Siyaset, halkı ikna sanatı olduğu kadar vahşi doğada dahi eşine az rastlanan bir hayatta kalma savaşıdır. Bazen en güvendikleriniz, bazen uçurumun kenarından kurtardıklarınız, bazen ise kol kanat gerdikleriniz avcınız olabilir.
Tıpkı görseldeki Deniz Baykal, Kemal, Kılıçdaroğlu, Önder Sav'ın hikayesinde olduğu gibi.
Türkiye gündemine bomba gibi düşen videodaki erkeğin CHP Genel Başkanı, ana muhalefet lideri Deniz Baykal, kadının ise CHP Ankara Milletvekili Nesrin Baytok olduğu iddia edildi.
Baykal ise kameraların kaşlısında dört gün sonra, 10 Mayıs tarihinde çıktı.
Baykal'ın istifa kararının birçok kurmayı için de sürpriz olduğu anlaşılıyordu.
Belli ki Baykal bu kararı kendi başına almış, metni kendisi yazmış, en yakınlarıyla bile paylaşmamıştı.
Baykal’a o gün arabada tek bir kişi eşlik etti.
PARTİ GENEL SEKRETERİ ÖNDER SAV
1950’lerde siyasete girmiş; İsmet Paşaların, Ecevitlerin döneminde pişmişti. Bir siyaset kurdu, CHP örgütlerinin lideriydi.
Önder Sav, Deniz Baykal’ın da 55 yıllık arkadaşıydı.
Zira herkes çok iyi biliyordu ki; Önder Sav kimi isterse o kişi Genel Başkan olacaktı.
Önder Sav, konuya ilişkin yaptığı ilk değerlendirmede oldukça sağ duyulu bir imaj ortaya koydu.
Parti olarak Deniz Baykal’ın yanında olduklarını, bu komplonun hesabını soracaklarını, genel başkanlarına sahip çıkacaklarını söyledi.
Üstüne üstlük; Önder Sav parti içinde sahip olduğu büyük güce rağmen halk nezdinde son derece antipatik bir isimdi.
Bilhassa dindar çevreler kendisinde hiç haz etmiyordu. Bu durum dindar kesimlere açılmak isteyen Baykal’ı zor durumda bırakıyordu.
Tüm bunlara rağmen; Önder Sav’ın Baykal’ı geri döndürecek kişi olduğu konuşuluyordu. Nitekim, bir grup partili, istifa gününden beri Baykal’ın evinin önünden ayrılmıyor. Baykal liderliğe dönünceye kadar açlık grevi yapacaklarını söylüyorlardı.
Önder Sav, Baykal’a kayıtsız şartsız destek açıklaması yaptıktan sonra genel merkeze döndü. Burada genel Merkez yöneticilerine bir konuşma daha yaptı; konuşmada yine Baykal’a sahip çıkıp bu komployla hesaplaşacaklarını söyledi.
2009 Yerel Seçimleri’nde partinin İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan adayı olmuş ve 2004’e göre oyları epey yükseltmişti.
Kemal Bey partinin yenilikçi kanadını temsil ediyordu. “Dersim” Alevisi bir aileden geliyordu. CHP’nin ulusalcı şahinlerinden Onur Öymen’in Tunceli Harekatı’nı savunmasına kamuoyu önünde tepki göstermiş ve dikkatleri üzerine çekmişti.
Kılıçdaroğlu mükemmel bir hatip, birikimli bir teorisyen değildi. Bürokrasi geleneğinden gelen araştırmacı, çalışkan bir devlet adamıydı.
Tabanında ve örgütlerinde büyük bir Alevi yoğunluğu bulunduran partinin ender Alevi Genel Merkez önderlerindendi.
Bu yönüyle de öne çıktı. Belki de hepsinden daha önemlisi Kılıçdaroğlu “yeniliği” temsil ediyordu. Partinin güç merkezini oluşturan ama halkta karşılığı sınırlı olan ulusalcı, Kemalist entelijansiyanın karşısında daha “taşralı” bir hüviyete sahipti.
Üç ihtimal konuşuluyordu:
1-) Baykal geri dönecek
2-) Önder Sav kendini genel Başkan adayı gösterecek.
3-) Kılıçdaroğlu öne çıkacak.
Tek bir işaretiyle delegelere Baykal’ı tekrar aday göstertebilir, kendisini veya başka birisini de aday olarak sunabilirdi. Bu güce sahipti.
Gelgelelim, Önder Sav’a Genel Başkan olmak hiç de çekici gelmiyordu.
Genel Sekreterlik makamında fazlasıyla güçlü bir konumdaydı. Parti örgütü elindeydi.
Üstelik genel başkanlık sadece parti içi örgütsel gücü değil; toplumsal sempatiyi de gerektiriyordu ve bu Sav’da yoktu.
Sav’ın pozisyon almasını bekleyen 40 il başkanı da aynı gün genel Başkan adaylarının Kılıçdaroğlu olduğunu duyurdu.
18 Mayıs günü geldiğinde Kılıçdaroğlu’nu destekleyen il başkanı sayısı 60’a yükseldi.
Bu iş bitmişti.
Kılıçdaroğlu’na mesafeli yaklaşan partinin ulusalcı kanadı örgütün güçlü desteği yüzünden sessizliğe gömüldü.
