Günümüzde çocuk yetiştirmek zor zanaat. Tabii çocuk yetiştirirken düşülen en büyük ikilemlerden birisi de çocuğu mutlu etmekle onun kölesi olmak arasındaki ince çizgi. Kimi ebeveynler çocuğun bir dediğini iki etmezken kimisi de çocuğun her istediğinin yapılmaması taraftarı. Twitter'a düşen bir post ise hem timeline'ı ikiye böldü hem de çocukların istediklerinden ne kadar kaprisli olabileceklerini gösterdi.
Ebeveynlere laf edenlerin çocukları olmadığına yemin edebilirim ama ispatlayamam. İnsanlar istiyor ki, küçükken kendilerine gösterilmeyen sevgi/özen başkalarına da gösterilmesin. Evet, şımarık çocuk diye bir sorun var ama bu örneklerdekilerin büyük kısmı o grupta değil...
Şımarık çocuk büyütmek ayrı, 2 yaş sendromu ayrı bir olay. Bazen direnciniz kırılıyor, o kadar ağlıyor krize giriyor nefes alamayacak boyutta, anlatsan mantık gelişmemiş daha anlamıyor, kızsan neye kızdın anlamıyor, kural koysan ona da uymuyor. Mantıklı tek bir şey yok. Deli gibi bişey. Çaresizlikten bazen sadece sussun yeter ki sussun diye abuk sabuk işler yapılabiliyor. Yukardaki yorumları yapanların çocuk yapmadan evvel şöyle yetiştireceğim asla kurallarımdan taviz vermeyeceğim diye planlar yaptıklarından neredeyse eminim. Büyük konuşmayın..
Çocuğum simidi dik diye ağlarsa çöpe atarım. Simidi değil, çocuğu.