Çocukluk anılarımızda kendimizi adeta bir melek olarak hatırlarız. Masumiyet konusunda üzerimize yoktur. Ufak tefek yaramazlıklar ise zaten her çocuğun yaptığı şeydir, melekliğimize gölge düşürmez. Ama şöyle bir gerçek var, hiçbirimiz zannettiğimiz kadar melek gibi bir çocukluk geçirmemiş olabiliriz. Hatta 'küçük bir şeytan' olmamız bile mümkün! Çocukken yaptıkları 'minik haylazlıklarla' şeytana bile şapka çıkartan Reddit kullanıcılarının birbirinden saykodelik anılarını sizler için derledik.
Henüz anaokulu çağında bile değilken, ikiz kardeşime sütle karıştırdığım çamaşır suyunu içirdim. O zamanlar bunun ne kadar kötü bir şey olduğunun farkında değildim, tabii. İşin sonu hastanede bitti ve bu yüzden kendimi berbat hissettim. Gerçi kardeşim bunun intikamını fazlasıyla aldı, senelerce kuzenimle birlik olup büyükannemizin havuzunda beni boğmaya çalıştılar.
Babam sırtı sakat bir alkolikti, ağrıları için de morfin alıyordu. Genellikle aklı yerinde olmadığı için morfini bana emanet ettiği zamanlar oluyordu. O zamanlar ben henüz 13 yaşındaydım. Okulumuzda Dylan adında bir çocuk vardı ve benim mp3 çalarımı çalıp satmıştı. Yaşı benden büyük olduğu için ona bir şey yapamıyordum, bu yüzden farklı bir yoldan intikam almaya karar verdim. Babamın verdiği morfinlerden birini Dylan'ın çantasına koydum, sonra da onu okul müdürüne şikayet ettim. Dylan okuldan uzaklaştırıldı ve ondan bir daha haber alamadım. Korkudan kimseye bir şey söyleyemedim. Yıllar sonra onu arabalara servis yapan bir fast food restoranında çalışırken gördüm. Alt tarafı 40 dolarlık bir mp3 yüzünden çocuğun hayatını mahvetmiş olabilirim.
Üç yaşındayken yeni doğmuş kardeşimi boğmaya kalktım. Tam olarak ne yaptığımı hatırlamıyorum, anılarım kopuk kopuk... Ama olayın net olarak anımsadığım kısmı şu; büyükannemden bana bir bardak elma suyu vermesini istedim ve onu mutfağa gönderdim. Sonra beşiğin içindeki yastığı alıp kardeşimin suratına koydum ve yastığın üzerine oturdum. (Çocuklarınızı bir odada yalnız bırakırken iki kere düşünün!)
Küçükken babama çok kızdığım bir olay oldu, gerçi şimdi nedenini bile doğru düzgün hatırlamıyorum. Babama çok sinirlendiğim için onu öldürmek istedim, bunun için de yeni alınan çantaların içine konulan küçük beyaz poşetlerdeki tozlardan bulup içeceğinin içine döktüm. Babam önce birkaç yudum aldı, sonra 'Bunun tadında bir tuhaflık var.' dedi ve içeceği lavaboya döktü. Kısacası, saçma sapan bir sebepten dolayı çocukken babamı öldürmeye çalışmıştım.
Küçükken odamda ampulü çok çabuk ısınan bir başucu lambası vardı. Oyuncak bebeklerimin ellerini bu ampule yapıştırıp eritir ve onlardan yaptıkları şeyleri 'itiraf etmelerini' isterdim. Oyuncak Hikayesi filmi daha o yaşlardan psikolojimi çok fena bozmuş olmalı, yoksa bunun başka bir mantıklı açıklaması olamaz.
Küçükken erkek kardeşimi korkutmayı çok severdim. Bir gün, çubuğun ucuna köpek kakası takıp kardeşime 'Eğer bunu yemezsen cehennemde yanacaksın!' dedim. Ona zorla dondurma niyetine köpek kakası yedirmiştim. (Küçük bir sadist yetişmiş resmen, herkes kendine mukayyet olsun!)
Bisiklete binerken düşüp burnumu kırdım. Yüzüm gözüm kan içinde eve gittim, babam o halimi görünce 'Bunu sana kim yaptı!' diye bağırdı. Ben de okulun en pislik çocuğu olan Greg'in beni dövdüğünü söyledim. Babam beni kolumdan tutup Greg'in evine götürdü, kapıyı Greg'in babası açınca da 'Eğer bir daha böyle bir şey olursa hepinizi gebertirim.' diye onları tehdit etti. Korkudan ağzımı açıp bir şey söyleyemedim. Babamla hiç konuşmadan eve döndük ve bir daha bunun konusunu hiç açmadık.
Çocukken evimizde sık sık elektrikler kesiliyordu ve ben karanlıkta kalmaktan çok korkardım. Yine elektriklerin kesildiği bir gün, annem korkmayayım diye mum yaktı ve koltukta uyuyakaldı. Mum eriyince ışıksız kalacağımızı sandım ve sönmesin diye mumun içine kağıt parçaları koymaya başladım. Bir anda her yer alev aldı ve annem uyanıp da mumların üzerine su dökmese bütün evi yakacaktım.
