Olmuyor, ne yaparsak yapalım olmuyor işte! O dağınıklık orada öylece dururken nefes almamız da, rahat olmamız da mümkün değil. Lanetlenmiş olduğumuza şüphe yok. Biz de isterdik, yorgun argın geldiğimiz evi toplamak yerine keyif sürmek, dağınık odada uyuyabilmek ve daha nicelerini...
Ancak olmuyor, hatta bu düzen isteği önlenemez şekilde büyüyor!
Aynı şeyi başkaları için de cazip hale getirmek konusundaki en büyük yardımcın ise bir post-it ve üzerinde yazılı tatlış bir cümledir:
''Bunu saklamak istediğini düşünerek atmadım, ama?...''
Anlayamazsın...
Uzan rahatına bak dimi? Ama hayır o his buna izin vermez. Yorgunluğundan ölsen bile kalkarsın, her yeri pırıl pırıl yaparsın.
Kör olduklarına kendini inandırarak sakinleşmeye çalışırsın.
Çabalarını takdir edersin ama onların sana bakmadıkları an, duruma minik(!) bir müdahale edersin elbette 💁
sakin ol, sakin ol...
5 dakika gecikmeyi, dağınık yataklı bir eve gelmeye tercih edersin.
''Halı sahadan gelince kirlilerini banyoya atsan diyorum? Hani bir değişiklik olsun senin için de?!''
İnsan küfle çevrilmiş bir yerde nasıl duş alabilir ki?
Sonuçta o bir masa, raf değil. Ona öyle davranmayı bir bıraksalar ya!
Oysaki sen sadece dağınıklığı sevmiyorsundur.
Ancak sadece çalışırsın 🙊
Yaşasın temizlik, düzen ve mis gibi kokan deterjan kokusu!! ✌