Eşinin vefatından sonra kendisini yalnız hissetmeye başlayan 86 yaşındaki emekli adam, yemeğini artık evinin yakınlarındaki bir okuldaki öğrencilerle birlikte yiyor.
Eşinin vefatından sonra kendisini yalnız hissetmeye başlayan 86 yaşındaki emekli adam, yemeğini artık evinin yakınlarındaki bir okuldaki öğrencilerle birlikte yiyor.
Aggett uzun zamandır ortalıkta görünmeyince, Plymouth'daki Coombe Dean Ortaokulu'nun çalışanları durumu fark ettiler.
Adamın iyi olduğundan emin olmak için onu arayan çalışanlar, yalnız kalmaması için Cyril'i okul kantininde yemek yemeye davet ettiler.
Haftanın dört gününde, öğrencilerin de eşlik ettiği yemeklerin keyfini çıkarıyor.
Okul çalışanları ve öğrencilerle sohbet eden Cyril, bu olay sayesinde hayata tutunacak bir dal elde ettiğini söylüyor. Shirley'nin cenazesinden beri tek başına olduğu için, bu acıyla yüzleşemiyormuş.
Yemeğinin yanında çayını da içen Cyril şunları söyledi: 'Herkes benimle konuşuyor, ofis çalışanları harika.' Bu deneyimini 'kargaşa' olarak tanımladı ancak, eğer her hafta okula gitmeseydi kendini 'kayıp biri' olarak hissedeceğini de ekledi.
Shirley'nin ölümünden sonraki bir ay boyunca evden hiç çıkmıyordu. Ancak okul çalışanlarının onu arayıp ulaşmasından beri ardına bile bakmadı.
Cyril şunları söyledi: 'Evin kapısından içeri girdiğim andan itibaren, yalnız yaşamak gerçekten çok kasvetli olabiliyor. Buraya gelip sık sık çocukları görüyorum, benimle konuşuyorlar. Özellikle de bir genç var ki, her zaman yanıma gelip benimle mutlaka muhabbet ediyor. Bana eşlik edilmesini ve gürültüyü seviyorum. Eve bir girdim mi, kapıları kapıyorum. Orada hiçbir şey yok.'
'Birkaç ay önce, öğlen 2'ye kadar yatağımdan çıkmıyordum. Hava güzel olsa bile önemsemiyordum. Sanırım Shirley bana ''Kendini topla' dedi. Buraya gelmek, kabuğumdan çıkmama yardımcı oldu.'
Okullar ocak ayında açılınca oraya geri dönecek ama o zaman kadar bu yemekleri dondurarak yiyebilecek.
Cyril 'Aslında tatile gitmelerine hiç de gerek yok.' diyerek de şakalaştı.
ne demiş şair "dünyayı güzellik kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak her şey"
Yaşlı insanlarla sohbet etmeyi vakit geçirmeyi gerçekten seviyorum onlardan öğrenecek o kadar şey var ki geçmişten hikayeler dinlemek darülaceze de ilgi bekleyen sohbet etmeyi bekleyen o kadar yaşlı insanlar var ki aileleri bakamayıp terk etmiş yazık gerçekten terk etmek çok canlarını yakıyor
amerıka ve avrupada cok yaygın bı durum. cocuklar 16 yas gıbı bı bırey ıcın cok erken sayılabılcek yasta evden gonderılıp tek basına yasamaya kendı hayatını kurmaya mecbur bırakılıyor. bu bıreyın gelısımı açısından pozıtıf bısey aslında ama işte sonra aıle bagları guclu olmuyor. soz konusu ınsan gıttıgı sehırde evlenıyor cocuk coluga karısıyor banliyöde yaşayan ailesinin haberi dahi olmuyor. bayramda seyranda cok azı zıyarete gıdıyor. sonuc yalnız yaşayan cocukları torunları tarafından aranıp sorulmayan yaşlılar. bizim ülkemizde burda artı pozısyonunda. bız aılelerımıze baglı olarak yetısıryoruz. en azından çoğunluk boyle. bızde ıstısnalar varda.. sahsen ben haftada en az bır kere ananeme gıderım gittimde de 3-4 saat otururum. daha fazla vakıt yaratabılsem daha cok gıderım...