Anaokuluna giden bir çocuğunuz varsa ve babaysanız belasınızdır bu ülkede... Tamam belki o kadar da değil ama bela gelip sizi bulur. Çünkü aramızda istisnalar olsa bile babalar anaokulu etkinliği insanı değildir. Eğilip bükülemez, çocuğu arzu edilen şekilde pışpışlayamaz, eğlendiremez. Bunu defalarca anlattık, söyledik. Ama hala bilmeyenler için bir kere daha tekrar etmekte bir beis görmüyoruz. Anaokuluna giden çocuk + baba + etkinlik sıkıntıdır...
Aldım baktım anaokulunda baba-çocuk aktivitesi düzenleniyor, davetiyenin şeklinden de anlaşılacağı üzere çocuklarla birlikte bowlinge gidiyoruz. “Dört yaşındaki çocuk bowling topunu nasıl tutacak?” diyorum hanıma, “onlara özel topları vardır herhalde” diyor… Yok öyle bir top.
Çünkü böyle bir sevinç yok, nihayet bir keriz geldi şeklinde bir hava hissediyorum. Çocukla bowling salonunun altını üstüne getirirken neyse ki başka babalar da geliyor, hepsinin suratında bu tuhaf etkinliğin verdiği gerilim var. 5 yaşındaki bebelerle neyin bowlingi bu?
Hepimiz çocuklarımızın gözünde kahraman olmak, onları gururlandırmak isteyen birer şövalyeyiz. Oyun başlıyor, ilk birkaç atış çocuklarla beraber, kakara kikiri güle eğlene gerçekleşiyor. Bu etkinlik güzel mi olacak ne?
Bu arada belirtmek de fayda var çocuklara özel top falan yok. Külçe gibi 10 kiloluk topları çocuklarla birlikte atmaya çalışan, atamayan, labutları deviremeyen, puan alamayan, geri düştükçe sinirlenen, çocukları bir kenara itip strike yapmaya kasan babalar var.
Çocukları iyi huylu, çekingen olan babalar bir adım önde, çünkü topu tek başına atmak için çocuğunu bir kenara itip ağlamasını dinlemek zorunda değil. Ama biz öyle miyiz? Çocuk da topu atarken iştirak etmek istiyor, o renkli toplara dokunmak istiyor, ama öte yandan strike yapmanın vermiş olduğu baskı var.
Neden anneleri de salona almadılar ki diye hayıflanıyoruz. Yan grupta strike yaptıkça “ofuuaaa” diye bağıran babayı gördükçe benim kıza sinir olmaya başlıyorum, çünkü adam 100 puana geldi biz hala 30’lardayız. Oysa çocuk beni bi rahat bıraksa kafasına kafasına çakacağım puanları…
Sakin mizaçlı çocuk babaları ve oyun oynamak isteyen hareketli çocuk babaları olarak ikiye ayrılmış durumdayız.
Ara sıra bizimle aynı sıkıntıları çeken babalarla göz göze gelip sadece bakışlarımızla birbirimizi teselli ediyoruz. “Ofuaaaaaa!!” diye bağıran adamları gösterip “şuna bak ya heheheh” bakışları atıyoruz. Biz buraya çocukları eğlendirmeye geldik ki falan diyoruz, ama hepimizin içinde sönmek bilmeyen bir strike ateşi var.
Kimisi “çocuğum sen bu topu tutamazsın ki?”, “bunu ben atayım sonrakini sen at”, “Berke bak kızıyorum ama”, vb. sözlerle strike peşinde koşuyor… Ama beyhude, 10 kiloluk topu yuvarlayan çocuklara gülen, afferriiiin diye bağıran babalar olarak bowling salonunun zeminine gömülüyoruz.
Gözüm puanlama tablosuna ilişiyor, 52 puanla bitirmişiz, offuuaaa diye bağıran Suada’nın babasının puanına bakıyorum… Tamam bize fark atmış ama Suada eğlendi mi acaba? kesin eğlenmedi, biz çocuklarımız için kendimizi feda ettik, falan diye kendimi kandırıyorum.
Annelerle piknik aktivitesi yaptınız da bizi neden böyle bir rekabetin ortasına attınız diye haykırmak istiyorum. Suada’nın babasının kucağında gülücükler attığını görünce iyice moralim bozuluyor, adam hem strike üstüne strike yaptı hem de çocuğu mutlu etti. İnşallah bizimki de mutlu olmuştur, zira o da mutlu olmadıysa 2-0 yenilmiş olacağız. Gözlerine bakıyorum, mutlu musun kızım diyorum… Sanırım mutlu…
bu ne ya ?...
bu etkinliği düzenleyen anaokulu öğretmenini tebrik ediyorum. çocukların fiziki yapılarına en uygun etkinliği seçmiş. mümkünse bidaha bu işlere bulaşmasın.
akfjfskfksk 😂😂😂😂