Çok üzgünüm...
Beth Thomas tüm bu yaşanan kötü olayları tedaviler ve ailesinin desteği sayesinde atlatıp hemşire olmayı başarıyor. Şu an kendisi gibi zor şeyler yaşamış çocuklara destek oluyor ve kardeşiyle hala görüşüyor.
Herkes anne baba olmamalı. Kabul edelim artık. Kimse doğal bi annelik ya da babalık içgüdüsüyle doğmaz. Herkesin bi enstrüman çalamaması gibi. Ebeveynlik de bence bi yetenek. Ve bazıları bu yetenekten yoksundur. Ayrıca çocuk sahibi olmak zorunda değilsiniz. Herkesin çocuğu olmalı diye bi kural yok. Kendinizi ebeveynlik yapamayacak bi durumda görüyosanız, bu sorumluluğu hakkıyla yerine getiremeyecekseniz lütfen çocuk falan yapmayın! Hiçbi çocuk sizin yüzünüzden acı çekmemeli!
Sırf pedofili herifler için gelsin idam. İtiraf ediyorum ben öyle bir çocukla aynı evde yaşayamazdım, geri verirdim. Bakıcı ailesinin iyi olması sadece kızın hayatını kurtarmamış. Belki de o kız büyüdüğünde çok kötü şeyler yapabilen bir cani olacaktı. Aile hem de diğer insanların hayatını kurtarmış. Keşke her çocuğun böyle güzel ailesi olsa
Her şey o güzel aile sayesinde. Nasıl olmuşta her şeye rağmen kızı yetimhaneye geri göndermemişler. Yani kim hayvanlara hatta öz kardeşine işkence etmekten zevk alan, kendilerini öldürmek için planlar kuran, bıçakları alıp saklayan, gece kapısını kilitlemek zorunda kaldıkları bir çocuğu evinde büyutmek ister ki? Ne yazık ki milyonda bir bi olay bu. Haberler de izlediğimiz o geberesice pedofil sapıkların tamamına yakını çocuklukları taciz karşısında çaresizce susarak geçmiş canlılar. Bu kızın tüm psikopatlığı ile büyümüş halleri. Çocuk gelişimi okurken çocuk istismarı ile ilgili bir sunum hazırlamıştım. Ne yazık ki pedofili lanet gibi bir şey. Bilimde vampir sendromu diye geçen bir olgu bu. Tıpkı vampirin ısırdığı insanı vampire dönüşturmesi gibi istismara maruz kalan ve travması onarılmayan her çocuk büyüyüp kendisine o kabusları yaşatan canavara dönüşüyor.