12 yaşındayken baş belası bir çocuktum ve çok yaramazlık yapardım. Arkadaşlarımla yüzdüğümüz küçük bir gölet vardı, yaz boyu bütün çocuklar orada takılırdı. Göletin yanında bir ağaç vardı, ağacın dalına halat bağlanmıştı ve o halata tutunup göle atlıyorduk. Bir gün bizden önce gölete gelen çocuklarla kavga ettik, çocuklar bizi oradan kovdu. Ben de o halatı kullanamasınlar diye ağacın her yerine jilet sapladım. Gerçi adalet yerini buldu, iki sene sonra o jiletler yüzünden iki parmağımın sinirlerini kestim. Şu an 40 yaşındayım ve serçe parmağımı hissedemiyorum.
Eskiden herkesin başına bela açan bir çocuktum ve insanları korkutmayı çok seviyordum. Özellikle yanımızdaki evde oturanları ürkütmekten hoşlanıyordum. Komşumuzun benim yaşlarımda Amy adında bir kızı vardı ve akşamları pencereden dışarıyı seyredip dururdu. Ben de onun cama çıktığı saatleri ezberleyip çırılçıplak bir şekilde sapık gibi evlerinin önünde koştum. Kim olduğumu anlayamadı ve çok korktu, o gün muhtemelen hayatının en büyük travmasını yaşamıştır.
Babam eskiden çok asabi bir adamdı ve alkol aldığı zamanlarda sürekli bağırıp çağırırdı. Kız kardeşim ve ben, onun bu sinirli hallerinden nefret ederdik. Günün birinde, bize çok bağırdığı için onu öldürmeye karar verdik ve birasının içine aseton döktük. Neyse ki, babama bir şey olmadı.
Babam bir avcıydı ve çoğu zaman yanında yeni avladığı hayvanlarla birlikte gelirdi. O zamanlar dört ya da beş yaşındaydım, tam hatırlamıyorum. Babamın yine avdan döndüğü bir gün, onun başka bir yere gitmesini fırsat bilip her yerimi ördek kanıyla kaplamıştım. Babam o halimi görünce çok korktu, bir yerlerimi kestiğimi düşünmüştü. Sonradan ördek kanı olduğunu söyleyince rahatladı ama o anki halini hiç unutamıyorum.
Küçükken arkadaşlarımla yapmayı en sevdiğimiz şeylerden biri rastgele kapı zillerine basıp kaçmaktı. Bir gün yolda ölü bir kuş bulduk, sonra ilk gördüğümüz kapının zilini çaldık. Karşımıza yaşlı bir kadın çıktı ve ölü kuşu yaşlı kadının üzerine fırlatıp kaçtık. Yaşlı kadına ne olduğunu bilmiyorum, umarım o gün kalp krizi geçirmemiştir.
Ailemle birlikte kampa gitmiştik ve kamp yerinde banyo ile tuvaletleri ortak kullanmak zorundaydık. Herkesin kullandığı banyonun ortasına devasa bir kaka yığını bıraktım ve sırıtarak oradan uzaklaştım. Bir daha kimsenin orada yıkanmak istediğini sanmıyorum.
Evde sürekli eşyalarımın yerleri değiştiriliyor ve kardeşlerim benden izinsiz benim olan şeyleri kullanıyordu. Çocukken en nefret ettiğim şey tokalarımın benden habersiz alınmasıydı. Bir gün çileden çıktım ve mutfaktan büyük bir bıçak alıp kardeşlerimin üzerine yürüdüm. Eğer bir daha benim eşyalarımı alırlarsa onları uykudayken küçük parçalara ayıracağımı ve her parçayı başka bir yere gömeceğimi söyledim. O günden sonra kimse elini benim eşyalarıma sürmeye cesaret edemedi.
Tek çocuktum, en büyük hayalim bir kardeşimin olmasıydı. Anneme söylüyordum ama dinlemiyordu. Ben de tüm çocukluğumu en iyi arkadaşımın ailesinin ölmesi için dua ederek geçirdim böylece onu evlatlık alabilecektik.
Olum ne cins manyaklarsınız 😂😂😂
küçükken (4-5 yaş) evimizin alt tarafında oturan hatice teyzenin su bidonuna işerdim duvarın üzerinden. sonra gelir şikayet edermiş yengeme, suyu döker bidonu yıkar tekrar doldururmuş. sonra ben bi daha işermişim :) evdeyken şabanın filmlerini çok severdim. yemek yerken falan varsa tv de seyrederdim hep. o gün anneannemle rahmetli babaannem sohbet ediyorlarmış. bunların yüzünden tv yi duyamayınca ikisine de bıçak çekmişim. ikisi de böyle köşeye sinmiş yengeme gel bizi kurtar diye bağırıyomuş içerden :) bir de kuzenler beni kızdırmak için çok sevdiğim ablama (amca kızı) laf ediyorlardı. onları da mahallede bıçakla kovalıyordum. (ben kimseye boş yere bıçak çekmem) bi de kız kaçırmışlığım var ama ufak bi olay..