Angora’daki evinde kırgın ve küskün bekleyen Baykal; partisinin tüm kadrolarıyla kendisine sahip çıkıp yeniden genel başkanlığa taşıyacağını ümit ederken bir anda kendini dairenin dışında buldu.
22 Mayıs günü gelip çattığında Ankara Spor Salonu tıklım tıklımdı ve yaklaşık 40 bin kişinin önünde tek aday olarak seçime giren Kılıçdaroğlu; 1250 delegenin 1189’unun oyunu alarak CHP’nin 7. genel başkanı.
Genel Sekreterlik koltuğunda eskisinden de güçlü olacağına ve Kılıçdaroğlu’nun kendisine hep vefa hissedeceğine emin gibiydi.
CHP için 2010 yazı yeni genel başkanın arkasına aldığı sempati rüzgarıyla koltuğuna alışması, 12 Eylül 2010 referandumunun kampanya süreciyle geçti.
CHP ve MHP’nin başını çektiği HAYIR bloğu hezimete uğradı.
12 Eylül 2010’da çıkan %58’lik EVET oyunun ardından CHP’de bir iç tartışma başladı.
Bizzat genel başkanın dile getirdiği bu tartışmaya göre CHP artık kendini sorgulamalı ve halka yaklaşmayı öğrenmeliydi.
Dindarların ve Kürtlerin CHP’den umacı görmüş gibi kaçtığı yılların geride kalması gerekiyordu.
%21 oy oranına takılıp kalan ve geleneksel ulusalcı tabanından sıyrılamayan CHP’de Kılıçdaroğlu’nun liderliğindeki yönetimi faturayı partinin gelenekçi yöneticilerine kesti.
Siyasi literatüre geçen ve 50 yıl sonra bile tartışılacak “Yeni CHP” söyleminin hayat bulduğu tarihtir.
Yapılan PM toplantısında arkasında güçlü bir destek alan Kılıçdaroğlu, Önder Sav’ın 10 yıllık genel sekreterliğine son verdi.
Tüm yatırımlarını parti örgütlerine yapan, PM’de çoğunluğu olmayan Önder Sav gafil avlanmıştı.
Bir anda kendini kapının dışında buldu…
Sav’ın itirazı ve kurultay çağrısı da PM tarafından kabul görmedi.
Önder Sav ile birlikte büyük çoğunluğu genel merkez yöneticisi olmak üzere Sav’a yakınlığıyla bilinen çok sayıda isim o gece tasfiye edildi.
PM sonrası CHP Genel Merkezi’nde iki basın toplantısı yapıldı.
8.katta Genel Başkan’ın sözcüsü konuşuyordu, 4. katta ise Sav’ın sözcüleri.
Sav’cıların toplantısını basan bir grup “bıktık sizden, biz iktidar olmak istiyoruz” diye bağırdı.
Masalar sandalyeler havada uçuştu.
Önder Sav, bu hamleden daha önce haberdar olsa örgütleri harekete geçirerek engel olabilirdi; ancak her şeyin olup bittiğini gören il Başkanları da da gücün yanında saf tutarak Sav’ın tasfiyesine seslerini çıkaramadı.
Dışarı çıktığında da kendisine meraklı gözlerle bakan ve sorular soran gazeteci ordusuna gülümseyerek “her şey yolunda arkadaşlar, balık da çay da çok güzeldi” dedi.
Ortalık yangın yeriyken Kılıçdaroğlu’nun Fevzi Hoca ziyaretinin birçok anlamı vardı:
En önemlisi parti örgütlerine “güç benim elimde, kimse yanlış bir şeye kalkışmasın” mesajı veriyordu.
Verdiği diğer mesaj ise çok daha manidardı.
Nitekim , gerçekten de Kılıçdaroğlu “rakı sofrası Atatürkçüleri” metaforunu sık sık kullanmış, sonraki kurultaylarda yaptığı konuşmalarda da “Ben rakı sofrasında konuşan adam istemiyorum” demişti.
Önder Sav’a gelince; belki de sakin ve deneyimsiz olmasından dolayı kolayca avucunun içine alabileceğini düşünerek genel başkan yaptığı Kılıçdaroğlu tarafından bir gecede kellesi alındı.
Kılıçdaroğlu’nun sakin mizacına kanmış, kendisine asla dokunulmayacağına inanmıştı. Yanıldı.
Daha sonra iyiden iyiye siyasetten elini ayağını çekti. Zaten yaşlanmıştı ve enerjisi de yoktu.
Kılıçdaroğlu Savaşı kazandı, partiyi istediği gibi dizayn etti.
Cumhuriyeti kuran 100 yıllık örgütü değiştirmenin de sancısız olması beklenemezdi. Partiyi bir avuç elitin elinden geniş halk kitlelerine açan, bunu sabırla ilmik ilmik ören Kemal amcaya selamla, seviliyorsun başkan.
"dindarların ve Kürtlerin CHP'den umaci görmüş gibi kaçmasınin sona ermesi gerekiyordu" aşırı dindarları bilmem ama Kürtler artık kaçmıyor sempati kazandılar. o yüzden işte şu dönemde HDP ile görüşmüş olması hala bu imaj varsa birilerinde bunun bitmesi için de bı fırsattı.
KK tam bir Ali Cengiz... .... 😡😡😡